Αρκεί ένας

Ήταν ένα βιντεάκι μόλις λίγων λεπτών στο facebook. Ανάμεσα σε ένα κάρο αναρτήσεις που κυμαίνονταν από τον χωρισμό διάσημου ζεύγους μέχρι φωτογραφίες από όλες τις εξόδους των φίλων το σαββατοκύριακο που πέρασε. Ήταν βλέπετε βράδυ Κυριακής. Όπως όλα όμως, έτσι και τα social media, έχουν την αξία που τους δίνεις εσύ. Και έτσι, πολλές φορές, μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα νέα, άρθρα, βίντεο μου τα έχουν προσφέρει οι φίλοι και οι σελίδες που παρακολουθώ στα social media. 

Το βιντεάκι λοιπόν αυτό εξιστορούσε την ιστορία ενός πιτσιρικά ο οποίος μία ημέρα επέστρεψε από το σχολείο με ένα σημείωμα από την δασκάλα που προοριζόταν για την μαμά του. Εκείνη το άνοιξε και με δάκρυα στα μάτια το διάβασε δυνατά: "Αγαπητή κυρία τάδε, ο γιος σας είναι ιδιοφυία. Δεν έχουμε εδώ δασκάλους που να μπορούν να τον διδάξουν. Σας παρακαλούμε, διδάξτε τον εσείς". Καθώς τα χρόνια πέρασαν, ο μικρός ενηλικιώθηκε, η μητέρα του έφυγε από αυτόν τον κόσμο, και σε μία "ανασκαφή" στο πατρικό του σπίτι βρήκε εκείνο το γράμμα. Και το διάβασε: "Αγαπητή κυρία τάδε, ο γιος σας είναι διανοητικά ανεπαρκής. Δεν μπορούμε πλέον να τον διδάξουμε στο σχολείο μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά. Για αυτό σας προτείνουμε να τον διδάξετε εσείς στο σπίτι". Ο νέος αυτός ήταν ο Τόμας Έντισον, ήδη αναγνωρισμένος και καταξιωμένος εφευρέτης όταν συνέβει το περιστατικό αυτό. 

Πόσα φτερά, πόση δύναμη, πόση αυτοπεποίθηση μπορεί να σου δώσει η πίστη μόλις ενός ανθρώπου! Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την ίδια σου την μαμά. Αρκεί ένας για να πιστέψεις και εσύ στον εαυτό σου, στις δυνατότητές σου, στις ιδιαιτερότητές σου, στην μοναδικότητά σου. Να νιώσεις ότι είσαι σπουδαίος! Ότι είσαι αγαπητός! Ότι είσαι ασφαλής να είσαι ο εαυτός σου. Ότι είσαι αρκετός! Αχ αυτή η μαμά..... Στο ημερολόγιό του, για εκείνη την ημέρα, ο Τόμας Έντισον έγραψε ότι ήταν ένα παιδί με διανοητικές προκλήσεις το οποίο χάρις στις ηρωικές προσπάθειες της μητέρας του έγινε μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του αιώνα.

Πόσο τυχεροί θα είμασταν όλοι αν είχαμε μια τέτοια μαμά ή αν γινόμασταν μία τέτοια μαμά. Ή ένας τέτοιος μπαμπάς, φίλος, σύντροφος. Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ έλεγε σε μία διάλεξή του, τι τύχη είναι να έχεις μια καλή μαμά. Ειδικά για τα πρώτα χρόνια ζωής σου. Και τώρα που είμαι και εγώ μία, πόσο μεγάλη ευθύνη νιώθω! Πόσο προσπαθώ να είμαι ένα θετικό παράδειγμα. Να δημιουργώ μία γαλήνια ατμόσφαιρα στο σπίτι. Να του δείχνω πόσο πολύτιμος, πόσο αγαπητός, πόσο ξεχωριστός είναι και ας μετρά μόλις 6 μήνες. Και πόσο δύσκολο είναι να μένεις προσηλωμένος στον στόχο και να μην παρεκλύνεις. Ούτε με την κούραση, ούτε με την αυπνία, ούτε με τη γκρίνια. Εσύ να είσαι εκεί, ο βράχος της αγάπης, της αποδοχής, της ασφάλειας. Το καταφύγιο. Η πιο ζεστή αγκαλιά. Το πιο ειλικρινές "σ' αγαπώ". Και από την άλλη, σκέφτομαι όλα αυτά τα παιδάκια που μεγαλώνουν μόνα, παρατημένα ή με γονείς αντικειμενικά ανεπαρκείς. Με βία, με σκληρότητα. Και παγώνει το αίμα μου. Και θα ήθελα να τα πάρω όλα εδώ στο σπίτι και να τους εξηγήσω πόσο πολύτιμα είναι. Πόσο ξεχωριστά.

Αχ. Όσοι έχετε παιδιά, φιλήστε τα λίγο πιο πολύ και αγκαλιάστε τα λίγο πιο σφιχτά. Και σταθείτε δίπλα τους σαν σημείο αναφοράς για αυτό που μπορούν να γίνουν. Για τα παιδιά τα δικά σας, αλλά και των φίλων σας, των συγγενών σας. Θα προσπαθήσω και εγώ πιο πολύ. Γιατί αρκεί ένας άνθρωπος. Και αγάπη.

ανδριάνα