Μήνας ♥4

Πιο γαλήνιος ο 4ος μήνας του μικρού Στέφανου και ας ξεκίνησε με άγχη, ζυγίσματα, καμπύλες και κλάματα. Η αλήθεια είναι ότι τελικά το φαγητό δεν είναι το ατού του. Και είναι οκ. Τι να κάνουμε; Πόσα παιδιά σταματούν στη μέση του φαγητού τους για να σου χαμογελάσουν και να μιλήσουν; Τρώει τόσο ώστε να ξεγελάσει την πείνα του και μετά θέλει να συμμετέχει, να γυρίσει να ακούσει τους θορύβους, να παίξει, να μιλήσει. Ήταν και αυτό μια συνειδητοποίηση που κάπως με απελευθέρωσε από αυτό το καθημερινό άγχος του "πόσο έφαγε". Μας καθησύχασε και ο παιδίατρος εξηγώντας μας ότι ακολουθεί κανονικά τη δική του κλίμακα, βάσει των δικών του δεδομένων από την γέννα μέχρι σήμερα, οπότε τέρμα τα ζυγίσματα κάθε λίγο και λιγάκι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα κλάματα εξαλείφθηκαν αλλά μες στην ημέρα περιορίστηκαν πολύ και μας έχει πλέον μείνει το τελευταίο γεύμα πριν τον ύπνο. Δύσκολο. Αλλά μέρα με την μέρα πηγαίνει και καλύτερα.

Με αυτή την συνειδητοποίηση ήρθε και μία ακόμα. Το άφημα. Όσο λιγότερα πρέπει και υποχρεώσεις έχει η ημέρα, και όσο πιο ευέλικτη και ελεύθερη μπορώ να είμαι, τόσο καλύτερα περνάμε όλοι. Και οι 3, και κυρίως ο Στέφανος. Μα υπάρχουν τα πρέπει και οι δουλειές θα μου πείτε. Πόσο μάλλον στη δική μας περίπτωση που όλα περνούν από τα δικά μας χέρια. Θέλει όμως ευελιξία για το πώς και το πότε. Θα φάμε αλλά μπορεί τη μία ημέρα να έχουμε όρεξη και χρόνο και κουράγια και να μαγειρέψουμε παστίτσιο με τον συνοδοιπόρο, και την άλλη να φάμε σαλάτα. Δεν έγινε και κάτι. Θα πρέπει να είμαι online για τις δουλειές αλλά αυτό μετακινείται όλο και περισσότερο προς το βράδυ που έχει κοιμηθεί ο μικρός, για όση ώρα αντέχω και εγώ ξύπνια. Γιατί όταν ασχολείσαι μαζί του, όταν αυτός είναι μέσα στις δραστηριότητες της ημέρας, τότε είναι τόσο χαρούμενος! Και πώς μπορώ να του το στερήσω αυτό; Έτσι, έχουμε τις δραστηριότητες που είναι αυτός το επίκεντρο, αυτές που ξεκουράζεται ενώ βολτάρουμε με το καρότσι, και αυτές που με παρακολουθεί -όταν μαγειρεύω για παράδειγμα. Οι άλλες δραστηριότητες που χρειάζονται συγκέντρωση, ησυχία, λεπτομέρεια μπαίνουν σε 2η μοίρα και συνήθως όταν αυτός κοιμάται. 

Αυτό τον μήνα οι συνομηλίες μας επεκτάθηκαν σε νέα φωνήεντα και φθόγγους. Μιλάμε για κανονική συζήτηση. Και σε νέους τόνους, πιο λεπτούς! Αυτό το μήνα ανακάλυψε και τις πατούσες του. Ξαφνικά τις πιάνει, τις κουνάει δεξιά - αριστερά ηθελημένα πια, χτυπάει τα ψαράκια που κρέμονται στο γυμναστήριό του και βάζει το πόδι του στο πλάι σαν να έχει αράξει. Έχει πολύ πλάκα. Ακόμα και μέσα στην άγρια νύχτα, ενώ θηλάζει, πιάνει και την πατούσα του και την τραβάει προς το κεφάλι. Μακάρι να μπορούσα να το απαθανατίσω! Α! Και όταν πας να του χαϊδέψεις την κοιλιά σου πιάνει με τα δυο του χέρια την παλάμη σου και με τα δυο του πόδια τον καρπό. Σε περικυκλώνει μη του φύγεις. Και με το που τον κοιτάς, σταματά ότι και αν κάνει για να σου χαμογελάσει. Είναι τόσο θετικός και χαρούμενος. Και κάνει το ίδιο και στους "ξένους". Από τους φίλους και τους συγγενείς, μέχρι τους περαστικούς και τους πωλητές που του πιάνουν κουβέντα. Σε όλους χαρίζουμε χαμόγελα και όπως λέει και μπαμπάς μας, όλους τους κερδίζουμε! Και του αρέσει να τον κρατάς ψηλά και να σε κοιτάει. Να κάνει το αεροπλανάκι. Ξεκαρδίζεται! Και εννοείται ότι η μπρούμυτα είναι πλέον και επίσημα η αγαπημένη του θέση. Και για τον ύπνο, και για το παιχνίδι. Και το κεφάλι όρθιο σαν τηλεσκόπιο. Έχει αρχίσει να γεμίζει και το κεφάλι του μαλάκια και έχει βγάλει χνούδι μέχρι και στο πάνω χείλος. Πόσο πλάκα! Σαν να ετοιμάζεται για μουστάκι. Και ρουφάει το κάτω χείλος τις τελευταίες εβδομάδες με τέτοια δύναμη! Κάπου διάβασα ότι είναι η προετοιμασία για το φαγητό. Και όντως τις τελευταίες ημέρες παρατηρήσαμε και εγώ και ο συνοδοιπόρος ότι κοιτάει το φαγητό μας με άλλο μάτι. Σαν να καταλαβαίνει πλέον περί τίνος πρόκειται. Είμαστε μάλλον έτοιμοι από Σεπτέμβριο να ξεκινήσουμε δειλά - δειλά μερικές κουταλιές φαγητού να δούμε πώς θα πάει. 

