Χώρος!

Πρώτη ημέρα στο Ελβετικό σπίτι μετά τις ολιγοήμερες διακοπές στην Ελλάδα και το μικρό φυστίκι όλο τέντωνε τα χέρια του να τον πάρω αγκαλιά, και όλο έφερνε τα παιχνίδια του για να κάτσει στα πόδια μου και να παίξουμε μαζί. Μου είχε λείψει και εμένα. Πολύ. Και ας είμασταν μαζί όλες αυτές τις 5 ημέρες. Ήταν όμως και η πρώτη φορά που έμεινε για κάποιες ώρες χωρίς εμάς, αλλά με τις γιαγιάδες, τον παππού, την ξαδέλφη του, τη θεία του.... Και τα πέρασε τόσο όμορφα. Ξεδίπλωσε όλα του ταλέντα, έδειξε όλες τους τις ικανότητες, μοίρασε χαμόγελα, τους διηγήθηκε τις ιστορίες του και εν τέλει δέθηκαν. Ακόμα πιο πολύ. Γιατί είναι πολύ διαφορετικό όταν δεν υπάρχει διαμεσολαβητής. Όταν δεν είναι η μαμά ή ο μπαμπάς εκεί ώστε να εξηγούν, να καθοδηγούν, να επεμβαίνουν. Όταν είναι ελεύθεροι να δημιουργήσουν τους δικούς τους, μοναδικούς δεσμούς όπως ακριβώς επιθυμούν και τους ταιριάζουν.

Την τελευταία ημέρα που είχαμε μαζευτεί στο σπίτι, ο συνοδοιπόρος μου έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι το φυστίκι αναζητά την μητέρα του εδώ και μία ώρα. Εγώ όμως αισθανόμουν πολύ καλά. Γιατί το φυστίκι περνούσε εξαιρετικά και είχε ένα χαμόγελο από εδώ μέχρι εκεί. Γιατί του και μου έδινα χώρο. Χώρο για να κάνει όλα αυτά που δεν μπορεί όταν είμαστε οι 2 μας. Χώρο να πειραματιστεί, να προσεγγίσει τα άλλα παιδάκια, να αγκαλιάσει και άλλους, να φάει μαζί με άλλους, να κοιμηθεί στην αγκαλιά άλλων. Δεν είναι εύκολο ξέρετε. Και γνωρίζω αρκετές μαμάδες που δεν κάνουν αυτό το μικρό βήμα πίσω. Γιατί νοιώθουν ότι πρέπει να είναι πάντα παρούσες. Γιατί τις έχει ανάγκη. Μα είναι μωρό ακόμα. Είναι όμως νομίζω τόσο σημαντικό. Όχι μόνο στη σχέση γονέα - παιδιού αλλά στις σχέσεις γενικότερα. Αντίστοιχα, είχα ώρες να δω και τον συνοδοιπόρο εκείνη την ημέρα. Και ας είμασταν στο ίδιο σαλόνι. Γιατί ήθελα να δώσω και σε αυτόν το χώρο να μιλήσει με τους φίλους του, να πουν τα δικά τους, να πιει την μπύρα του με την ησυχία του, να αφεθεί χωρίς να μας έχει έγνοια. Να μου δώσω και εμένα τον αντίστοιχο χώρο. Γιατί από Δευτέρα, πάλι οι 3 μας θα είμασταν. Και θα είχαμε πάλι όλο το χρόνο και το χώρο να είμαστε μαζί. Πιο γεμάτοι, πιο ανάλαφροι, πιο ανανεωμένοι όμως έχοντας ζήσει λίγο πιο ανεξάρτητα και οι 3 αυτές τις λίγες ημέρες των διακοπών.

Έτσι τώρα, που μεγαλώνει σιγά - σιγά και ο μικρός Στέφανος, μπορούμε να περνάμε πάλι χρόνο και οι 2 μας (όπως το μεσημεριανό που φάγαμε στη βροχερή Γλυφάδα και τις γρήγορες βόλτες που κάναμε στην πολύβουη Αθήνα), και οι 3 μας, αλλά και μόνοι. Και να περνάμε εξίσου όμορφα. Γιατί όλοι, ακόμα και ο μικρός Στέφανος έτους ενός, χρειαζόμαστε νομίζω λίγο χώρο να αναπνεύσουμε, να εξελιχθούμε, να ζήσουμε κάτι διαφορετικό και μετά να επανέλθουμε στη θαλπωρή των ανθρώπων μας.

Λέτε αυτό το καλοκαίρι να καταφέρουμε να πάμε και ένα διήμερο οι 2 μας;

Μείνετε συντονισμένοι!

ανδριάνα