Year #2

Καιρό είχα να καθίσω να κάνω αυτή την καθιερωμένη αναδρομή. Είναι τόσες πλέον οι εξελίξεις που μου φαίνεται κάθε έτος σαν να διαρκεί πενταετία. Είναι που στο εξωτερικό σού είναι όλα ξένα; Είναι που μεγαλώνουμε; Είναι που γίναμε γονείς; Είναι που η εποχή μας είναι γεμάτη αλλαγές; Δεν ξέρω! Κάθε χρονιά πάντως μου φαίνεται τόσο γεμάτη που κουράζομαι μόνο και μόνο στη σκέψη της αναδρομής. Τι να πρωτοθυμηθείς και για τι να πρωτογράψεις!

Πέρσι σας είχα γράψει για την 1η μας ελβετική χρονιά. Και κοιτάω και ξανακοιτάω τις ημερομηνίες και μου φαίνεται τόσο μακρινό αυτό το ταξίδι από την Ανκόνα στο Neuchatel. Και όμως, είναι μόλις πριν 2 χρόνια. Πέρσι δηλαδή, τέτοια περίπου εποχή, η αναδρομή ξεκινούσε από εκείνο το ταξίδι. Φέτος, παλιοί πλέον, χωρίς αλλαγή χώρας - πόλης - σπιτιού, αυτή η αναδρομή ξεκινά από το 3ο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Μα πόσο όμορφα πέρασε αυτή η εγκυμοσύνη. Και δεν πτοηθήκαμε καθόλου! Και ο Χειμώνας πέρασε με επισκέπτες, βόλτες, μικρές εκδρομές, καλλιτεχνικά δρώμενα και βεβαίως τις ετοιμασίες για τη μεγάλη άφιξη! Έφτασαν οι κούτες από την Ελλάδα γεμάτες καλούδια από τους αγαπημένους μας, συναρμολογήθηκαν τα έπιπλα, αγοράστηκαν τα καρότσια, πλύθηκαν τα ρούχα και φτιάχτηκε το βαλιτσάκι. Το βαλιτσάκι που εκείνο το πρωϊνό Σαββάτου (23.04.2016) μπήκε στο καινούργιο μας αυτοκίνητο και τοποθετήθηκε στο μαιευτήριο της πόλης. Και μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα κανένα απολύτως άγχος - φόβο για το τι θα ακολουθήσει. Όλοι με ρωτούσαν αν φοβάμαι τον τοκετό και εγώ απλά τον προσπερνούσα και αγχωνόμουν για τα ξενύχτια και τα κλάματα. Ήρθε όμως και δυστυχώς δεν ήταν όσο ήπια - όμορφη - ξέγνοιαστη ήταν η εγκυμοσύνη. Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτές τις 30 ώρες που μεσολάβησαν μέχρι να δούμε το πρόσωπό του. Το πρόσωπο του Στέφανου. Του γιού μας. Το γράφω και ακόμα δεν το πιστεύω. Τον πόνο δεν τον έχω ξεχάσει απλά είναι σαν να τον έχω αφήσει σε μια "αποθήκη" του μυαλού και της καρδιάς μου την οποία δεν επισκέπτομαι συχνά. 30 ώρες και το μικρό μας φυστίκι άξιζε και 300. 30 ώρες με τον μεγαλύτερο σωματικό πόνο που έχω νοιώσει στη ζωή μου αλλά και τα πιο αγνά, όμορφα, συγκινητικά, αυθεντικά δάκρυα χαράς. Πόνο που έκανε το σώμα μου να τραντάζεται στο κρεβάτι, που με έκανε να πιάνω το χέρι του συνοδοιπόρου με όση δύναμη είχα και να κλαίω... Γιατί ήταν τόσο πρωτόγνωρο, τόσο εξωπραγματικό, τόσο ... αυτό που ένοιωθα που δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Δάκρυα πόνου αλλά και δάκρυα ευτυχίας και ανακούφισης που όλα πήγαν τελικά καλά. Που τα καταφέραμε. Και οι τρεις μας. Γιατί σε αυτό το ταξίδι είμασταν (και θα είμαστε) τρεις. Γέννα α λα ελβετικά! Τι συνεννόηση (ή μάλλον ασυνεννοησία α λα γαλλικά), τι απελπισία, τι μελανιές από τους τόσους ορούς που μπαινόβγαιναν στα χέρια μου για 4 ημέρες, τι φωτογραφίες με κάθε του κίνηση, τι τηλεφωνήματα και βίντεο - κλήσεις.

