Αγαπάτε... εαυτόν!

Πρώτη θα σηκώσω εγώ το χέρι. Ένοχη. Ναι. Μέχρι πρότινος παρατήρησα ότι όταν κάποιος μου έκανε ένα κομπλιμέντο ή μου έλεγε μια καλή κουβέντα βρε παιδί μου, συνήθως χαμήλωνα το βλέμμα και δεν έλεγα ούτε ευχαριστώ. Δεν το συνειδητοποιούσα όμως εκείνη τη στιγμή. Πριν κάποια χρόνια το παρατήρησα και έκτοτε πριν πω οτιδήποτε άλλο (που συνήθως κυμαίνεται μεταξύ της αμηχανίας και της απόρριψης), φροντίζω να πω πρώτα ευχαριστώ. Γιατί είναι τόσο όμορφο να σου λένε μια όμορφη κουβέντα. Και όσο και αμήχανα και αν αισθάνεσαι (κακώς!), είναι σίγουρο ότι για αρκετή ώρα (μέρες; μήνες; χρόνια;) θα θυμάσαι αυτά τα καλά λόγια και θα χαμογελάς. Και ας προσπαθείς εκείνη την ώρα να μειώσεις την αξία του κομπλιμέντου. Απίστευτο δεν είναι; Να σου λένε κάτι όμορφο για εσένα και εσύ να προσπαθείς να το ακυρώσεις!

Πόσες φορές σας έχουν πει "πολύ ωραίο αυτό το φόρεμα" και έχετε απαντήσει "αυτό; καλέ το έχω 5 χρόνια... πάμφθηνο το είχα αγοράσει και να σου πω δεν μου κάνει και πολύ καλή εφαρμογή". Out of scope η απάντηση ή αλλιώς εκτός θέματος. Τους άρεσε το φόρεμα, λέτε ευχαριστώ, χαμογελάτε και πάμε παρακάτω. Μην σας πω πώς αντιδρούμε συνήθως όταν η καλή κουβέντα δεν είναι για κάτι που φοράμε ή φέρουμε ή είπαμε αλλά για κάτι που είμαστε! "Έχεις πολύ όμορφα μαλλιά". "Εγώ; Άστα! Δεν ξέρεις πόσο με παιδεύουν! Και μακραίνουν τόσο γρήγορα που δεν μπορώ να τα συνεφέρω". True story. Γείωση. Να σπεύσουμε να μειώσουμε αμέσως την αξία για να μην φανεί... τι; Ότι συμφωνούμε; Ότι και εμείς θεωρούμε ότι όντως έχουμε ωραία μαλλιά; Ότι υπάρχει κάτι πάνω μας που μας αρέσει; Α πα πα! Δεν πρέπει! Ντροπή! Σε όλα πρέπει να βρίσκουμε ένα "αλλά"..... Είναι καταλληλότερο το παράπονο από την αποδοχή ή και την χαρά. Μα κοίτα την μύτη μου, μα δεν αντέχω αυτά τα μαλλιά, μα πόσο έχω παχύνει, μα αυτά τα κιλά δεν θα τα χάσω ποτέ, μα πόσο πετάνε τα αυτιά μου, μα να ήμουν 5 πόντους ψηλότερος... Πω πω πω! Φτάνει! Και δυστυχώς αυτή η κατάσταση ξεκινά πλέον από πολύ μικρές ηλικίες. Διάβαζα σε μια ελβετική εφημερίδα τις προάλλες ένα σχετικό άρθρο με τίτλο "Μικροί αλλά ήδη με κόμπλεξ" που είχε και ένα πολύ εύστοχο σκίτσο με μικρά παιδιά μπροστά σε έναν καθρέφτη να βλέπουν έναν άλλον εαυτό. Τα κανονικά γυαλιά να φαντάζουν τεράστια, τα σγουρά μαλλιά να μετατρέπονται σε αφάνα, το κανονικό ύψος σε ύψος νάνου. Σε αυτό λοιπόν το άρθρο έλεγε ότι το 40% των αγοριών και το 50% των κοριτσιών ηλικίας 11 έως 15 είναι δυσαρεστημένα με την εμφάνισή τους!! Πανευρωπαϊκή έρευνα. Δεν είναι σοκαριστικό;! Τα μισά παιδιά βλέπουν έναν "άσχημο" εαυτό, γεμάτο ελατώμματα, σε έναν "όμορφο" και τέλειο εικονικό κόσμο που πρέπει να ζήσουν.

Μία από τις ασκήσεις που είχαμε κάνει σε ένα από τα αξέχαστα εκείνα ταξίδια στην Μύκονο με την ομάδα της yoga ήταν να γράψουμε σε ένα χαρτί όσα περισσότερα θετικά μπορούμε να σκεφτούμε για εμάς. Από τα εξωτερικά μας χαρακτηριστικά μέχρι στοιχεία του χαρακτήρα μας, καλές συνήθειες που έχουμε υιοθετήσει, ικανότητες.... Ξέρετε πόσο δύσκολο ήταν να αρχίσεις και μετά να καταφέρεις να ξεπεράσεις τα 5, τα 10, τα 20; Αν θέλετε κάντε την άσκηση και κρατήστε το χαρτί. Ή αν θέλετε ακόμα, γράψτε εδώ στα σχόλια αυτά που αγαπάτε στον εαυτό σας. Χωρίς κόμπλεξ. Κανείς δεν θα σας κρίνει. Και ναι, έχετε πολλά για τα οποία θα έπρεπε να είστε υπερήφανοι. Λοιπόν; Θα κάνω εγώ την αρχή και αν θέλετε ακολουθείτε.

ανδριάνα