Η αγάπη των φίλων

Ήταν τόσο όμορφα. Για 3-4 ημέρες είχαμε μερικούς από τους πιο αγαπημένους μας ανθρώπους εδώ. Στο ελβετικό μας σπίτι. Έκπληξη για τα γενέθλια του συνοδοιπόρου. Μακάρι να είμασταν ακόμα πιο πολλοί αλλά δεν πειράζει. Είμαι ευγνώμων που ακόμα και αυτοί οι 5 τα κατάφεραν! Και είναι τόσο ξεχωριστή η αίσθηση των δικών σου ανθρώπων. Των πραγματικά δικών σου. Αυτών που νοιώθεις οικογένεια πια. Και το διαβάζω πολύ, το ακούω πολύ, από πολλούς αλλά πραγματικά νομίζω ότι το "οικογένεια" είναι βαρυσήμαντη λέξη. Γιατί κουβαλάει μαζί της αυτή την οικειότητα, την ειλικρίνεια, τη στήριξη, την αλληλοβοήθεια.

Τι σημαίνει λοιπόν για εμένα "φίλοι - οικογένεια"; Είναι οι φίλοι που μπορώ να κοιμηθώ μαζί τους, δίπλα-δίπλα ακόμη και στο πάτωμα. Είναι αυτοί που θα συναντήσω το πρωί με τις πυτζάμες, τα ανάκατα μαλλιά και τα πρησμένα μάτια. Είναι αυτοί που ανοίγουν τα ντουλάπια και τα ψυγεία και φτιάχνουν μόνοι τους πρωϊνό. Είναι αυτοί που έρχονται με μια τσάντα γεμάτη καλούδια για να φάμε όλοι μαζί πρωϊνό. Είναι αυτοί που μαζεύουν τα πιάτα, μερικές φορές τα πλένουν κιόλας και ρωτούν αν θέλει κανείς καφέ. Ναι, στο δικό μου σπίτι. Είναι αυτοί που κινούνται σαν να βρίσκονται στο δικό τους σπίτι. Με την ίδια φροντίδα, άνεση και σεβασμό.

Είναι αυτοί που δεν θα κοιτάξουν ποτέ την σκόνη στο τραπέζι, την στοίβα με το ταχυδρομείο και τις λερωμένες κατσαρόλες. Και έτσι δεν θα τα σκεφτείς ούτε εσύ. Είναι αυτοί που θα τραγουδήσουν στο μικρό φυστίκι, θα το παρηγορήσουν, θα το αγκαλιάσουν και θα το παίξουν σαν να ήταν δικό τους παιδί. Όπως ακριβώς έκανες και εσύ με τα δικά τους. Είναι αυτοί που έχουν το θάρρος να σου πουν την αλήθεια. Τη δική τους αλήθεια όπως την βλέπουν αυτοί. Είναι αυτοί που θα κάνουν για λίγο τα στραβά μάτια στα κακώς σου κείμενα αλλά δεν θα σε αφήσουν να παρεκτραπείς πολύ. Και ας μην σου αρέσει αυτό που θα ακούσεις. Είναι αυτοί που με 2 κουβέντες καταλαβαίνεστε. Γιατί έχετε τις ίδιες αξίες. Είναι αυτοί που περνάς καλά ακόμα και αν μείνεις στον ίδιο καναπέ για όλο το απόγευμα. Αυτοί που τα θέματα συζήτησης δεν τελειώνουν ποτέ. Όπως και τα γέλια. Αυτοί που βλέπεις να μαθαίνουν, να εξελίσσονται, να δημιουργούν, να μεγαλουργούν και σε κάνουν υπερήφανη. Γιατί είναι οικογένεια και οι δικές τους επιτυχίες είναι και δικές σου. Και οι δικές τους στεναχώριες επίσης. Είναι αυτοί που κάνουν τα μάτια σου να λάμπουν όταν μιλάς για αυτούς αποκαλώντας τους "φίλους".

Σας ευχαριστώ & σας αγαπώ.

ανδριάνα