Η μαμά στην πόρτα

Η πόρτα μισάνοιχτη, το δωμάτιο σκοτεινό και εγώ κρυμμένη, μισή μέσα μισή έξω για να μην με βλέπει, να βουρκώνω. Ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα ότι ήδη, από τους 3 και κάτι μήνες του, ο μικρός μου Στέφανος, το παιδάκι μου, έχει αρχίσει να μην με χρειάζεται όπως πρώτα. Ήταν η πρώτη φορά που δεν κράταγε το δικό μου χέρι ενώ έτρωγε. Αντί να τον κοιτάω στα μάτια και εκείνος να κάνει ένα διάλειμμα για να μου χαμογελάσει, τώρα απλά τον κοίταγα από μακριά και προσπαθούσε ο συνοδοιπόρος μέσω νοημάτων να μου εξηγήσει τι συνέβαινε. -Έκλεισαν τα μάτια του -Ναι έτσι κάνει, μην ανησυχείς θα συνεχίσει να τρώει. -Μου κρατάει το χέρι -Ναι, και σε εμένα έτσι κάνει. -Το ήπιε όλο το γάλα -Εντάξει, βάλτον να ρευτεί.

Δεν ήξερα για τι πρωτο-έκλαιγα. Για την ικανοποίηση που και ο συνοδοιπόρος έζησε αυτή τη μαγεία του να ταΐζεις το μωράκι σου και να σου κρατάει το χέρι; Για την χαρά που επιτέλους θα κοιμηθεί χορτάτος και πιο ήρεμος; Για την συνειδητοποίηση ότι ήδη έχει μεγαλώσει και έχει αλλάξει τόσο; Για την παραδοχή ότι δεν θα με έχει πάντα τόσο ανάγκη και θα έρθει η στιγμή που δεν θα παίζω εγώ τον πρώτο ρόλο στη ζωή του; 

Είναι ο θηλασμός κάτι μαγικό. Δύσκολο, απαιτητικό, πολύπλοκο (και ας φαίνεται απλό) αλλά και μαγικό. Όχι τόσο για τη διατροφική του αξία, για τον σκοπό που επιτελεί αλλά για την συναισθηματική. Για αυτό το δέσιμο. Αυτή την αγκαλιά που μοιράζεται η μαμά με το μωρό. Αυτή την ένωση που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Αυτά τα λεπτά που σε κοιτάει μες στα μάτια και μετά συγκεντρώνεται ώστε να επιστρέψει στο φαγητό του. Και πολλές φορές, όταν τρώει ήρεμα, προσπαθώ να χαζέψω λιγάκι τριγύρω, να προλάβω να διαβάσω κανά email, αλλά πάντα επιστρέφω σε αυτόν. Για να δω τι γκριμάτσα θα κάνει, πώς θα βάλει τα χεράκια του και πότε θα τον πάρει ο ύπνος. Για να τον χαζέψω και να τον βγάλω και καμιά φωτογραφία κρυφά. Γιατί έχει το πιο γαλήνιο πρόσωπο.

Και όπως σε όλα, έτσι και σε αυτό, όταν νοιώθεις ότι θα το χάσεις το αγαπάς περισσότερο. Και εγώ αυτή την εβδομάδα, που για πρώτη φορά ήπιε από το μπιμπερό, συνειδητοποίησα πόσο πολύ απολαμβάνω αυτές μας τις στιγμές. Αυτές που είναι μόνο δικές μας και δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο. Σ' αγαπώ μικρέ μου Στέφανε. Και κάνω ένα βήμα πίσω για να κάνεις εσύ ένα βήμα μπροστά.

ανδριάνα

ΥΓ. Όλως τυχαίως αυτή είναι λέει η παγκόσμια εβδομάδα θηλασμού. Το διάβασα αφού είχα γράψει την ανάρτηση.