Μετριότης

Ένα σπίτι, μπάχαλο. Φαγητό, μέτριο. Αλληλογραφία, στοίβα. Γκαρνταρόμπα, η μισή σε αχρηστεία. Μαλλί, υπό κατάρρευση. Μαύροι κύκλοι μέχρι το πηγούνι. Ρούχα, αμφιταλαντευόμενα μεταξύ τσαλακωμένου και οριακά εμφανίσιμου. Νύχια, σπασμένα. Ώμος, δυσκίνητος. Μάτια, πρησμένα. Μέση, σε υπερωρίες. Ύπνος, περιζήτητος. Ησυχία, επίσης. Ξεκούραση, παρομοίως. Προσωπικός χρόνος, μηδέν. Ή πιο σωστά, όταν εμφανιστεί σε απόσταση αναπνοής μετατρέπεται αυτομάτως σε ύπνο. Βοήθεια εκ των έξω, επίσης μηδέν. ΜΗΔΕΝ. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι ακόμα και στην ουρά της τράπεζας πρέπει να πάω με τον Στέφανο και όση ώρα πάρει. Ακόμα και όταν ήταν μόλις μερικών ημερών. Σημαίνει ότι για να βάλω πλυντήριο (που βρίσκεται 5 ορόφους κάτω) πηγαίνω με τον Στέφανο αγκαλιά. Σημαίνει ότι αν δεν μαγειρέψω απλά δεν θα φάω. Και όχι, delivery δεν υπάρχει στην Ελβετία παρά μόνο για πίτσα. Σημαίνει ότι κάθε ημέρα είναι και ένας μικρός αγώνας για το τι θα προλάβεις να κάνεις, αν θα σου κάνει το χατήρι ο μικρός να κοιμηθεί έστω 1 ώρα και τι θα πρωτοχωρέσεις σε αυτή. Εκεί να δείτε διλήμματα. Να φας ή να φτιάξεις το newsletter; Να πλύνεις τις κατσαρόλες ή να ξαπλώσεις; Να χαζέψεις λίγο στο internet να δεις τι γίνεται στον έξω κόσμο ή να σιδερώσεις;

Πώς συμβιβάζεσαι σε μία γενικευμένη μετριότητα, σε ένα μικρό μπάχαλο, όταν μια ζωή πάσχιζες για την άπιαστη τελειότητα; Και ναι, τελειότητα δεν υπάρχει. Άπιαστη δεν είπαμε; Αλλά αυτή την περίοδο της ζωής μου νιώθω ότι απέχω τόσο πολύ από αυτή, σε τόσα διαφορετικά επίπεδα. Και προσπαθώ από κάπου να πιαστώ. Να μου θυμίσω όλα τα ελαφρυντικά. Τα ελαφρυντικά όμως δεν αλλάζουν την εικόνα που βλέπω στον καθρέφτη, και στο σαλόνι, και στην κουζίνα. Δεν αλλάζουν την υπομονή μου που όλο και μειώνεται. Δεν αλλάζουν τον χρόνο που τόσο χρειάζομαι αλλά δεν έχω. Και ακούω τις εν Ελλάδι φίλες - μαμάδες που κανονίζουν εκδρομές χωρίς τα παιδιά, και πηγαίνουν θέατρο, και σκέφτονται να κάνουν και δεύτερο, και τρίτο παιδί, και κάνουν pilates - yoga - γυμναστήριο - χορό, και ντύνονται και στολίζονται, και είναι όμορφες, και περιποιημένες. Δεν είναι όλες έτσι. Ούτε είναι πάντα έτσι. Αλλά όλες κάποιες στιγμές είναι και έτσι. Γιατί όλο και κάποια γιαγιά υπάρχει τριγύρω για τα παιδιά, όλο και κάποια κυρία για να συμμαζέψει το σπίτι, όλο και κάποιος θα σου φέρει ένα πιάτο φαΐ, όλο και κάποιος θα πεταχτεί στο ταχυδρομείο και για εσένα. 