Σαν να γνωριστήκαμε καλύτερα μου φάνηκε αυτό τον μήνα. Σαν να τον κατάλαβα καλύτερα και έτσι να πλησίασα περισσότερο τα θέλω και τις ανάγκες του. Έτσι καταφέραμε να κοιμόμαστε αρκετές ημέρες και από 2 μισάωρα. Το πρώτο γύρω στις 9.00 και το δεύτερο γύρω στις 15.00. Γιατί πλέον πιάνω τα σινιάλα, τα αφήνω όλα και επικεντρώνομαι σε αυτόν ώστε να τον βοηθήσω να κοιμηθεί. Και είτε ξαπλώνω και εγώ είτε τρέχω να κάνω καμιά δουλειά.  Δεν είναι πολύ αλλά σε σχέση με το τίποτα που ζούσαμε μέχρι τώρα, πιστέψτε με, κάνει πολύ μεγάλη διαφορά. Και πρακτική (είμαστε και οι δύο πιο ξεκούραστοι) και ψυχολογική (είμαστε και οι δύο πιο ευδιάθετοι). Και τα σαββατοκύριακα πέρνουμε -κυριολεκτικά- τους δρόμους. Τι Βέρνη πήγαμε, τι Λωζάννη, τι στο νησάκι του Αγίου Πέτρου, τι στο Erlach, τι για μπάνιο, τι βόλτες στο κέντρο. Και το απολαμβάνουμε εξίσου και οι 3. Τα βράδια από την άλλη αποτελούν ακόμα μια δύσκολη πίστα, με 3ωρους - 4ωρους ύπνους αλλά είμαστε αισιόδοξοι. Μας είπε και ο παιδίατρος ότι στον 4ο μήνα μπορεί (είναι ικανός δηλαδή βάσει των βιβλίων) να τρώει μόνο 4 γεύματα και να κοιμάται όλη τη νύχτα και έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Θα δούμε. Ίσως στο Επεισόδιο #5 που θα έχουν μπει λογικά και τα δημητριακά πριν τον ύπνο να σας έχω ευχάριστα νέα.

Τον 4ο μας μήνα τον γιορτάσαμε στις πρώτες μας οικογενειακές διακοπές στην Καλαμάτα. Και ήταν όμορφα! Κάναμε και το 1ο μας θαλάσσιο μπάνιο και ο μικρός ήταν τόσο γαλήνιος! Ούτε η κρύα θάλασσα, ούτε τα κυμματάκια τον πτόησαν. Ήταν μπρούμυτα στην κουλούρα του (η αγαπημένη του θέση), χάζευε τον βυθό και κουνούσε τα πόδια του. Ήταν μαγική εικόνα. Σαν να μεγάλωσε και να μην είναι πια μωρό. Και σε αρκετά είναι πλέον έτσι. Νιώθω ότι δεν είναι πια βρέφος. Νιώθω ότι επικοινωνεί, ότι κατανοεί πολλά περισσότερα. Αλλά και σωματικά έχει πολύ μεγάλη διαφορά. Κάθεται δειλά-δειλά, πιάνει με τα χέρια του, τεντώνει τα πόδια του, αγκαλιάζει τα χέρια μας, χαμογελάει μέχρι τα αυτιά και τα μάτια του γίνονται σαν κινεζάκι, χαϊδεύει τα λιγοστά μαλλάκια του, τρίβει τα μάτια του. Άλματα σας λέω. Αναπτυξιακά άλματα! Και όσοι τον βλέπουν είναι βέβαιοι ότι βγάζει δόντια γιατί έχει όλη την ημέρα, και τα 2 του χέρια μέσα στο στόμα! Μέχρι τον αγκώνα θα τα βάλει σε λίγο. Ποιος ξέρει.

Περισσότερα στο Επεισόδιο #5. Μέχρι τότε, σας φιλούμε και οι 3.

ανδριάνα