Ξανά!

Ένα μωρό, όταν πέφτει, εκεί γύρω στις χίλιες φορές πριν καταφέρει επιτέλους να σηκωθεί, δεν σκέφτεται ούτε για μια στιγμή ότι ίσως το περπάτημα δεν είναι για αυτόν. Αυτό διάβασα σε ένα ωραίο άρθρο. Και πόσο δίκιο έχουν. Και το παρατηρώ κάθε μέρα και με τον δικό μας, μικρό Στέφανο! Μα τι επιμονή! Και είμαι σίγουρη ότι πάνω-κάτω όλα τα παιδάκια έτσι είναι. Ξανά και ξανά! Και δεν είναι ότι δεν εκνευρίζεται ή δεν απελπίζεται ή δεν κουράζεται ή δεν απογοητεύεται.... Στέκεται στη θέση "τραπεζάκι" και προσπαθεί να συντονίσει τόσους και τόσο διαφορετικούς μυς και μέρη του σώματός του, κάνει μπρος - πίσω τη μέση του σαν να θέλει να πάρει φόρα, κατεβάζει το κεφάλι και κοιτάει τα πόδια του, τεντώνει τα χέρια του και κάνει μπουνίτσες τις παλάμες, γατζώνει τα δάχτυλα των ποδιών και .... ωπ! Πέφτει με τα μούτρα στο στρώμα. Τίποτα! Ούτε ένα εκατοστό. Και γκρινιάζει. Αλλά μετά από δευτερόλεπτα είναι πάλι στην ίδια θέση τραπεζάκι, και γατζώνει πάλι τα πόδια... και δώστου πάλι κάτω. Και αυτό γίνεται με όλα! Για να καταφέρει να πιάσει το κορδόνι που είναι πολύ λεπτό, για να καταφέρει να σταθεί όρθιος βάζοντας "κόντρα" στην πλάτη του καναπέ, για να καταφέρει να γυρίσει το κουτάλι και να φέρει το σωστό μέρος στο στόμα του, για να καταφέρει να πει το "π", για να καταφέρει να γυρίσει τούμπα όταν το χέρι του έχει παγιδευτεί κάτω από το σώμα του, για να καταφέρει να φτάσει εκείνο το πον-πον της κουβέρτας που μοιάζει σαν να βρίσκεται σε άλλη ήπειρο. Και όλα τα καταφέρνει! Μα με τόσο κόπο και επιμονή και υπομονή. Και μόλις κάτι του γίνεται απλό και εύκολο, δεν εφησυχάζει. Προχωρά στην επόμενη πίστα, με αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας! Γιατί αλλιώς θα τον ικανοποιούσε απλά να μένει ξαπλωμένος και να κοιτά το ταβάνι ή να παίζει μόνο με την κουδουνίστρα του ή να πίνει μόνο γάλα ή να λέει μόνο "ε τε τε τε". Δεν τον ικανοποιούν όμως πλέον αυτά. Θέλει και άλλα και άλλα. Θέλει να εξελιχθεί. Γιατί ξέρει ότι μπορεί. Γιατί ξέρει ότι υπάρχουν άλλα τόσα που τον περιμένουν να τα ανακαλύψει και να τα κατακτήσει. Γιατί ξέρει μέσα του για τι είναι ικανός. Τι ένστικτο ε; Μα πιστεύω ότι ακόμα και μόνα τους να τα αφήσεις τα μωρά, σίγουρα θα μάθουν όλα αυτά τα βασικά. Γιατί φωλιάζουν μέσα τους απλά πρέπει να ωριμάσουν ώστε να τα κατακτήσουν.

Πόσο τα θαυμάζω τα μωρά... Το έχετε καταλάβει μάλλον. Είναι μαγικά πλάσματα! Πραγματικά μαγικά. Και σε κάθε στάδιο της ζωής του, αποκαλύπτουν και ένα διαφορετικό μέρος αυτής της μαγείας η οποία μάλλον δεν εξαντλείται ποτέ. Καλά, ίσως να μειώνεται λιγάκι κάπου εκεί γύρω στην εφηβεία.... χιχι. Και είναι τόσα τα μαθήματα για εμάς τους ενήλικες, απλά μέσω της καθημερινής παρατήρησης. Καθημερινό σχολείο! Έχουν τόσα αξιοθαύμαστα χαρακτηριστικά αυτοί οι λιλιπούτειοι άνθρωποι. Μακάρι να μπορούσαν να τα διατηρήσουν! Φροντίζουμε -δυστυχώς- όμως όλοι εμείς ως πολιστισμένη κοινωνία να τα βάλουμε σε ωραιότατα κουτάκια, με ταμπελάκια απέξω, ώστε να μπουν και αυτά στον σωστό τον δρόμο. Εκπαίδευση! Άλλο μεγάλο θέμα συζήτησης και αυτό.... Ας μείνουμε όμως προς το παρόν σε αυτή την μαγεία της προσπάθειας! Ποτέ δεν θαύμαζα τους πολύ ικανούς. Αυτούς που κάπως τους φαίνονταν όλα εύκολα. Που είχαν τους καλύτερους βαθμούς χωρίς να χρειαστεί να μελετήσουν. Εντάξει, τους ζήλευα λιγάκι. Πάντα όμως θαύμαζα αυτούς που προσπαθούσαν και επέμεναν. Είναι για εμένα αξιοθαύμαστο χαρακτηριστικό κάθε ανθρώπου η επιμονή, η υπομονή και η προσπάθεια. Να ποθείς κάτι και να το προσπαθείς. Από την κοπέλα που σου αρέσει μέχρι τις φιγούρες στο πατίνι, και από την σπιτική τούρτα γενεθλίων μέχρι εκείνο το μεταπτυχιακό.

Ξανά και ξανά λοιπόν. Μην απογοητεύεστε! Θα τον φτάσετε τον στόχο. Με τον δικό σας τρόπο, στον δικό σας χρόνο. Και μετά θα είναι τέτοια η ανταμοιβή! Η προσωπική, εσωτερική ικανοποίηση! Γιατί μόνο εσείς θα γνωρίζετε πόσο πραγματικά προσπαθήσατε. Και να σας πω και κάτι άλλο; Μόλις σήμερα ο μικρός Στέφανος κατόρθωσε να κάνει τα πρώτα του 2 βήματα μπουσουλώντας! Είδατε; Πάμε λοιπόν.

ανδριάνα