Και χιόνιζε την ημέρα που βγήκαμε από το μαιευτήριο. Και ο μικρός Στέφανος ήταν τόσο μικρός. Είχε φτάσει 2.700γρ. και τουρτούριζε ακόμα και όταν του άλλαζες πάνα. Και δεν του άρεσε το μπάνιο για τον ίδιο λόγο. Και ήταν λιτοδίαιτος. Έτρωγε τόσο όσο. Και μετά κοιμόταν στην αγκαλιά μου. Κρατώντας το μπλουζάκι μου. Και ο ύπνος ήταν λίγος, και το άγχος πολύ! Για να γίνουν όλα σωστά. Για να είναι ήρεμος. Για να δημιουργηθεί μία νέα, οικογενειακή ισορροπία. Για να βρούμε τους τρόπους, και τις δικές μας λύσεις. Και αυτός ήταν τόσο πολύτιμος, και τόσο εύθραυστος, και τόσο ... δικός μας. Τι ευθύνη Παναγία μου! Και να είσαι μόνος. ΜΟΝΟΣ. Για 10 ώρες μόνος. Και αυτός να έχει μόνο εσένα για να του προσφέρεις τα πάντα. Ξεπερνώντας την κούραση, την αυπνία, την πείνα, το άγχος, την άγνοια.... Βρίσκοντας λύσεις. Τις δικές μας λύσεις. Μαμάς και γιού. Αυτό το χάδι για να ηρεμήσει, αυτό το κούνημα για να κοιμηθεί, αυτή τη θερμοκρασία νερού για να του αρέσει. Λύσεις κλασικές αλλά και τόσο εναλλακτικές. Να ανάβεις φώτα και να του αλλάζεις πάνα σε κάθε βραδινό τάισμα ώστε να "εκνευριστεί", να ξυπνήσει και να φάει. Γιατί έπρεπε να φάει! Να τον γδύνεις, να του πειράζεις τα αυτιά, να του κουνάς τα χέρια για να φάει! Γιατί έτρωγε λίγο (πολύ λίγο) για να ξεγελάσει την πείνα του και μετά αφηνόταν στον όμορφο ύπνο. Και δεν ξυπνούσε με τίποτα! Πολύτιμος σύμμαχος η μαία Σάντρα! Ερχόταν κάθε μέρα για σχεδόν 2 μήνες. Ήταν βλέπετε λίγο δύσκολη η δική μας περίπτωση. Και ήταν πάντα η φωνή της λογικής, της σοφίας, της ηρεμίας. Και έκανε και αυτή λάθη (κρίνοντας εκ των υστέρων) αλλά ο απολογισμός είναι απόλυτα θετικός. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτήν!

