How was your week?

• Το λες και γκαντεμιά! Δεν θα γκρινιάξω αλλά φύγαμε από την Ελβετική βροχή (για να κάνει καλοκαίρι εν τη απουσία μας) για να έρθουμε στην Ελληνική βροχή και να επιστρέψουμε ξανά στην Ελβετική βροχή.
• Δεν πειράζει....
• Μεσημέρι Παρασκευής οι 2 μας! Με δίωρη έξοδο όπως έλεγε και ο συνοδοιπόρος.
• Έτσι καθίσαμε να τσιμπήσουμε ωραία σαλάτα με φακές και κολοκύθα (ενώ έβρεχε) και να ψάξουμε -όσο μας το επέτρεπε ο καιρός και ο χρόνος- για το φόρεμα της βάφτισης.
• Και ως δια μαγείας, το βρήκαμε! Ήταν πιο ακριβό από αυτό που υπολογίζαμε αλλά αποφασίσαμε ότι άξιζε την μικρή μας επένδυση.
• Οι γιαγιάδες και ο παππούς, με την πολύτιμη πάντα βοήθεια της ξαδέλφης του, έπαιξαν με τον μικρό, τον κοίμησαν, τον τάισαν και μας περίμεναν όλο χαμόγελα.
• Το βράδυ, ενώ ήταν πτώμα από την κούραση, δεν έλεγε να σταματήσει τα παιχνίδια και τις ομιλίες. "Γιαγιά" και "γιαγιά"! Ο γλυκούλης!
• Καταφέραμε όμως και ήπιαμε ένα τοπικό κρασί στο γνωστό wine bar με τα κουμπαράκια και τα είπαμε λιγάκι με μεγαλύτερη ησυχία.
• Σάββατο πρωί με τοπικές δουλειές και μεσημεριανή βόλτα στη Γλυφάδα για να συναντήσουμε την Κατερίνα ενώ το φυστίκι έπαιζε με τις γιαγιάδες και τον παππού του.
• Και το βράδυ βγήκαμε για ποτό! Πω πω! Πόσο καιρό είχαμε; Γιατί έχουμε βγει σε μικρά wine bars και καφέ, αλλά σε πιο bar, με δυνατή μουσική και κοκτέιλς είχαμε μήνες!
• Και ήταν ωραία!
• Πήγαμε στο Upupa Epops στα Πετράλωνα και φαντάζομαι ότι με καλό καιρό, ανοιχτή την σκεπή και καλοκαιρινή ατμόσφαιρα θα είναι ιδανικά!
• Εκεί λοιπόν είδαμε τους άτεκνους (κατά κύριο λόγω) φίλους μας (αυτοί πίνουν ακόμα ποτά σε ωραία μπαράκια όπως καταλαβαίνετε), ήπιαμε όντως ωραία κοκτέιλ, βράχνιασε λίγο η φωνή μας για να θυμηθούμε τις παλιές "καλές" εποχές, γελάσαμε και κατά τη 1 επιστρέψαμε να βρούμε το φυστίκι να κοιμάται και την γιαγιά του στον καναπέ.
• Μα τι βροχή ήταν αυτή την Κυριακή; Από εκεί που λέγαμε λοιπόν να ψήσουμε στον κήπο, μαζευτήκαμε εμείς και καμιά 15αριά πιτσιρίκια (!) εντός, με πίτσες, τρεξίματα, παιχνίδια παντού, γέλια, αγκαλιές, φωτογραφίες και σπιτική τούρτα (παιδική ανάμνηση) για να σβήσει το ένα του κεράκι και στο ελληνικό του σπίτι ο μικρός Στέφανος.
• Και ήταν όμορφα. Γιατί όταν έχεις τους δικούς σου ανθρώπους δεν σε νοιάζει τίποτα... Ούτε τι θα φας, ούτε πού θα χωρέσετε, ούτε ποιος θα παίξει με τον Στεφανάκο, ούτε σε τι κατάσταση είναι το σπίτι, ούτε ποιος θα συμμαζέψει, ούτε τίποτα.
• Και τη Δευτέρα ξυπνήσαμε πουρνό - πουρνό για την επιστροφή μας.
• "Συγγνώμη, τα καρότσια θα τα φέρουν εδώ;". Σιγή. Μα τι με κοιτούν καλά - καλά αυτοί οι δύο; Α, μήπως δεν καταλαβαίνουν ελληνικά; "Excuse me, should I wait for the stroller here?". Ξανά τίποτα. Παραδίπλα ο συνοδοιπόρος να με κοιτά με ένα βλέμμα όλο απορία και να χασκογελά. "Ανδριάνα, στην Ελβετία είμαστε!"Α! "Pardon, les poussettes?".
