Μήνας ♥3

Ουφ. Δύσκολος ο τρίτος μήνας. Αναπάντεχα δύσκολος. Εκεί που λες περάσανε τα πρώτα δύσκολα, κάπως μπήκαμε σε πρόγραμμα, κάπως συνεννοούμαστε... τσουπ να 'σου οι αναποδιές και τα πισωγυρίσματα. Μάλλον αναμενόμενο είτε τώρα είτε μετά, αλλά καθόλου επιθυμητό! 

Λίγες ημέρες λοιπόν μετά την ολοκλήρωση του 2ου μήνα κάναμε τα πρώτα μας εμβόλια. Γιατί σας γράφω στον Α' πληθυντικό; Συνηθισμένο για τις μαμάδες ε; Είναι επειδή συμπάσχουν. Δεν μου πολυαρέσει όμως οπότε θα το γυρίσω. Αρχές λοιπόν Ιουνίου έκανε ο μικρός Στέφανος τα πρώτα του εμβόλια. Και ήταν διπλό το χτύπημα: ένα 3πλο εμβόλιο + άλλο ένα μονό. Αυτά τα 2 τσιμπήματα στους μηρούς, που διήρκησαν κάτι δευτερόλεπτα, μας καθόρισαν -δυστυχώς- ολόκληρη την εβδομάδα. Σας έγραψα για το σοκ και το κλάμα εκείνης της στιγμής. Ήταν η πρώτη του επαφή με τον εξωτερικό πόνο (που μου είπε και η φίλη ψυχίατρος). Πω πω. Σαν να μην το χώραγε ο νους του. Κάπως έτσι κύλησαν και οι επόμενες ημέρες. Με ένα νέο, πρωτόγνωρο, τσιριχτό κλάμα. Με αυτόν να γατζώνεται πάνω μας και να μην θέλει να φύγει. Πρώτη φορά έτσι. Να μην θέλει να φάει, να μην μπορεί να κοιμηθεί... Σαν να είχε ένα φόβο στο βλέμμα του. Υπερβολική είμαι θα μου πείτε. Είναι μόλις 2 μηνών και ούτε καν θυμάται τα εμβόλια που έκανε. Αυτή όμως ήταν η δική μου εμπειρία. Και για 3-4 ημέρες περάσαμε δύσκολα. Και γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για να τον βοηθήσουμε πέραν από τις αγκαλιές και γιατί είναι πολύ δύσκολο να μην έχεις ούτε 10 λεπτά ησυχίας για να συνέλθεις, να λουστείς, να φας, να ηρεμήσεις. Κάποιες ημέρες μάλλον θα είναι έτσι. Και είναι δύσκολα (πόσες φορές έχω ήδη γράψει τη λέξη 'δύσκολα';), ειδικά αν είσαι μόνος με το φυστίκι για 10 ώρες, αλλά είναι μέσα στο πρόγραμμα. Αρκεί να είναι παροδικός ο πόνος και η αναστάτωση.

Καταφέραμε όμως και κάναμε σημαντικά και επίσης πρωτόγνωρα βήματα. Χρησιμοποιήσαμε το μπιμπερό και το θήλαστρο. Και τα πήγαμε καλά. Στην αρχή δεν ήξερε τι να κάνει, αλλά γρήγορα κατάλαβε και απόλαυσε και τον μάραθο και το γάλα (έστω αυτό το λίγο που κατάφερα να βγάλω). Μακράν όμως οι πιο όμορφες στιγμές της ημέρας είναι όταν χαμογελάει. Και ευτυχώς το κάνει συχνά! Και σε εμάς και στους φίλους. Χαμογελάει όταν ξυπνάει το πρωί (είναι πρωϊνός τύπος σαν τους γονείς του μάλλον), όταν του τραγουδάμε, όταν κάνουμε περίεργους ήχους και γκριμάτσες, όταν τον φιλάμε. Έχουν γεμίσει τα κινητά μας φωτογραφίες με αυτό το χαμόγελο. Έχει επίσης πολύ πλάκα πώς τεντώνεται μετά από ύπνο. Με το που τον σηκώνεις, τουρλώνει τον πωπώ του, βάζει τα χέρια του μπουνίτσες δίπλα στα αυτιά (κάτι σαν DJ), κάνει πίσω το κεφάλι και παίρνει μια γκριμάτσα... απόλαυση! Αυτό δεν έχουμε καταφέρει να το απαθανατίσουμε ακόμα.