Και με πιάνει το παράπονο. Γιατί οι περισσότεροι ακούν ότι είμαστε στην Ελβετία και νομίζουν ότι κάνουμε spa, και ski, και κυκλοφορούμε με chauffer. Γιατί κανείς που δεν έχει ζήσει πραγματικά στο εξωτερικό, μόνος, δεν μπορεί να καταλάβει πώς πραγματικά είναι. Πόσο μάλλον όταν σε αυτό το μοναχικό σκηνικό μπαίνει και ένα μωρό. Και τα 2 σου χέρια πρέπει να γίνουν 20 για να καλύψουν τις ανάγκες που σε σημαντικό ποσοστό των ελληνίδων μαμάδων καλύπτονται και από τρίτους. Εξωτερικό δεν θέλατε; Ναι. Επιλογή μας είναι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες. Ή ότι πλάθουμε μία πλασματική εικόνα ευτυχίας. Σίγουρα υπάρχουν και στην Ελλάδα μαμάδες που ζουν αντίστοιχες συνθήκες με τις δικές μου αλλά μάλλον είναι η μειοψηφία. 

Ουφ. Ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου. Γιατί με πνίγουν. Γιατί μερικές φορές νιώθω ότι έχω χάσει τον αυθορμητισμό μου, την χαρά μου, την ξεγνοιασιά μου. Σαν να μεγάλωσα απότομα. Μη πω "γέρασα" και ακουστεί βαρύ. Ευτυχώς, πριν λίγες ημέρες ο μικρός έκανε το μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα και ξεκίνησε δειλά - δειλά για κάποιες ώρες στον παιδικό σταθμό. Πόσο αγωνιώ να πάει καλά. Και να περνάει καλά. Και να είναι το γλυκό, χαμογελαστό, δραστήριο παιδάκι που ξέρω και στον παιδικό. Και να μπορέσει να εξελίξει όλα αυτά του τα χαρίσματα. Και να κάνει φίλους. Και να παίζει, και να σκαρφαλώνει σε έναν χώρο που είναι ειδικά διαμορφωμένος ώστε να μπορεί να είναι ελεύθερος και ασφαλής. Και πόσο ανυπομονώ να γίνουν όλα αυτά, να είναι εκείνος καλά, ώστε να είμαστε και εμείς. Και έτσι να έχω αυτές τις 3-4 πολύτιμες ώρες δικές μου. Ναι, πάλι θα μαγειρεύω, και θα σιδερώνω, και θα πηγαίνω στις τράπεζες, και θα γράφω newsletters και αναρτήσεις, αλλά δεν θα τα κάνω όλα με την ψυχή στο στόμα, με ένα μωρό να γκρινιάζει και με την αγωνία πόση ώρα έχω ακόμα άραγε μέχρι να ξυπνήσει! 

Ευχηθείτε μας καλή επιτυχία!

ανδριάνα

ΥΓ. Όχι και η πιο θετική ανάρτηση αλλά προτιμώ να είμαι αληθινή από πλασματικά ευτυχής. Που ευτυχής είμαι αλλά είμαι και πιεσμένη, και αγχωμένη, και κουρασμένη. Ενίοτε. The best is yet to come :)

ΥΓ2. Αφιερωμένη λοιπόν αυτή η ανάρτηση σε όλες τις μαμάδες που κάποιες ημέρες αισθάνονται πολύ παχιές, πολύ κουρασμένες, πολύ άσχημες, πολύ μπουχτισμένες, πολύ πιεσμένες, πολύ λίγες.... Καταλάβατε!

ΥΓ3. Ανάρτηση για τον Στέφανο χωρίς τον Στέφανο δεν γίνεται... Πιο πάνω από πρόσφατή μας βόλτα όπου έπιασε ξαφνικά κρύο και επειδή δεν είχαμε τον σκούφο του μαζί, φόρεσε τον δικό μου. Και είχε τόση πλάκα!