Και ήρθαν πολύ γρήγορα και τα ταξίδια στην Ελλάδα αρχές καλοκαιριού για τη βάφτιση της Αριάννα. Και πω πω είχε μια ζέστη! Και μια πολυκοσμία. Και ένα τρέξιμο. Είχαμε όμως απαρτία! Και αυτό άξιζε κάθε ταλαιπωρία. Τα 3 αδέλφια + οι σύντροφοι + τα παιδιά + οι γονείς. Τα 3 αδέλφια και τα παιδιά τους. Εμείς δηλαδή με τα παιδιά μας! Μα πότε έγιναν όλα αυτά; Και γρήγορα το ελαφρύ του διαιτολόγιο μας οδήγησε στον Ιούλιο που ήταν μάλλον ο πιο δύσκολος μήνας του έτους. Να κλαίει και να μην μπορείς να τον βοηθήσει με τίποτα. Τουλάχιστον μέχρι να γίνει η αποκάλυψη και να συνειδητοποιήσεις εσύ, μαζί με τόσους γιατρούς και μαίες, ότι τελικά όλο αυτό το κλάμα έχει μία και μόνη αιτία, την πείνα. Τι συνειδητοποίηση! Και τι τύψεις. Και έτσι, από τον 5ο μήνα μπήκε στη ζωή μας και το μπιμπερό, και οι ήρεμοι ύπνοι, και η αύξηση του βάρους. Ήταν τόσο απλό αλλά και τόσο δύσκολο. Και μέσα στο καλοκαίρι κάναμε διακοπές τοπικά, στην Ελβετία, αλλά και στην Καλαμάτα, και από τον Σεπτέμβριο κάθε ημέρα ήταν και καλύτερη. Είναι που μεγάλωνε και αντιλαμβανόταν; Ήταν που είμασταν εμείς πιο έμπειροι; Ήταν που τον μάθαμε καλύτερα; Που αποκτήσαμε περισσότερη αυτοπεποίθηση; Είναι σίγουρα που είναι αξιαγάπητος! Οι περισσότερες ημέρες είχαν και δυσκολίες, και γκρίνιες, και αυπνίες αλλά είχαν το χαμόγελό του, και σιγά-σιγά και το γέλιο του, και τις προσπάθειές του, τις ομιλίες του, τα μπουσουλήματά του, τον ενθουσιασμό του, τα χάδια του, τα αστραφτερά του μάτια και την αστείρευτη ενέργειά του. Είναι αυτή η αγάπη τόσο διαφορετική.................

