Μήνας ♥11

Μήνας 11ος. Και σαν να μην είναι πια μωρό ο μικρός Στέφανος. Καιρό τώρα. Σαν να καταλαβαίνει τα πάντα, σαν να επικοινωνεί (και ας μην μιλά), σαν να είναι πιο ανεξάρτητος, σαν να διεκδικεί περισσότερο, σαν να έχει άποψη. Μερικές φορές λέω χαριτολογώντας ότι έχουμε έναν έφηβο 11 μηνών. Και πού είμαστε ακόμα ε; Αυτόν τον μήνα λοιπόν σαν να πήρε τα πάνω του. Σαν να μεγάλωσε λίγο πιο γρήγορα, σαν να ψήλωσε, σαν να ωρίμασε. Είναι το βλέμμα του διαφορετικό. Και η ακαταλαβίστικη ομιλία του λέει πια τόσα πολλά.

Στα ευχάριστα νέα του μήνα, η διαμονή του στον παιδικό σταθμό έχει ανοδική πορεία. Την πλειοψηφία πλέον των ημερών περνάει όμορφα, ήσυχα και δημιουργικά. Έχω καταλήξει ότι αυτό είναι σε άμεση συνάρτηση με το αν έχει κοιμηθεί ή όχι. Όταν πηγαίνω να τον παραλάβω κατά τις 12.00 και τον βλέπω ήρεμο, να με κοιτά και να συνεχίζει το παιχνίδι του, τότε είμαι σίγουρη ότι έχει κοιμηθεί την μία ωρίτσα που χρειάζεται. Όταν, από την άλλη, τον βρίσκω να κλαίει, με τα μάτια πρησμένα, είναι δεδομένο ότι δεν κοιμήθηκε. Ευτυχώς, οι ημέρες που κοιμάται στον παιδικό σταθμό είναι περισσότερες. Οι ημέρες που κοιμάται μέσα στην ημέρα σπίτι όμως είναι λιγότερες. Όσο και αν νυστάζει, όσες ώρες και αν είναι ξύπνιος, όσο και αν τον νανουρίσεις, είναι πλέον σχεδόν αδύνατον. Έτσι, οι ημέρες που πηγαίνουμε για εξωτερικές δουλειές και κοιμάται είτε στο αυτοκίνητο είτε στο καρότσι, είναι οι πιο ήρεμες ημέρες (και ας χαζεύω εγώ τους περαστικούς για καμιά ώρα στο αυτοκίνητο). Τις άλλες, που πρέπει να γυρίσουμε σπίτι, είναι οι πιο δύσκολες. Γιατί η νύστα και η αυπνία φέρνουν γκρίνια και μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο που δεν τελειώνει αν δεν κοιμηθεί. Αυτή είναι και η βασική (μάλλον η μόνη) αιτία κλάμματος και γκρίνιας. Και όλο πασχίζω να βρω νέα κόλπα και λύσεις, αλλά μάταια. Τι κλείνω τις κουρτίνες, τι του βάζω την κλασική μουσική που ακούει και το βράδυ, τι τον κρατάω αγκαλιά, τι του εξηγώ τι θα ακολουθήσει, τι μπαινοβγαίνω από το δωμάτιο...... Τουλάχιστον (φτου φτου) ο βραδινός του ύπνος είναι πάντα εξαιρετικός. Αδιάκοπος και ήσυχος ακόμα και όταν έχουμε κόσμο και φασαρίες. Μόνο όταν είναι συναχωμένος ξυπνάει ή όταν ετοιμάζονται τα νέα δόντια.

Μέσα στον Μάρτιο υποδεχτήκαμε και την γιαγιά Αλεξάνδρα για 9 ημέρες. Και τα περάσαμε όμορφα. Μας έκανε τη χάρη και ο καιρός και είχε πραγματικά ανοιξιάτικες θερμοκρασίες. Και ο μικρός Στέφανος ήταν τόσο χαρούμενος. Όλο γελούσε, και όλο πήγαινε σε εκείνη, και όλο την έψαχνε, και όλο έκαναν παιχνίδια και τραγούδια. Και κάναμε ωραίες βόλτες, ωραίες μαγειρικές, ωραία ψώνια, ωραία παιχνίδια όλοι μαζί. Και καταφέραμε με τον συνοδοιπόρο και βγήκαμε δύο βράδια με φίλους (yeah!) και νιώσαμε να παίρνουμε μια ανάσα.

