Μήνας ♥10

Παιδικός σταθμός, κακαριστικά γέλια και αέναες προσπάθειες να περπατήσει. Αυτό το τρίπτυχο συνοψίζει τον Φεβρουάριό μας. Αν διαρκούσε περίπου 10-12 ημέρες. Γιατί τις υπόλοιπες 15, γέμισε με κλάματα, και μύξες και στεναχώριες. Πολλές αλλαγές, αναπάντεχες, δύσκολες. Ευελιξία, προσαρμοστικότητα, υπομονή, επιμονή και αισιοδοξία. Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή.

Πρώτη Φεβρουαρίου ξύπνησε σύσσωμη η οικογένεια στις 07.00, έφαγε πρωϊνό, πλύθηκε, ντύθηκε και βουρ για το αυτοκίνητο. Ήταν η 1η ημέρα του Στέφανου στον παιδικό σταθμό (στον οποίο είχαμε κάνει αίτηση από το καλοκαίρι καθώς υπάρχουν λίστες αναμονής)! Μπήκαμε λοιπόν στο αυτοκίνητο, αφήσαμε τον μπαμπά της οικογένειας στη δουλειά του (που είναι ούτως ή άλλως στη διαδρομή μας) και εμείς συνεχίσαμε για το L' Isles aux enfants. Εκεί συναντήσαμε την Loredana (μία από τις δασκάλες) η οποία είχε αναλάβει την προσαρμογή του Στέφανου. Μπαίνουμε λοιπόν στον χώρο και συν-αποφασίζουμε ότι θα περιμένω στη γραμματεία για 1 ώρα και μετά θα μπω να τον πάρω. Και έτσι απλά του δίνω ένα φιλί, του εξηγώ ότι θα επιστρέψω σε μία ώρα και φεύγω. Πω πω. Και στη γραμματεία πήγαινα πάνω - κάτω. Και όλο κρυφοκοιτούσα από την πόρτα μήπως και τον δω. Και η ώρα πέρασε βασανιστικά για εμένα, καθόλου όμως για τον Στέφανο ο οποίος έπαιξε ανενόχλητος. Έτσι, αυξήσαμε σταδιακά τις ώρες ώστε μετά από 1 εβδομάδα περίπου να παραμένει για 3 ώρες, να τρώει το μεσημεριανό του με τα υπόλοιπα παιδιά, να βγαίνει τις βόλτες του με το καρότσι, να περιηγείται στα φουσκωτά παιχνίδια, να παρατηρεί τους συμμαθητές του, να χαμογελά στις δασκάλες (ακόμα και των δίπλα τμημάτων) και να γκρινιάζει μόνο όταν δεν έχει την προσοχή. Τι ευτυχία ήταν αυτή. Να περνάει όμορφα ο μικρός και να έχω και εγώ 2-3 ώρες ελεύθερες! Με τι να της πρωτογεμίσω! Τις πρώτες ημέρες τα έκανα όλα τόσο βιαστικά. Κακή συνήθεια. Με την πάροδο όμως των ημερών άρχισα να μπαίνω και εγώ σε πρόγραμμα. Να εμπλουτίζω τις δραστηριότητες και τις δουλειές, να εμβαθύνω περισσότερο σε αυτά που πριν απλά ξεπέταγα, να μαγειρεύω πιο πολύπλοκα φαγητά ξανά, να πίνω τον καφέ μου με την ησυχία μου.... καταλαβαίνετε!

Και ξάφνου, να σου το πρώτο καμπανάκι. Συνάχι ο μικρός. Αναμενόμενο. Ποιο παιδί ξεκίνησε σχολείο και δεν αρρώστησε; Μπουκωμένη μύτη, αυπνίες (πολλές), κλάμα, βήχας, φτερνίσματα, μειωμένη όρεξη..... Απλό κρυολόγημα το πόρισμα του γιατρού οπότε υπομονή. Και μέσα σε όλα αυτά, ξεμύτισε και το πρώτο του δόντι. Μα πόσο μικροσκοπικό και όμορφο είναι! Καταλαβαίνετε όμως τι σημαίνει αυτό. Συνάχι και οδοντοφυΐα = συνδυασμός που σκοτώνει. Προσθέστε και τον παιδικό σταθμό και κλείσαμε! Σπίτι λοιπόν ο μικρούλης για να συνέλθει για 3-4 ημέρες. Και ενώ το συνάχι υποχωρούσε, η διάθεση του μικρού δεν βελτιωνόναν. Και η επιστροφή στον παιδικό σταθμό επιβεβαίωσε αυτό που υποψιαζόμασταν και πολύ φοβόμασταν. Άγχος αποχωρισμού. Κλάμα λοιπόν. Μπορεί να ήταν η 3η του εβδομάδα στον παιδικό σταθμό αλλά η πρώτη που έκλαψε βλέποντάς με να φεύγω. Και πόση αγωνία είχα να επιστρέψω μετά από λίγες ώρες και να ακούσω "μην ανησυχείτε, τα πήγε μια χαρά, έπαιξε, κοιμήθηκε....". Δεν άκουσα όμως αυτά. Δεν έπαιξε. Δεν κοιμήθηκε. Ήθελε συνέχεια να είναι αγκαλιά, όπως ακριβώς έκανε τις τελευταίες ημέρες και στο σπίτι. Και ήταν τόσο κουρασμένος κάθε μεσημέρι που τον έπαιρνα που τον έπαιρνε ο ύπνος μέσα σε λίγα λεπτά στο αυτοκίνητο. Πώς να τον ξυπνήσεις για να ανέβεις 3 ορόφους; Τον είχε τόση ανάγκη τον ύπνο. Έτσι, παρέμενα 1-2 ώρες εντός του αυτοκινήτου για να τον αφήσω να ξεκουραστεί. Και άλλες ημέρες οδηγούσα λιγάκι τριγύρω στην πόλη, άλλες απλά επέστρεφα σπίτι, άλλες πάρκαρα κάπου ηλιόλουστα ώστε με το που θα ξυπνήσει να πάμε βόλτα. Και ο υπόλοιπος Φεβρουάριος πέρασε κάπως έτσι. Με νέες αγωνίες και προσπάθειες κάθε ημέρα, συζητήσεις με φίλες - μαμάδες, διαδικτυακές έρευνες, άρθρα, αναλύσεις με τον συνοδοιπόρο, πειραματισμούς, νέες συνταγές, νέα κόλπα. Και να του μιλάμε. Να του εξηγούμε. Να τον καθησυχάζουμε. Να τον αγκαλιάζουμε. Και εκείνος τις ημέρες που είμασταν όλοι μαζί όλη μέρα σχεδόν, να είναι τόσο χαρούμενος, και χαμογελαστός, και περιπετειώδης, και ξέγνοιαστος. Και τις ημέρες που πήγαινε στον παιδικό, σαν να έχανε λιγάκι από αυτή την ξεγνοιασιά. Και δώστου τύψεις. Και προβληματισμοί. Και διλήμματα. Ουφ.