Μέσα σε όλα αυτά, ή μάλλον εξαιτίας όλων αυτών, άλλαξε και η δυάδα. Η δική μας ισορροπία. Είναι πολύ δύσκολο να επανατοποθετήσεις τον εαυτό σου και τη σχέση σου μετά από τόσες αλλαγές. Να βρεις ξανά ποιος είσαι, τι θες, πώς το θες και πώς θα το κατορθώσεις. Να βρεις τη δύναμη να ζητήσεις βοήθεια. Να βρεις το κουράγιο να μιλήσεις για τα άγχη και τις ανασφάλειες. Να βρεις χρόνο για όλα. Να βρεις τον τρόπο να είσαι πάλι ο εαυτός σου. Έστω ένα ποσοστό του παλιού "καλού" σου εαυτού. Αυτού που χαμογελούσε, και τραγουδούσε, και ντυνόταν όμορφα, και γυμναζόταν, και του έκαναν όλα τα ρούχα της ντουλάπας, και μαγείρευε με χαρά, και οργάνωνε εκδρομές. Να βρεις τον τρόπο να θέσεις τις νέες προτεραιότητες. Να αποδεχτείς δηλαδή ότι πολλά πράγματα θα πρέπει να μείνουν απέξω. Τουλάχιστον προσωρινά. Πράγματα που αγαπάς, που σε γεμίζουν, που σε χαρακτηρίζουν. Να μπορέσεις να σου δώσεις ελαφρυντικά για όλα όσα δεν μπόρεσες, δεν πρόλαβες, δεν είχες διάθεση, δεν είχες αντοχές, δεν ήξερες. Να παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις σε όλα όπως θα ήθελες. Μα είναι τόσο καταλυτική, τόσο ισοπεδωτική η παρουσία ενός παιδιού! Μεγιστοποιεί τα πάντα, τις χαρές αλλά και τις λύπες, και δεν αφήνει περιθώριο για τίποτα άλλο. Τουλάχιστον για τους πρώτους μήνες. Ή τουλάχιστον για τον τύπο γονιού που εμείς είμαστε. Αυτή λοιπόν τη χρονιά, ένοιωσα για πρώτη φορά να με παραμελώ. Να παραμελώ και τον συνοδοιπόρο. Να με παραμελεί και αυτός. Όχι σκόπιμα αλλά μάλλον αναπόφευκτα. Ένοιωσα για πρώτη φορά να έχω παράπονο. Να νοιώθω μόνη. Λίγη. Να μην έχω τη δύναμη ούτε να φάω. Να βρίσκω παρηγοριά στη μουσική. Να νοιώθω ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει. Ότι κανείς δεν μπαίνει στη θέση μου. Κανείς δεν κατανοεί την υπερπροσπάθεια που καταβάλλω και το κόστος αυτής. Είναι το σύνδρομο της superwoman που σε συνδυασμό με την μητρότητα σε ξένη χώρα, χωρίς κανένα χέρι βοηθείας (οικείο ή μη), που μάλλον με έβγαλε knock out. Είναι αρκετά μοναχικός ο δρόμος της μητρότητας. Ακόμα και αν έχεις τον δικό μου συνοδοιπόρο που είναι δυναμικά παρών σε όλα. Είναι πολλά τα μαθήματα.... Οχτώ μήνες μετά και ακόμα παλεύω να βρω τη νέα μας ισορροπία. Και αναρωτιέμαι, αν εμάς μας παιδεύει, τι γίνεται με τα ζευγάρια που προ - παιδιού είχαν θέματα, και εντάσεις, και προβλήματα; Πω πω! Και εκεί, στο τέλος του 2016 που άρχισα να νοιώθω ότι τα πιο δύσκολα πέρασαν και κάπως επανέρχονται σιγά - σιγά τα θέματα στη θέση τους και επικρατεί μία σχετική ηρεμία και τάξη, να 'σου ο Θεός που χαμογελά! Αχ... 

Γέμισε Στέφανο αυτή η ανασκόπηση αλλά ήταν μακράν το σημαντικότερο νέο της χρονιάς και μάλλον πολλών επόμενων που θα έρθουν. Όσο και να την φαντάζεσαι, όσο και αν την νοιώθεις με τα παιδιά φίλων και συγγενών, η αγάπη που δίνεις και παίρνεις μέσω της μητρότητας είναι ανεπανάληπτη. Πραγματικά δεν έχω λόγια να σας την περιγράψω. Είναι ένα συναίσθημα τόσο αγνό, τόσο πλήρες. Αγάπη - ευθύνη - αλλαγή - προσαρμοστικότητα. Αυτό ήταν το 2016 για εμένα, με τη μαγεία που λέγεται Στέφανος. Με λιγότερες εξόδους, λιγότερες εκδρομές, λιγότερη ξεγνοιασιά, λιγότερους ύπνους, αλλά με τόσο περισσότερη αγάπη, και παιχνίδι, και αναλύσεις, και google searches, και αγκαλιές, και εξερευνήσεις, και συγκινήσεις. Εύχομαι τον Δεκέμβριο του 2017 να κοιτάω πίσω και να βλέπω την ίδια μαγεία, σε νέες βάσεις, με ευρύτερο φάσμα δραστηριοτήτων και για τους 3 μας και περισσότερη ξεγνοιασιά.

Καλή χρονιά σε όλους! 

Να είμαστε καλά, δυνατοί, παρόντες, δημιουργικοί και αισιόδοξοι.

ανδριάνα

ΥΓ. Πόσο δίκιο είχε η σοφή φίλη Μαριλένα όταν της έλεγα ότι νομίζαμε ότι θα έχουμε κορίτσι, και μου απαντούσε ότι μόλις γεννηθεί θα είναι σαν πάντα να ήθελες αγόρι.