Αυτόν τον μήνα μπήκε και πρώτη φορά σε αεροπλάνο, επισκέφθηκε το ελληνικό του σπίτι και γνώρισε τόοοοοσο κόσμο!! Και με τις πτήσεις τα πήγαμε μια χαρά (και ας τρέχαμε πανικόβλητοι να προλάβουμε το αεροπλάνο στη Γενεύη με όλες τις αναποδιές)! Και τα πρωινά κύλησαν σχετικά καλά. Πολύ καλά θα έλεγα δεδομένων των συνθηκών. Της αλλαγής δηλαδή περιβάλλοντος, της πολλής ζέστης (από τους 18 πήγαμε στους 38), του πολύ κόσμου, των πολλών νέων ερεθισμάτων και εμπειριών. Και το πρωϊνό της βάφτισης της Αριάννας ο μικρός μάς έκανε το χατήρι και ήταν αξιολάτρευτος! Ήρεμος και χαμογελαστός! Φτου φτου. Τα απογεύματα όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Πολύ ένταση, πολύ κούραση, άρνηση να φάει, πολύ κλάμα... ώρες! Ουφ απελπισία! Και εμείς το αποδώσαμε σε όλα αυτά που σας περιέγραψα παραπάνω. Αλλά αφού αναχώρισε ο συνοδοιπόρος και μείναμε οι 2 μας στην Ελλάδα, η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ο Ελβετός παιδίατρός μου σε άδεια, η Ελβετίδα μαία μου επίσης (τίποτα δεν λειτουργεί τον Ιούλιο!), κατάφερα και συνάντησα την Ελληνίδα μαία μιας φίλης η οποία έβγαλε το πόρισμα: παλινδρόμηση. Κομμένα γαλακτοκομικά, σοκολάτες, πορτοκάλια και βλέπουμε. Ε, τα μάζεψα και εγώ τα μπογαλάκια μας και επιστρέψαμε μια ώρα αρχύτερα. Και με αυτά και με εκείνα, η κατάσταση δεν βελτιωνόταν οπότε -για να μην σας κουράζω- μετά από την επίσκεψη και στο Ελβετικό νοσοκομείο και την επιστροφή της μαίας, βγήκε νέο πόρισμα: πεινά! Είχε πάρει πολύ λίγο βάρος ο γλυκούλης και ένας συνδυασμός συγκυριών και συνθηκών μάλλον μας οδήγησαν εκεί. Φτου και από την αρχή λοιπόν τα τσάγια και τα ματζούνια, και το άγχος, και το ζύγισμα, και η εγρήγορση. Και αμέσως πήρε τα πάνω του βάζοντας μέσα σε 2 ημέρες όσα γραμμάρια είχε βάλει όλο τον προηγούμενο μήνα. Όχι όμως χωρίς κόπο. Γιατί δυσκολεύεται. Τι τον δυσκολεύει, άγνωστο.

Για να επιστρέψουμε όμως στα ευχάριστα, αυτό τον μήνα έκανε και την πρώτη του βραδινή έξοδο ο μικρός Στέφανος. Γιόρταζε ο φίλος Γιάννης και πήγαμε οικογενειακώς σπίτι του, με τον μικρό να κοιμάται στο καρότσι για ένα 3ωρο και εμείς να τρώμε και να γελάμε στη βεράντα. Και ήταν όμορφα. Και ας είχα το ένα μου αυτί στην ενδοεπικοινωνία όλο το βράδυ. Και πλέον τα βράδια, στον τελευταίο θηλασμό και για την αρχή του ύπνου του, έχουμε μουσική υπόκρουση Mozart. Δεν ξέρω αν εκείνο τον χαλαρώνει, εμένα πάντως σίγουρα! Α! Και το μαλλί μας έχει αρχίσει να γεμίζει το κεφαλάκι σιγά-σιγά. Και βγήκε και το πρώτο χνούδι στα πόδια. Πόσο ξανθό! Και πλέον βάζει όλα του τα δάχτυλα στο στόμα με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Και γυρνάει μπρούμυτα. Και του αρέσει! Σαν παιχνίδι. Έλα όμως που δεν μπορεί να επανέλθει ανάσκελα! Δράμα... χιχι. Αρκετές φορές πλέον τον βρίσκω έτσι μες στη νύχτα. Μπρούμυτα, άκρη-άκρη, κόντρα στο κρεβάτι. Και σπρώχνει τόσο δυνατά με τα πόδια του. Και αν τον αφήσεις σέρνεται κανονικά για μερικά μέτρα. Έτσι δυνατά κοπανάει πλέον και τα πόδια σου και στο μπάνιο. Υποθέτω ότι του αρέσει ο θόρυβος που κάνει το νερό. Κρεμάσαμε και τις καρδούλες μας πάνω από την αλαξιέρα και κάπως έχουν βοηθήσει ώστε να του αποσπούν την προσοχή και να είναι πιο ήρεμος.

