Μήνας ♥7

Και εκεί που λες πάει αυτό, το κατακτήσαμε, πάμε να βελτιώσουμε το άλλο... να ΄σου ο Θεός που χαμογελάει! Και σου λέει "τι κάνατε λέει;;;". Για τον ύπνο σας έγραφα στον 6ο μήνα ότι ήταν μακρύς, και ποιοτικός, και σερί. Θα φανταζόσασταν (τουλάχιστον εγώ έτσι ήλπιζα) ότι μέρα με την μέρα θα υπήρχε ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση. Έλα όμως που ο 7ος μήνας μας βρήκε με αρκετά βράδια με συνεχή -αδικαιολόγητα για εμάς- ξυπνήματα! Και 2 και 3 φορές σε μία ώρα (πού σε μία νύχτα που λέγαμε)! Και 7 και 8 σε μία νύχτα.  Μία εγώ - μία ο συνοδοιπόρος. Όποιος άντεχε κάθε φορά, όποιος τον άκουγε πρώτος.... Κάποιες φορές ήταν η πιπίλα, κάποιες η γενικότερη τοποθέτηση στο κρεβάτι του, κάποιες μάλλον τα δόντια, κάποιες ίσως απολύτως τίποτα... Έτσι ζήσαμε και για πρώτη φορά σερί, νυχτερινό κλάμα 2,5 ωρών (!). Ήταν απαρηγόρητος ο κακοιμοίρης και τίποτα δεν τον ηρεμούσε. Στα τέλη όμως του Νοεμβρίου, έστρωσε πολύ η κατάσταση και ζήσαμε και σερί 12ωρο ξανά! Υπάρχει λοιπόν ελπίδα :).

Σε άλλο τόνο και ύφος, αυτό τον μήνα συνεχίστηκαν οι βόλτες και οι νέες γνωριμίες και η αλήθεια είναι ότι κερδίζει όποιον συναντήσει. Γιατί στις κοινωνικές του συναναστροφές είναι τόσο ήρεμος, και γλυκός, και χαμογελαστός, και δεκτικός. Από τις κυρίες στο σούπερ-μάρκετ, μέχρι τους πιτσιρικάδες στο λεωφορείο, τους συναδέλφους του συνοδοιπόρου και εννοείται τους φίλους μας. Είναι κάθε μέρα και πιο εκφραστικός, και πιο ομιλητικός. Προσπαθεί συνέχεια να προφέρει νέους ήχους και κάνει όλων των ειδών τους συνδυασμούς. Προσπαθεί να πει κάτι μεταξύ "π" και "φ" και κάνει το στόμα του σαν να ετοιμάζει μπουρμπουλήθρες! Τα αγαπημένα μας αυτού του μήνα είναι το "ε τετετετετε" και "α μπαμπαμπαμπα". Αυτό τον μήνα κάθησε πλέον κανονικότατα, με διάρκεια και λίγες πτώσεις. Έτσι, εξερεύνησε λίγο το πάτωμα περισσότερο, πειραματίστηκε στην αλλαγή στάσεων, κουτούλησε κανά-δυο φορές και ευελπιστούμε να επεκτείνουμε τις δραστηριότητές μας. Αυτό τον μήνα έφαγε και μοσχάρι, και κοτόπουλο, και κολοκύθα, και πράσο... και όλα του άρεσαν, μα πιο πολύ το αβγό! Πω πω! Αρκεί τόσο δα κρόκος στην μπουκιά του για να του αλλάξει όλη τη στάση. Έτσι το καθιερώσαμε και το αβγό. Και πλέον το ημερήσιό του διατροφολόγιο έχει το πρωϊνό του γάλα (που συνήθως είναι πολύ πρωϊνό... κατά τις 06.00), τα φρούτα με λίγη βρώμη κατά τις 09.00, τα λαχανικά με το κρέας και το αβγό το μεσημέρι, κρέμα βρώμης το απόγευμα και γάλα το βράδυ (στις 19.00 δηλαδή).