Πέρασε και ένα μικρό συνάχι στα μέσα του μήνα που πάλι διήρκησε μόλις 2-3 ημέρες. Χωρίς πυρετό. Μόνο μύτη, και βράχνιασμα, και βήχα. Και έχω την υποψία ότι δεν είναι συνάχι αλλά οι παράπλευρες "απώλειες" των δοντιών. Γιατί όποτε ετοιμάζεται κάποιο δόντι να βγει, ο μικρός έχει αυτά τα συμπτώματα. Τα οποία εμφανίζονται εντελώς ξαφνικά και φεύγουν μέσα σε 2-3 ημέρες. Ποιος ξέρει. Τα 2 μπροστινά του πάνω δόντια πάντως σχεδόν φαίνονται. Διαγράφονται μέσα απο τα πρησμένα ούλα αλλά ακόμα δεν έχουν σκάσει. Κατά τ' άλλα, θέλει να είναι συνέχεια όρθιος! Στο καρότσι του τραβιέται να σηκωθεί, στο καρότσι του σούπερ-μάρκετ σηκώνεται κανονικά, στο καρεκλάκι του φαγητού το ίδιο. Και πηγαίνει από έπιπλο σε έπιπλο και γυρίζει όλο το σπίτι. Οι καινούργιοι του αγαπημένοι στόχοι είναι τα καλώδια (προς μεγάλη χαρά του συνοδοιπόρου ο οποίος πασχίζει να τα κρατήσει κρυφά και σταθερά), οι γλάστρες με τις ορχιδέες, η πόρτα του φούρνου, το ράφι με τα απορρυπαντικά, το πλυντήριο πιάτων και βεβαίως όποιο έπιπλο του προσφέρει τη βάση για να σηκωθεί (τα πόδια του τραπεζιού, οι καρέκλες, τα σκαμπώ κτλ). Στην κατηγορία φαγητό, επέστρεψε στα βραδινά του γάλατα (που είχε απαρνηθεί με αποτέλεσμα τον προηγούμενο μήνα να χάσει βάρος αντί να πάρει), δοκίμασε νέα φρούτα που πολύ του άρεσαν (ζήτω τα μύρτιλα) και συνέχισε να απολαμβάνει όλες τις γεύσεις (φτου φτου). Γνώρισε και τη νέα προσθήκη στην ελληνική παρέα, την κατά 3 μήνες μικρότερή του Χριστίνα, και πολύ την χάρηκε. Κάναμε και την πρώτη μας οικογενειακή επίσκεψη στο κοντινό μας κολυμβητήριο. Και μετά τα πρώτα λεπτά αμηχανίας και γκρίνιας, απόλαυσε το κολύμπι του, χάζευε τους τριγύρω και μας πιτσιλούσε. All good.

Οδεύοντας ολοταχώς προς τα πρώτα του γενέθλια (!), νιώθω τόση περήφανη για το αγοράκι που έχει γίνει. Και για όσα έχουμε καταφέρει οι 3 μας. Είναι τόσο ραγδαίες οι εξελίξεις. Τόσο όμορφο, δύσκολο, κουραστικό και μαγικό αυτό το ταξίδι. Ανυπομονώ για όσα μας περιμένουν... για τον Στέφανο που θα περπατά, και θα μιλά, και θα γελά, και θα κάνει πατίνι.... Αδιανόητα μου φαίνονται όλα αυτά. Προς το παρόν, τον χαίρομαι που τον βλέπω να χαμογελά, και να εξερευνά, και να μας δίνει απλόχερα τόση αγνή αγάπη. 

ανδριάνα