Μήνας ♥5

Ωραίος ο 5ος μήνας. Τολμώ να πω ο καλύτερος μέχρι στιγμής. Και θα εξηγήσω. Εννοείται ότι τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον 1ο μήνα ζωής του μικρού Στέφανου. Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α! Αν όμως με ρωτούσατε ποιος μήνας ήταν ο πιο γαλήνιος, ο πιο χαμογελαστός, ο πιο δημιουργικός θα σας απαντούσα χωρίς αμφιβολία ο 5ος. Είναι που έχει μεγαλώσει; Είναι που είμαι εγώ πιο ήρεμη; Είναι που έχουμε βρει κάπως τους ρυθμούς μας; Είναι που καταλαβαινόμαστε; Τι να σας πω! Έχουν φύγει τα "προβλήματα", τα έντονα κλάμματα, τα πολλά άγχη και έχουν αντικατασταθεί από χαμόγελα, ωραίες βόλτες και αγκαλιές. Του αφιερώνω βέβαια και εγώ ολόκληρή μου την ημέρα σχεδόν. Όσο μεγαλώνει γίνεται όλο και πιο τρυφερός. Σου τραβάει πλέον το χέρι και το βάζει στο μάγουλό του ή στο κεφάλι του για να τον χαιδέψεις. Και πώς να του αντισταθείς; Και σου χαμογελάει ακόμα και μέσα στο κλάμα του μερικές φορές. Αρκεί να τον κοιτάξεις. Και όταν τον παίρνεις αγκαλιά, τυλίγει πλέον τα χέρια του γύρω από τον λαιμό σου. Και το βράδυ που ξαπλώνει στο κρεβάτι του, σου τυλίγει και τα δυο του χέρια γύρω από το δικό σου, σαν να θέλει να κοιμηθεί με αυτό αγκαλιά, όπως θα κρατούσε ένα αρκουδάκι. Μα πόσα φιλιά του δίνουμε μέσα στην ημέρα δεν μπορείτε να φανταστείτε! Και γενικά του αρέσει να τον πασπατεύεις... παιδί του μπαμπά του! Να του χαϊδεύεις την πλάτη, να του καθαρίζεις τα αυτιά, να του βάζεις κρέμα στα πόδια, να του τρίβεις τις πατούσες. Και ενθουσιάζεται με τους διάφορους ήχους και γκριμάτσες των χειλιών, και πάντα με το τραγούδι.

Στα άλλα νέα, οι μεσημεριανοί μας ύπνοι πάνε πολύ καλύτερα. Εξακολουθεί να παθαίνει κάποιες "ανεξήγητες" κρήσεις κυρίως κατά τις 16.00-17.00 που μάλλον έχει κουραστεί πολύ, αλλά ευτυχώς έχουν πτωτική πορεία και ένταση. Την πιπίλα προσπαθεί να την μπαινοβγάζει πλέον μόνος, αν και τρέμουν τα χεράκια του και δεν την πετυχαίνει πάντα... και αν του πέσει στο πλάι την σπρώχνει πίσω στο στόμα με τον ώμο! Έχει αρχίσει να μας επεξεργάζεται και μας πιάνει το στόμα, τα μάτια, την μύτη. Εννοείται και τα μαλλιά! Με έχει τσουρομαδίσει! Του τραβούν την προσοχή και τα κοσμήματά μου και τα πιάνει και τα γραντζουνάει με τα νύχια του. Ξύνει και τον καναπέ και το κρεβατάκι του. Σαν να του αρέσει η αίσθηση αλλά και ο ήχος. Η αγάπη του για τις πατούσες καλά κρατεί, όπως και για τα στριφογυρίσματα και τα τεντώματα. Θέλει να περπατήσει αυτό το παιδί, πώς να το κάνουμε; Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για να καθήσει, αρκετό για να μπουσουλίσει και μεγάλο για να σταθεί!