Εμείς, από την άλλη, αυτό τον μήνα φτάσαμε στα όριά μας μάλλον. Τα τωρινά μας όρια τουλάχιστον. Αυτό τον μήνα συνειδητοποίησα ότι δεν θα επανέλθω ποτέ σε αυτό που ήμουν, και είναι μια γλυκόπικρη αίσθηση αυτή. Θα προσπαθήσω όμως να "περισώσω" ότι μπορώ. Δεν είναι εύκολο... να περνάνε οι μήνες και να βλέπεις ότι το σώμα σου δεν επανέρχεται, να σκέφτεσαι από την ώρα που θα ξυπνήσεις πότε θα ξανάρθει -άραγε- η ώρα που θα κοιμηθείς, να τρως ό,τι βρεις σε ταχύτητα φωτός, να έχεις μία συνεχή έγνοια και γκρίνια, και να μοιάζουν όλες σου οι ημέρες ίδιες. Αυτό τον μήνα είχαμε και εντάσεις με τον συνοδοιπόρο. Αναμενόμενο. Γιατί κανείς δεν είχε τις απαντήσεις και παλεύαμε μόνοι μας. 24/7. Όλα καλά. Όλα μες στο πρόγραμμα. Κάναμε και την πρώτη μας οικογενειακή επίσκεψη στις πισίνες. Μόνο ο συνοδοιπόρος έπεσε αλλά όλη η ημέρα θύμισε πραγματικό καλοκαίρι και ξεγνοιασιά. Συναντήσαμε και φίλους και συγγενείς στην Ελλάδα. Και κατορθώσαμε 2 βράδια σερί να βγούμε με φίλους για ένα γρήγορο ποτό τοπικά ενώ ο μικρός κοιμόταν και οι γιαγιάδες είχαν αναλάβει δράση. Και υποδεχτήκαμε και φίλους σπίτι τα βράδια (κυρίως τους εργένηδες φίλους μας για ευνόητους λόγους), και καθήσαμε στον κήπο, και τσιμπήσαμε, και ήπιαμε, και γελάσαμε -πολύ-, και είπαμε ιστορίες, και μας τσίμπησαν κουνούπια! Χιχι... Κάναμε και το πολυαναμενόμενο οικογενειακό reunion και ας μην κατάφερα να τους δω όσο θα ήθελα. Αυτό το μήνα αποφάσισα επίσης ότι πρέπει να χαλαρώσω. Γιατί με πιάνει μια απελπισία όταν κλαίει. Είναι αυτή η αυπνία πραγματικά μαρτύριο. Τα μεγιστοποιεί όλα! Και με πιάνει και αυτή η τελειομανία και βλέπω το μικρό μπάχαλο που επικρατεί στο σπίτι, στο μυαλό μου, στις εκκρεμότητες, στα θέλω και στα πρέπει και αγχώνομαι. Και τσαντίζομαι. Και τα βάζω με τον εαυτό μου. Μαθήματα.

Ο 4ος μήνας ξεκίνησε όμως με καλούς οιωνούς.... Για να δούμε τι μας επιφυλλάσει το επόμενο επεισόδιο. Stay tuned! Petit Stefanos Season I - Epeisode 3.