Εννοείται ότι εξακολουθεί να θέλει να στέκεται! Κατακτήσαμε το κάθισμα αλλά αυτό που τον τρελαίνει είναι να είναι όρθιος. Όλη την ώρα. Με το που τον παίρνεις, τεντώνει τα πόδια για να σταθεί. Και καθόμαστε στο πάτωμα, μπροστά από τον καθρέφτη, και κάνει μερικά βήματα και τρελαίνεται από την χαρά του! Και στο σπίτι φίλων δοκίμασε μια τύπου στράτα που στέκεται όρθιος και χοροπηδάει και το απήλαυσε τόσο που ξεκινήσαμε την έρευνα να του αγοράσουμε μία στην Ελβετία. Επίσης, πλέον, όταν πηγαίνουμε σε εστιατόρια ή καφέ κάθεται σαν μικρό κύριος στη δική του καρέκλα! Μα πόσο πλάκα έχει. Και πόσο του αρέσει που είναι στο ίδιο επίπεδο με εμάς και με το τραπέζι. Και εννοείται ότι ρίχνει μετά από 2 λεπτά όποιο παιχνίδι κρατάει, και κοπανάει αυτά που ξέρει ότι κάνουν θόρυβο, και τα  βάζει όλα, μα όλα, στο στόμα του. Και έχει μεγαλώσει τόσο! Αλήθεια σας λέω. Μου φαίνεται πλέον σαν μικρό παιδάκι, όχι μωρό. Και φοράει και τζιν, και ζακετάκια με κουκούλες. Ξέρετε από πού μου φαίνεται πιο πολύ ότι έχει μεγαλώσει; Από τις παλάμες του! Μα ήταν τόσο μα τόσο μικροσκοπικές! Και τώρα είναι κανονικές παλάμες! Με αφράτα δαχτυλάκια που πιάνουν τα παιχνίδια, τα αλλάζουν χέρι, σε χαϊδεύουν όταν τρώει, επεξεργάζονται όλες τις ενδιαφέρουσες επιφάνειες (από τον σαγρέ τοίχο και το τζάμι, μέχρι την κουβέρτα και τον καναπέ) και τρίβουν τα μάτια όταν νυστάζει. Και τον εντυπωσιάζουν οι σκιές! Του κάνουμε διάφορα με τα χέρια μας στον τοίχο και γουρλώνει τα μάτια του!

Τον Νοέμβριο κάναμε και ένα αναπάντεχο, σύντομο ταξίδι στην Αθήνα για δουλειές του συνοδοιπόρου. Και για πρώτη φορά έκλαψε όταν τον πήραν αγκαλιά οι γιαγιάδες. Είναι μάλλον η ηλικία αυτή. Λίγο βέβαια του κράτησε και μετά ήταν -εννοείται- όλο χαμόγελα και νάζι. Και πάντα δείχνει μεγάλη προτίμηση στα παιδιά όλων των ηλικιών. Μάλλον καταλαβαίνει ότι είναι πιο κοντά σε αυτόν. Και όλοι οι μικροί του φίλοι του έδειξαν τόση αγάπη, και τρυφερότητα! Τι αγκαλιές, τι ταΐσματα, τι ιστοριούλες, τι βόλτες. Πόσο θέλει να είναι με παιδάκια! Φάνηκε και στο πρώτο μάθημα baby yoga που κάναμε. Αμέ! Είμασταν καμιά 10ριά μαμάδες με τα μωράκια μας. Τα περισσότερα ήταν τόσο μικροσκοπικά.... λίγων μηνών! Και ο Στέφανος ήταν κύριος. Παρατηρούσε τα πάντα, χαμογελούσε και προσπαθούσε να πιάσει την Maya που καθόταν δίπλα του (μηνών 6). Μάλλον είναι η ηλικία για να ξεκινήσουμε δειλά και την παιδική χαρά. Για να δούμε.

Κατά τ' άλλα, αυτό τον μήνα και Βέρνη πήγαμε ένα ωραίο, ηλιόλουστο μεσημέρι Κυριακής (βόλτα στην πόλη και φαγητό στο σπίτι φίλων), και Γενεύη πήγαμε στο νεοαφιχθέντα ξάδελφο, και τον Μαραθώνιο της Αθήνας παρακολουθήσαμε, και ωραίες βόλτες κάναμε στη λίμνη στα κατακίτρινα δέντρα. Μπαίνουμε πλέον ολοταχώς στον Χειμώνα και πολύ φοβάμαι ότι οι ωραίες μας βόλτες και τα παραλίμνια περπατήματα θα περιοριστούν αλλά δεν πειράζει. Θα βρούμε τις εναλλακτικές μας. Λέτε να πάρουμε ένα ελκηθράκι για τα τοπικά χόνια;;

ανδριάνα