Enough!

Ουφ! Τα διαβάζω, τα ακούω από φίλους, τα ζω από δικούς μου ανθρώπους και τα θυμάμαι (δυστυχώς) και από εμένα. Εργασία στον 21ο αιώνα. Στην Ελλάδα. Αλλά μάλλον και στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες. Αγαπημένος φίλος, μπαμπάς 3 παιδιών, κατάφερε να εκδράμει με την οικογένεια το σαββατοκύριακο μόνο για να τους αφήσει στον προορισμό λίγο μετά τα μεσάνυχτα, να ξαναπάρει το αυτοκίνητο και να επιστρέψει εσπευμένα στη δουλειά. Τα δεκάωρα που είναι εκεί κάθε ημέρα μάλλον δεν αρκούν. Άλλος φίλος, υπέστει μικρό εγκεφαλικό επεισόδιο πριν 2-3 εβδομάδες ενόψει των νέων καθηκόντων του τα οποία τον κρατούν στη δουλειά και 10 και 12 ώρες και μάλλον και ξύπνιο τα βράδια. Ευτυχώς συνέρχεται σχετικά ανώδυνα αλλά πάντα με την έγνοια πότε θα επιστρέψει στη δουλειά. Στέλεχος επικοινωνίας στις Φιλιππίνες, στην καταξιωμένη Ogilvy, πέθανε από πνευμονία αφού εργαζόταν σερί (μέχρι το πρωί) για μία παρουσίαση, την ολοκλήρωσε, ζήτησε να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο όπου απλά... πέθανε.

Πόσο στεναχωριέμαι. Πόσο με πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό. Γιατί για εμένα, το χειρότερο συναίσθημα είναι να νιώθεις ότι δεν έχεις επιλογές. Ότι πορεύεσαι σε έναν δρόμο αδιέξοδο χωρίς να μπορείς να στρίψεις ή να κάνεις πίσω. Γιατί έχεις υποχρεώσεις. Γιατί έχεις παιδιά. Γιατί έχεις δάνειο. Γιατί νιώθεις αναλώσιμος. Γιατί αυτό έχεις μάθει να κάνεις. Γιατί γιατί γιατί. Και το τίμημα ξεπερνά πια την ξεκούραση, τα χόμπι, τις σχέσεις, τους φίλους, και χτυπά στον πυρήνα, στην υγεία. Μα γίνεται αλλιώς; Γίνεται να περνάς τέτοια πίεση, τέτοιο άγχος μέρα μπαίνει - μέρα βγαίνει, τέτοιες τύψεις για τους ανθρώπους σου που δεν απολαμβάνεις, για τον εαυτό σου που δεν προσέχεις, για την ζωή που βλέπεις να περνά, και να μην υπάρχει αντίκτυπο στην υγεία; Μα ο άνθρωπος είναι ένα και μόνο σύστημα. Το σώμα εκδηλώνει αυτά που νιώθει η καρδιά και σκέφτεται το μυαλό.

Έχω υπάρξει και εγώ, για αρκετά χρόνια σε αντίστοιχες καταστάσεις. Ακόμα θυμάμαι την εταιρεία στο Ρέντη (ονόματα δε λέμε αλλά οι φίλες - πρώην συνάδελφοι θα καταλάβουν σίγουρα) όπου παρέμενα σταθερά για 10-11 ώρες την ημέρα, και όταν κατά τις 19.00 επιθυμούσα να αναχωρήσω ο διευθυντής με ενημέρωνε ότι κανείς δεν αναχωρεί πριν τις 20.00. -"Μα τι να κάνω, να φτιάχνω τα νύχια μου;" -"Ναι". Ε, ακόμα θυμάμαι και εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ που οδηγούσα σπίτι και αποφάσισα ότι θα παραιτηθώ και ότι γίνει. Και το έκανα. Την επομένη ανακοίνωσα την παραίτησή μου και σε 1 μήνα η εταιρεία ήταν παρελθόν για εμένα. Και όλα πήγαν μια χαρά. Δεν είχα βέβαια οικογένεια τότε. Ήμουν στα mid 20s. Να μην θυμηθώ και την άλλη αγαπημένη μου διευθύντρια η οποία μου τηλεφωνούσε στις 19.00 - 20.00, μόλις είχα αναχωρήσει ενώ εκείνη είχε αναχωρήσει προ πολλού για κομμωτήριο - γυμναστήριο - καφέ ακόμα και στις 14.00 με τον κόσμο να καίγεται από δουλειά, και να μου ζητάει "τα ρέστα" εξηγώντας μου ότι θα έπρεπε να βρίσκομαι στο γραφείο εφόσον και η "Χ" συνάδελφος βρισκόταν ακόμα εκεί (παρόλο που εγώ κατέφτανα το πρωί στις 09.00 και εκείνη κατά τις 11.00). Ευτυχώς, ευτύχησα να έχω και πιο φυσιολογικούς διεθυντές και σίγουρα, στην πλειοψηφία των φορών, και συναδέλφους με τους οποίους ακόμα συναντιόμαστε, τα θυμόμαστε, αναστενάζουμε και γελάμε.

Πώς ξεφεύγεις όμως από αυτό τον φαύλο κύκλο; Αλλάζεις επάγγελμα; Μα ποιο επάγγελμα σου εγγυάται πλέον μια πιο ανθρώπινη καθημερινότητα; Αλλάζεις χώρα; Δύσκολο αλλά με αυξημένες πιθανότητες να βρεις τον σεβασμό και την οργάνωση που συνήθως λείπει από την Ελλάδα. Αλλάζεις στάση; Μα και αν σε απολύσουν; Είναι φοβερό να ζεις με φόβο. Δεν ξέρω........ Το μόνο που ξέρω είναι ότι νιώθω ότι σε αυτό τον μάταιο κόσμο δεν ήρθαμε για να είμαστε μπροστά σε έναν υπολογιστή 12 ώρες, να τρώμε στα γρήγορα ότι βρούμε, να ανταλλάσσουμε 2 γρήγορες αγκαλιές με τα παιδιά πριν κοιμηθούν και να κουτσο-κοιμόμαστε και εμείς με χίλιες έγνοιες, απλά για να ξυπνήσουμε και να συνεχίσουμε στο ίδιο, προγραμματισμένο μοτίβο. Η ζωή είναι εκεί έξω αλλά πώς μπορείς να την ζήσεις στην Ελλάδα του 21ου αιώνα;

ανδριάνα

Photo credit: Typo talks