Στα ορόσημα αυτού του μήνα, 2 σχετίζονται με τη διατροφή του. Πρώτο, η εισαγωγή των πρώτων στερεών τροφών με κουταλάκι. Λίγο καρότο, λίγη βρώμη, λίγη μπανάνα... Και στα δύο τελευταία γουρλώνει τα μάτια του, κοπανάει τα πόδια του, βγάζει ήχους, τρέμει ολόκληρος. Τόσο του αρέσουν! Και σιγά-σιγά όλο και προσθέτουμε γεύσεις προσπαθώντας να φτιάξουμε μία νέα καθημερινή διατροφή. Και έχει πολύ πλάκα όταν τρώει. Στην αρχή, πάντα, παίρνει μία γκριμάτσα αηδίας, του τύπου "τι είναι αυτό που μου έβαλες στο στόμα μου". Μετά από δευτερόλεπτα όμως, συνειδητοποιεί περί τίνος πρόκειται και αρχίζει να βγάζει φωνούλες. Μερικές φορές, ειδικά με την βρώμη, πιάνει και το χέρι μου που κρατάει το κουτάλι και το σπρώχνει προς το στόμα του! Και αν πέσει καμιά μπουκιά στην σαλιάρα, την αναποδογυρίζει για να την φέρει στο στόμα ώστε να την γλύψει! Βέβαια, μην φανταστείτε ότι τρώει καμιά ποσότητα... Το σακουλάκι που είναι κανονικά μία μερίδα βρώμης, εμείς το τρώμε όλη την εβδομάδα. Είναι όμως μια σημαντική αρχή.

Σε αυτό το πλαίσιο, ζήσαμε και τις πρώτες 24 ώρες από την γέννησή του χωρίς θηλασμό. Δεύτερο ορόσημο. The end of an era. Και τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα ή όπως τα ήλπιζα. Και έτσι φτάσαμε σε αυτό το σημείο πολύ νωρίτερα από το -δικό μου- αναμενόμενο. Και είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα. Σαν κάτι να λείπει -όπως είπε και η φίλη μου η Μαριάννα. Και δεν θα σας πω ψέματα.... έκλαψα για αυτό τον αποχωρισμό. Γιατί ποτέ ξανά δεν θα βρεθούμε οι 2 μας σε αυτό το σημείο, να μοιραζόμαστε αυτές τις στιγμές, να με κοιτάει μες στα μάτια, να σταματά για να μου χαμογελάσει και να κοιμάται στην αγκαλιά μου. Και τώρα με το μπιμπερό μου πιάνει το χέρι αλλά είναι όλα πολύ διαφορετικά. Δεν υπάρχει αυτή η ιεροτελεστία. Τώρα είναι απλά ένα φαγητό. Δεν πειράζει. It is what it is. Πάμε παρακάτω. Σιγά - σιγά συμφιλιώνομαι και με αυτή την πραγματικότητα.

Με αφορμή όμως και τον θηλασμό, άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο αστραπιαία μεγαλώνει! Πότε γεννήθηκε και πότε τρώει καρότα; Πότε έβγαλε τις πρώτες φωνούλες και πότε μας "μιλάει" για να τον προσέξουμε; Πότε κουλουριαζόταν στην αγκαλιά μας τόσος δα, και πότε τεντώνει τα πόδια του για να σταθεί; Το ακούς από παντού αλλά όταν τον ζεις κάθε ημέρα είναι δύσκολο να δεις πραγματικά πού έχει φτάσει. Μέχρι και τα ποδαράκια του εξέχουν πλέον από το καρότσι! Και στο κάθισμα του αυτοκινήτου αφαιρέσαμε την εσωτερική επένδυση γιατί πλέον δεν χωρά.

Κατά τ' άλλα, επιστρέφοντας στην ελβετική μας έδρα αυτό τον μήνα, επιστρέψαμε στις ωραίες μας, παραλήμνιες βόλτες, στους μεσημεριανούς καφέδες με τις φίλες, τις σύντομες εκδρομές στην κοντινή Biel αλλά και στην πιο μακρινή, γαλλική Besancon. Κάναμε και την 1η μας επίσκεψη στον Ερυθρό Σταυρό για κατευθύνσεις - ζυγίσματα - απορίες και ευελπιστούμε σύντομα να κάνουμε και την 1η μας επίσκεψη στο κολυμβητήριο. Έχουμε υπόψιν μας και μία ελληνίδα babysitter που καλό είναι να συναντήσουμε για να έχουμε μία εναλλακτική για κάποιο busy πρωϊνό ή μία κοντινή, βραδινή έξοδο.

Πολλά τα φθινοπωρινά μας σχέδια. Μακάρι να τα καταφέρουμε.

ανδριάνα