Μήνας ♥2

Μέσα σε έναν μήνα, σε μόλις 4 εβδομάδες, είναι σαν να πήγε φαντάρος! Τόσο μεγάλη η αλλαγή, η πρόοδος, η αντίληψη. Φανταστείτε τι έχει να γίνει τους επόμενους μήνες! Αυτό τον μήνα λοιπόν γελάσαμε και παίξαμε. Ναι, για πρώτη φορά. Εντοπίζει πλέον τα πρόσωπα, τα πολύχρωμα αντικείμενα και το φως και τα ακολουθεί κιόλας γυρίζοντας το κεφάλι του. Εντοπίζει και την πασχαλίτσα που έχει καθίσει στο κρεβατάκι του και την χαζεύει ακόμα και μέσα στη νύχτα. Εντοπίζει πλέον και το χέρι του και έχει αρχίσει και το πιπιλάει. Έχει τόση πλάκα γιατί κάνει τόσο θόρυβο! Σαν να τρώει γλυφιτζούρι. Αυτό τον μήνα άρχισε να πιάνει και με τα χεράκια του. Όχι συχνά αλλά όποτε του κάνει κέφι. Η πρώτη φορά που έπιασε ήταν η κουτάλα (αυτή που σας έλεγα ότι χρησιμοποιεί ο συνοδοιπόρος στο μπάνιο για του ρίχνει νερό στο κεφάλι;). Γύρισε και πρώτη φορά από ανάσκελα στο πλάι και τούμπαλιν. Μεγάλα βήματα για την ανθρωπότητα. Έχει τόση δύναμη στα χέρια και στα πόδια του! Οι παλάμες του γεμίζουν χνούδια από τη δύναμη που κρατιέται στις μπλούζες μου. Έγινε και πιο λαίμαργος αυτό τον μήνα. Είναι πολύ και το γάλα οπότε είχαμε τα θέματά μας, τα κλάμματά μας, τα άγχη μας. Ελπίζω όμως ότι τα ξεπεράσαμε. Μέχρι τα επόμενα. Καταφέραμε να μείνουμε και ξύπνιοι, χωρίς να θηλάζουμε, χωρίς να γκρινιάζουμε. Μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα. Να καθόμαστε δίπλα - δίπλα, να κάνω εγώ τις δουλειές μου και να χαζεύει αυτός μία εμένα, μία το φως, μία τις ορχιδέες... Όχι για πολύ και όχι συχνά, αλλά κάτι είναι και αυτό. Χτυπάει και με δύναμη τα πόδια του ώστε να λικνιστεί το ριλάξ του. Εγώ ισχυρίζομαι ότι αντιλαμβάνεται ότι αυτή του η κίνηση προκαλεί το λίκνισμα για αυτό και την κάνει με τέτοια δύναμη. Ο συνοδοιπόρος με κοροϊδεύει ότι σε λίγο θα τον στείλω στο Harvard ως παιδί θαύμα. Α! Και μιλάμε! Σας το είπα αυτό; Του απαντώ και εγώ στη δική του γλώσσα και γουρλώνει τα μάτια του και με κοιτάει καλά - καλά. Σου λέει "έχει γούστο αυτή να με καταλαβαίνει;". Δεν τον καταλαβαίνω όμως..... Γελάμε όμως. Εξακολουθεί να του αρέσει η βαβούρα του κόσμου, η μουσική, οι βόλτες με το καρότσι και με το αυτοκίνητο. Του αρέσει να τον χαϊδεύεις στα μάγουλα και στον λαιμό. Νιαουρίζει από ευχαρίστηση σαν γατάκι. Δεν του αρέσει ο ήλιος και όταν τα πόδια του κρέμονται στον αέρα. Σαν να φοβάται.

Εμείς, αυτό τον 2ο μήνα, καταφέραμε να επανέλθουμε δειλά-δειλά στις αθλητικές μας δραστηριότητες. Παρόλη την κούραση και την αυπνία, ο συνοδοιπόρος βγήκε για το τρέξιμό του και εγώ άπλωσα το mat μου. Και ενώ ξεκινάς με χασμουρητά και το σώμα βαρύ, όταν τελειώνεις είσαι τόσο αναζωογονημένος και φρέσκος. Αρκεί να βρεις το κουράγιο να ξεκινήσεις. Η δική μας ζυγαριά (σε αντίθεση με του φυστικιού που έδειξε 5 κιλά!) δεν είχε μεγάλες μεταβολές... Αχ. Δεν πειράζει. Οι βόλτες μας περιορίστηκαν πολύ -δυστυχώς- γιατί οι βροχές ήταν καθημερινές. Οπότε μείναμε εντός, με βόλτες στα κοντινά μας εμπορικά κέντρα για δουλειές, τσίμπημα και καφέ με φίλους. Οργανώσαμε όμως την πρώτη μας επίσημη έξοδο ως τριμελής οικογένεια για sushi, ενόψει της επετείου μας. Ζήσαμε και λίγες καλοκαιρινές ημέρες εκεί στα τέλη Ιουνίου. Ζήσαμε και αρκετά άγχη, κάποια πισωγυρίσματα και στιγμές που πραγματικά δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ζήσαμε και έναν ωραίο, σερί 3ωρο ύπνο. Αμέ!

Πάμε γερά - πάμε δυνατά ;)