Μέσα σε όλα όμως αυτά, έχει πραγματικά μεγαλώσει και είναι αξιολάτρευτος! Γελάει κακαριστικά! Χαμογελάει κάθε φορά που τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. Σηκώνεται πλέον από παντού, μένει όρθιος ώρες, ανεβοκατεβαίνει με μεγάλη προσοχή και άψογη τεχνική, κοπανάει ότι βρει απολαμβάνοντας τον θόρυβο, τρέχει μπουσουλώντας με στόχο άλλοτε το συρτάρι με τις κατσαρόλες, άλλοτε τον καθρέφτη, άλλοτε την μπαλκονόπορτα, άλλοτε τον μπαμπά του που βγάζει τα παπούτσια, άλλοτε την μαμά του που ανοίγει τον φούρνο. Αναγνωρίζει τους φίλους του και τους φίλους μας και τους χαρίζει απλόχερα τα χαμόγελά του και τεντώνει τα χεράκια του για να τον πάρουν αγκαλιά. Σε όλους χαμογελά, αλλά στους δικούς του ανθρώπους πιο πολύ. Ανοιγοκλείνει τις πόρτες, μιλάει στον καθρέφτη, και παρατηρεί τα πάντα -ιδιαίτερα τους ανθρώπους. Έχει τόση πλάκα γιατί όποτε βρισκόμαστε σε εστιατόριο ή καφετέρια και κάθεται στο κρεκλάκι του, απλά μας γυρίζει την πλάτη και κοιτάζει τους πίσω. Τόσο μέχρι να τον κοιτάξουν και αυτοί και να αρχίσουν τα χαμόγελα και οι διάλογοι. Τρώει μόνος του, με τα χέρια, σχεδόν τα πάντα (την μπανάνα την εξαφανίζει σε δευτερόλεπτα), απολαμβάνει πολύ την μουσική και τους χορούς μας και το βραδινό του μπάνιο είναι πραγματικά ένα show. Τι σηκώνεται για να πιάσει τα μπουκαλάκια και τα δελφινάκια, τι τραβάει το ακουστικό για να δει τον εαυτό του, τι προσπαθεί να πιάσει το νερό που τρέχει από το ντους, τι κοπανάει τα χέρια του κάνοντάς μας μούσκεμα, τι ξεκαρδίζεται με το νερό που πετάγεται, τι προσπαθεί να το πιεί. Και για τις πρώτες του απόκριες ντύθηκε πρίγκιπας! Και απολαμβάνει τόσο το πρωινό του γάλα. Χαϊδεύει το πρόσωπό του, πιάνει τα μαλλιά του, επεξεργάζεται το μπιμπερό από πάνω μέχρι κάτω, πιάνει τα χέρια μας, κλείνει τα μάτια και βγάζει αναστεναγμούς. Σε αντίθεση με το βραδινό του γάλα το οποίο πλέον, την πλειοψηφία των φορών, απλά δεν πίνει. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!

Αχ. Αναπάντεχα δύσκολος ο Φεβρουάριος. Με 2 εντελώς διαφορετικές δυναμικές: αυτή όταν η οικογένεια έχει απαρτία και αυτή όταν χωρίζεται. Πισωγυρίσματα. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις κατακτήσει κάτι και πασχίζεις για το επόμενο, να 'σαι πάλι από την αρχή. Προσαρμογή στην προσαρμογή. Δοκιμή στη δοκιμή. Θα τα καταφέρουμε όμως. Μαζί. Και οι 3. Γιατί πρέπει να περάσουμε στο επόμενο στάδιο όπου έχουμε και οι 3 κάποιες ώρες μόνοι. Για να δούμε.

ανδριάνα