Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Τον παρατηρώ συνέχεια. Και προσπαθώ να καταλάβω τα ιδιαίτερά του χαρακτηριστικά, τις τάσεις του, τα ταλέντα του, τις προτιμήσεις του. Εντάξει, ναι, μπορεί να είναι λίγο νωρίς ακόμα αλλά μπορεί και όχι. Ποιος ξέρει. Και ενώ λοιπόν τον παρατηρώ, φτιάχνω σενάρια. Το συνηθίζω. Εδώ φτιάχνω για τους ανθρώπους που συναντώ τυχαία στο λεωφορείο και στο πάρκο, δεν θα το κάνω για τον γιο μου; Φτιάχνω λοιπόν σενάρια για το τι θα γίνει όταν θα μεγαλώσει. Χωρίς να βάζω τα δικά μου θέλω (που να σας πω την αλήθεια, στον συγκεκριμένο τομέα, δεν υπάρχουν καν). Απλά βάζοντας στη σημερινή πραγματικότητα τις τάσεις που διακρίνω στον μικρό Στέφανο.

Έτσι, κάποιες ημέρες τον φαντάζομαι μουσικό. Γιατί τρελαίνεται για τους ήχους, ειδικά για αυτούς που παράγει μόνος του ή ακούει ζωντανά. Παίζει λοιπόν μαράκες με τα μπουκαλάκια που του έχουμε γεμίσει με φασόλια και κρατάει ρυθμό. Και αυξομειώνει την ένταση, και αλλάζει χέρι, και αλλάζει τεχνική. Μία πάνω-κάτω, μία κυκλικά, μία δεξιά - αριστέρα. Γιατί κουνάει τα δάχτυλά του σαν να παίζει κάποιο έγχορδο όργανο ή πιάνο. Με μεγάλη επιδεξιότητα και λεπτές κινήσεις. Γιατί όταν ακούει την Ρόζα και τον Gabriel να παίζουν κιθάρα και τσέλο αντίστοιχα, μένει με ανοιχτό το στόμα. Και μετά πηγαίνει προς τα όργανα για να τα "γρατζουνίσει" και αυτός. Γιατί σκαρφαλώνει στο σκαμπώ και παίζει "ταμπούρλο" και με τα 2 του χέρια και χαμογελάει! Γιατί κοπανάει τα ξύλινα παιχνίδια του και κοιτάει μακριά, σαν να τον παρασύρει ο ήχος. Γιατί το τραγούδι είναι η μόνη ίσως σίγουρη λύση για να ηρεμήσει.

Άλλες ημέρες τον φαντάζομαι εκτιμητή πολύτιμων πετρών! Χιχι. Γιατί κάθεται με τις ώρες και επεξεργάζεται το κολιέ που φοράω. Και πιάνει την πέτρα και την κοιτάει από εδώ, και από εκεί, και από πίσω. Και ανασηκώνει και το φρύδι του ενώ κάνει την εκτίμησή του. Και μετά προχωρά στα δαχτυλίδια και τα βραχιόλια. Όχι μόνο τα δικά μου αλλά και των φίλων.

Άλλες πάλι μου φαντάζει σαν τον πιο ταλαντούχο ηθοποιό (ή μήπως μοντέλο;). Γιατί προσποιείται ότι βήχει για να τραβήξει την προσοχή, και με το που γυρνάς να τον κοιτάξεις, χαμογελά! Γιατί στήνεται όταν βλέπει την φωτογραφική μηχανή ή το κινητό και μετά έρχεται από την άλλη για να δει τη φωτογραφία που έβγαλες. Γιατί κάθεται ευθυτενής και μιλάει στον εαυτό του, στον καθρέφτη. Και αλλάζει τόνο στη φωνή του, και ύφος σαν να κάνει πραγματικό διάλογο. Γιατί στον παιδικό σταθμό μου λένε ξανά και ξανά ότι μιλάει ακαταλαβίστικα αλλά σαν κάτι να απαγγέλει. Σαν να έχουν πραγματικό νόημα αυτά που λέει.

Άλλες ημέρες μου θυμίζει ίσως γεωπόνο, σίγουρα όμως φυσιολάτρη. Γιατί ενθουσιάζεται με τα φύλλα και τους ήχους της φύσης. Γιατί ακουμπά απαλά απαλά τα φυτά που έχουμε στο σπίτι για να τα νιώσει. Γιατί έτσι απαλά βγάζει και τα πέταλα της ορχιδέας και τα μυρίζει, τα κοιτάζει από όλες τις πλευρές και βεβαίως τα δοκιμάζει. Γιατί στο δωμάτιό του κάθεται στο πάτωμα δίπλα στο παράθυρο για να βλέπει τον ουρανό, τα πουλιά και τα ψηλά δέντρα. Γιατί με το που θα βγούμε από το σπίτι κάνει το κεφαλάκι του πίσω και χαμογελά με την αίσθηση του αέρα, με το φως, με τον ήχο των φύλλων.

Άλλες πάλι μοιάζει με χορευτή. Γιατί όταν ήταν ακόμα πιο μικρός κουνούσε ασταμάτητα τα πόδια του σαν να χόρευε, γελώντας σε έκσταση. Και με το που άρχισε να στέκεται, χοροπηδάει στο πάτωμα σαν να χορεύει κλακέτες ή riverdance. Γιατί κουνάει τα δάχτυλά του και τις παλάμες σαν χορευτής flamengo. Γιατί όπως κάθεται οκλαδόν και παίζει, κουνιέται αριστερά - δεξιά ανάλογα με την μουσική.

Λέτε οι τάσεις μας να φαίνονται από τόσο νωρίς; Η ιστορία θα δείξει. Εγώ θα συνεχίσω να παρατηρώ και να σας ενημερώνω.

ανδριάνα

ΥΓ. Α! Ξέχασα τον κομμωτή! Πόσο του αρέσουν τα μαλλιά μου.... Τα χαϊδεύει, τα παίζει, τα τραβάει (εννοείται!), τα δοκιμάζει (εννοείται), τα κυνηγάει, τα τρίβει ανάμεσα στις παλάμες του. Και όταν τα πιάνω ψηλά πάντα -μα πάντα- χαμογελάει όταν με βλέπει στη διαδικασία.