• Τι να σου κάνει; Ένα μυαλό.....
• Πόσο γελάσαμε.
• Εντοπίστε το αεροπλάνο. Στην πιο πάνω φωτογραφία που έβγαλα στο Ελ. Βενιζέλος και που πολύ μου άρεσε.
• Πω πω ζέστη! Βγήκαν τα σορτσάκια, τα πέδιλα και οι ανεμιστήρες! Ναι, στην Ελβετία.
• Πω πω και κούραση. Συσσωρευμένη. 21.45 βράδυ Δευτέρας ήμουν ήδη στο κρεβάτι μου.
• Παρακολουθήσατε την ομιλία του Mark Zuckerberg στην αποφοίτηση του Harvard; Είναι μερικοί άνθρωποι τόσο προικισμένοι. Σαν άνθρωποι πρώτα απ' όλα.
• Καταιγίδα! Αστραπές - βροντές και το πρωί ούτε σταγόνα στους δρόμους και τα πάρκα. Μα πώς γίνεται;
• Ο μικρός Στέφανος κάνει παλαμάκια και το κατα-ευχαριστιέται!
• Και πιάνει και τους δικούς μου αντίχειρες και κάνει παλαμάκια με τις παλάμες μου.
• Και όταν με βλέπει να χαϊδεύω τον συνοδοιπόρο, μου παίρνει το χέρι και το βάζει στο δικό του κεφάλι να τον χαϊδέψω!
• Και όταν μας βλέπει να αγκαλιαζόμαστε χασκογελά.
• Και το βράδυ της Τετάρτης που ξύπνησε εκεί κατά τις 2.00, και τον χάιδευα στην πλάτη για να ξανακοιμηθεί, έκανε πίσω το χέρι του για να πιάσει το δικό μου και να το φέρει μπροστά ώστε να το κρατάει.
• Μα πόσο έχει μεγαλώσει! Και πόσο τρυφερό παιδί είναι.
• Και τώρα στέκεται μόνος για κάποια δευτερόλεπτα... Χαμογελά και ξεκινά την ελεγχόμενη κάθοδο. Την Πέμπτη έκανε και ένα δειλό βήμα!
• Φτου φτου να μην τον ματιάξω αλλά για τον Στέφανο, μετά το 1 έτος, ο μεσημεριανός του ύπνος έχει βελτιωθεί 100%! Έτσι, αρκετά απογεύματα, εκεί κατά τις 3-4 κοιμάται για μια ωρίτσα.
• Πώς δεν μου έπεσε το τηλέφωνο από τα χέρια. Η ζωή είναι τόσο αναπάντεχη! Και εμείς καλούμαστε διαρκώς να την (και μας) αποκωδικοποιήσουμε ώστε να δούμε πού θα μας βγάλει και πώς.
• Είναι δύσκολες οι αποφάσεις. Αυτές οι απρόσμενες που μόνο εσύ όμως μπορείς να πάρεις.
• Αν σας δείξω τη λίστα όσων πρέπει να ενημερωθούν για την αλλαγή διεύθυνσης της οικίας μας στας Ελβετίας θα τρίβετε τα μάτια σας! Θα σας τα γράψω! Μόνο τον πρωθυπουργό της χώρας δεν έχω στη λίστα.
• Έτσι, ξεκίνησα σιγά-σιγά να βάζω τικ... Άλλα είναι πιο εύκολα και αρκεί μία online αλλαγή, άλλα χρειάζονται μισάωρα τηλεφωνήματα!
• Αναπάντεχο και τόσο ευχάριστο τηλεφώνημα με την αγαπημένη Λονδρέζα Αθηνά, στα γρήγορα εν ώρα lunch break, για να κάνουμε τα updates μας. Πόσες αλλαγές, πόσες εξελίξεις. Κοντεύουν σχεδόν 1 χρόνο και αυτοί στα ξένα. Πώς ξεκίνησαν και πώς είναι τώρα.
• Πότε έφτασε ο Ιούνιος;; Να πούμε δηλαδή καλό καλοκαίρι;
• Επέστρεψε και η φίλη Βάγια από το όμορφο Αμερικανικό, west coast roadtrip και τα είπαμε λιγάκι ενώ το φυστίκι κοιμόταν. Γιατί όταν ξύπνησε, τέλος η ησυχία, τέλος οι συζητήσεις.

Καλό 3ήμερο! Πανευρωπαϊκό!

ανδριάνα