Περπατώ, περπατώ εις το δάσος.....

Είναι τόσο διαφορετικό όταν έχεις παιδί. Ειδικά όταν έχεις μωρό παιδί. Τότε το πρόσωπό του μεταφέρεται αυτόματα, υποσυνείδητα σχεδόν, στα πρόσωπα όλων των παιδιών του κόσμου. Γιατί είναι το ίδιο και το αυτό. Γιατί κάθε μωρό είναι σαν το δικό σου μωρό. Ίδια κλαίνε, ίδια γελάνε, ίδιες προσπάθειες κάνουν να πιάσουν - να περπατήσουν - να διεκδικήσουν, ίδιες ανάγκες έχουν, ακριβώς ίδιες! Όχι, τα δικά μας τυχερά παιδιά του δυτικού κόσμου δεν είναι τα μόνα που θέλουν να παίξουν με την άμμο (ίσως και να την φάνε κιόλας), να γελάσουν όταν τα πετάς ψηλά, να φάνε ζεστές πατάτες, να κοπανήσουν τα τουβλάκια τους, να σκαρφαλώσουν στους καναπέδες, να τεντώσουν τα χέρια τους να τα πάρεις αγκαλιά, να κοιμηθούν σε ένα ήσυχο και ζεστό δωμάτιο, να ζήσουν.  

Κάθε φορά το ίδιο χαστούκι. Τα ίδια δάκρυα. Ο ίδιος κόμπος στο λαιμό. Η ίδια απελπισία. Το ίδιο σοκ. Το ίδιο αίσχος. Δεν μπορώ να βγάλω τις εικόνες από το μυαλό μου. Γιατί σε όλα αυτά τα παιδιά που πνίγηκαν στις θάλασσες του κόσμου, σε όλα αυτά τα παιδιά που κοιμούνται μόνα στο κρύο δάσος, σε όλα αυτά τα παιδιά που αντίκρυσαν αυτό που ούτε ενήλικες δεν αντέχουν, σε όλα αυτά τα παιδιά που περπατούν εκατοντάδες χιλιόμετρα με το αρκουδάκι τους στο χέρι, σε όλα αυτά τα παιδιά εγώ βλέπω τον Στέφανο. Τον Στέφανο να βρίσκεται μόνος σε ένα δάσος, σκοτεινό, κρύο, αφιλόξενο, επικίνδυνο, και να κοιμάται μόνος, στο χώμα. Τον Στέφανο να παίζει ανάμεσα σε βομβαρδισμένα κτίρια. Ουφ.... δεν μπορώ. Δεν μπορώ να το αντέξω. Αλλά και δεν θέλω να το αποφύγω. Γιατί είναι σαν να αρνούμαι την πραγματικότητα. Δεν είναι όλα τα παιδιά τυχερά σαν τον Στέφανο. Πόσο θα ήθελα μαγικά να βρισκόμουν δίπλα τους, να τα πάρω αγκαλιά και να τους πω πόσο πολύτιμα είναι. Πόσο μοναδικά. Πόσο σπουδαία. Πως όλα θα πάνε καλά. Πως όλα θα περάσουν. Πως αξίζουν όλα τα καλά του κόσμου. Πως θα έρθουν καλύτερες ημέρες. Θα έρθουν όμως; Είναι τέτοια η απογοήτευση που νιώθω για την εποχή που ζούμε. Την σιδηρά αυτή εποχή. Την εποχή της πτώσης. Την εποχή των άκρων. Ποιος και πώς μπορεί να βοηθήσει ένα ορφανό παιδί που περπατά στο πουθενά για ένα καλύτερο αύριο;

ανδριάνα

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση ήταν αυτό το άρθρο του National Geographic. 

Και αυτό το κοριτσάκι που κοιμάται μόνο στο δάσος.

Photo