Σίφνος

Οι περισσότεροι Έλληνες θαρρώ έχουν και από έναν αγαπημένο προορισμό. Για τους τυχερούς, είναι ο τόπος καταγωγής των γονιών τους. Τι ωραία να κατάγεσαι για παράδειγμα από την Νάξο, την Κρήτη, το Πήλειο, την Καρδαμύλη, να μεγαλώνεις εκεί τα καλοκαίρια με τους παππούδες και τις γιαγιάδες και να επιστρέφεις με την πρώτη ευκαιρία στο οικογενειακό σπίτι! Από την άλλη, αυτή η τύχη ίσως αποδειχτεί και περιοριστική. Ουκ ω λίγοι οι φίλοι που πέραν του τόπου καταγωγής τους, λίγα μέρη έχουν επισκεφθεί. Γιατί πού να ψάχνεις, να ξοδεύεις, να ρισκάρεις με νέα μέρη όταν το πάλαι - ποτέ εξοχικό, με τα γνώριμα μέρη και τα χαμηλά έξοδα σε περιμένει πάντα με ανοιχτές αγκάλες; Εμείς, από την άλλη, που είτε δεν έχουμε κάποιον ιδιαίτερο τόπο καταγωγής (με γονείς Αθηναίους καθώς μεγάλωσαν εντός των τειχών) ή ο τόπος καταγωγής δεν είναι και τόσο "εξωτικός" και ελκυστικός ή ο τόπος υπάρχει αλλά δεν υπάρχει κάποιο σπίτι για να μας φιλοξενήσει, καλούμαστε να τον βρούμε. Να τον επιλέξουμε. Δεκάδες λοιπόν νησιά και εκατοντάδες χωριά απλώνονται μπροστά μας για να τα ανακαλύψουμε και να τα αγαπήσουμε. Και αρκετές φορές, ένα από όλα κάπως μας αγγίζει διαφορετικά. Είναι ο τόπος φίλων; Είναι ο τόπος που γνωρίσαμε τον έναν; Είναι η συγκεκριμένη αμμουδιά ή η ησυχία του τοπίου; Κάτι μας ελκύει και μας καλεί να επισκεφθούμε το συγκεκριμένο τόπο ξανά και ξανά. Τόσο που στο τέλος γίνεται δικός μας.

Μονή Χρυσοπηγής

Γλυφό

Για εμάς λοιπόν, αυτός ο τόπος είναι η Σίφνος. Την πρώτη μας οικογενειακή επίσκεψη την θυμάμαι αμυδρά καθώς ήμουν πολύ μικρή. Μέναμε οικογενειακώς στις Καμάρες (στο λιμάνι) και περνούσαμε όλες μας τις ημέρες στη θάλασσα. Είχαμε βρει και κάτι αραγμένες βάρκες και ανεβοκατεβαίναμε με τον αδελφό μου επί ώρες ώστε να κάνουμε βουτιές. Το αποτέλεσμα; Ωτίτιδα! Απαρηγόρητη εγώ έπρεπε να βλέπω από μακριά τις βουτιές των υπολοίπων μέχρι το τέλος των διακοπών. Μεγαλώνοντας, η Σίφνος μετατράπηκε στον αγαπημένο προορισμό της αδελφής μου. Κολλητός, αγαπημένος φίλος της (και πλέον και κουμπάρος) ήταν Σιφνιός και έτσι το σπίτι του άνοιγε κάθε καλοκαίρι για την παλιοπαρέα. Και κοιμόντουσαν όπου έβρισκαν μες στο σπίτι του Αρτεμώνα και ενίοτε κυνηγούσαν και το pet, τον Αλέξανδρο, το ποντικάκι. Πόσες ιστορίες άκουγα για την Σίφνο. Για το στενό, για τις παραλίες, για το Αλώνι..... Την αγάπησα χωρίς να την έχω πολυ-ζήσει. Βάλθηκα λοιπόν και εγώ να την ζήσω. Έτσι, στην ενήλική μου ζωή ήταν ο επιλεγμένος τόπος διακοπών μου ουκ ω λίγες φορές.

Το αγαπημένο Σμαράγδι στον Αρτεμώνα

Τα μοναδικά σπίτια του Αρτεμώνα με τις εσωτερικές αυλές

Κίτρινο Ποδήλατο -Αρτεμώνας

Έτσι έγινε και το καλοκαίρι του 2002. Η αδελφή μου με τον σύζυγό της είχαν κανονίσει να επισκεφθούν το νησί στα τέλη Αυγούστου (όπως κάνουν άλλωστε κάθε καλοκαίρι εδώ και πάνω από μία δεκαετία). Έτσι, και το νησί είναι πιο ήρεμο, και ο φίλος - Σιφνιός πιο χαλαρός. Εγώ μόλις είχα γυρίσει από διακοπές στην Πάρο και η αδελφή μου με παρότρυνε να πάω μαζί τους. Ένα κρεβάτι θα μου προσέθεταν στο δωμάτιο και τελείωσε η υπόθεση. Εγώ έκανα τη δύσκολη αλλά τελικά πείστηκα. Και πήγαμε, και ο καιρός δεν ήταν καλός, και έβρεχε, και είχε λίγο ψύχρα αλλά ποιος πτοείται όταν είσαι με φίλους σε έναν τόσο όμορφο τόπο; Και καθώς πλησίαζε το τέλος της σεζόν, οι τουρίστες ήταν πλέον λίγοι και οι γνωστοί θαμώνες πολλοί. Έτσι, όλοι πάνω - κάτω κάπως γνωρίζονταν. Έτσι και εκείνο το βράδυ στο Volto όπου οι χαρετούρες με τη διπλανή αντροπαρέα μού είχαν περάσει απαρατήρητες μέχρι σχεδόν το κλείσιμο εκεί κατά τις 3.00. Έξω έβρεχε και το στενό είχε μετατραπεί σε ποτάμι. Οι λιγοστοί λοιπόν που είχαμε παραμείνει στο bar, αναμέναμε να κοπάσει λιγάκι η βροχή ώστε να αναχωρήσουμε. Και εκει, γνώρισα τον συνοδοιπόρο. Επισκεπτόταν και αυτός φίλο του Σιφνιό.

Βαθύ

Πλατύς Γιαλός φωτογραφημένος από την Παναγιά του Βουνού

Απολλωνία και το περίφημο στενό

Να μην πολυλογώ, η Σίφνος στιγματίστηκε έκτοτε. Και όταν έγινε η πρόταση γάμου, τότε μονομιάς και οι 2 είπαμε "Σίφνος". Υπήρχε ιδανικότερο μέρος; Και ήταν στην αρχή της κρίσης και είχαμε ενδοιασμούς αλλά την πήραμε την απόφαση και αυτή η ειδυλλιακή εκκλησία της Χρυσοπηγής έγινε η δική μας εκκλησία. Και περάσαμε ένα αξέχαστο σαββατοκύριακο με όλους τους αγαπημένους μας ανθρώπους σε αυτό τον αγαπημένο μας τόπο. Έκτοτε, από το 2010 δηλαδή, είχαμε καταφέρει να επισκεφθούμε τη Σίφνο μόνο μία φορά για μόλις 3-4 ημέρες (να είναι καλά η τότε διευθύντριά μου που μου ακύρωσε την άδεια και μου έδωσε 2 ημέρες όλες και όλες, γύρω από τον 15Αύγουστο, τις οποίες μου ανακοίνωσε και μία εβδομάδα πριν). Anyway... πήγαμε στα γρήγορα, πάντα στο αγαπημένο Σμαράγδι, και περάσαμε όμορφα. Με την Ελβετία και με τον Στέφανο, δεν μπήκε στα σχέδια των 2 περασμένων καλοκαιριών αλλά φέτος είμασταν αποφασισμένοι. Και τα καταφέραμε. Και η Σίφνος ήταν ακόμα πιο όμορφη απ' ότι την είχαμε αφήσει. Το ίδιο ήρεμη, και φυσική, και απλή, και λιτή. Αλλά ακόμα πιο περιποιημένη, και καθαρή, και ανθισμένη. Σκεφτείτε ότι στο νησί δεν υπάρχουν μεγάλα ξενοδοχεία, clubs, beach bars κτλ. Όλα ακολουθούν τους ρυθμούς της φύσης και του μέτρου. Και είναι τα χωριά τόσο όμορφα. Και είναι αυτό το λευκό τόσο γαλήνιο. Και οι παραλίες είναι μικρές, αμμουδερές, με αρμυρίκια για σκιά, και την κλασική ταβέρνα για νοστιμότατο, τοπικό φαγητό. Και είναι ο κόσμος λιγάκι διαφορετικός. Πολλοί Γαλλόφωνοι, πολλοί περιπατητές, αρκετοί Έλληνες, όλοι με σεβασμό στον χαρακτήρα και τις παραδόσεις αυτού του τόπου. 

Να πάτε στη Σίφνο και πιστεύω ότι θα με θυμηθείτε.

ανδριάνα