Τη ζωή μου μηδενίζω

Το μηδέν θα κάνω κύκλο 

Κι εκεί μέσα θα χορεύω 

Κι ας μην ξέρω που πηγαίνω 

Κι ας μην ξέρω τι γυρεύω. 

Τη ζωή μου μηδενίζω, 

Πάει να πει πως ξαναρχίζω, 

Τη ζωή μου μηδενίζω, 

Πίσω δεν ξαναγυρίζω... 

Βάλαμε φωτιά στα φρένα 

Και μας έμεινε το γκάζι 

Με ταχύτητες μεγάλες 

Μοναχά η γη αλλάζει. 

Έτσι μόνο η γη αλλάζει 

Με ταχύτητες μεγάλες 

Βάλαμε φωτιά στα φρένα 

Και μας έμεινε το γκάζι. 

Αυτό το τραγούδι στριφογυρίζει στο μυαλό μου μετά την συζήτηση που είχα με την φίλη Α. Την φίλη που σας έγραφα τις προάλλες ότι τα μαζεύει τα μπογαλάκια της (αυτή, ο σύζυγος και τα 2 πιτσιρίκια) και σαλπάρουν για το γνωστό - άγνωστο Λονδίνο ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο για αυτούς και τα παιδιά τους. Όχι, δεν είναι άνεργοι. Όχι, δεν έχουν τέτοια οικονομικά προβλήματα που να μην μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Εργάζονται και οι δύο, έχουν δικό τους σπίτι, έχουν δύο παιδάκια με χίλιες δραστηριότητες, έχουν φίλους αγαπημένους. Τότε; 

Είναι η συζήτηση που κάνω συχνά - πυκνά εδώ στην Ελβετία όταν μας ρωτούν γιατί φύγαμε από την Ελλάδα. Και προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων που αναχωρεί για το εξωτερικό το κάνει έχοντας εργασία και ένα "χ" επίπεδο διαβίωσης. Τα παραδείγματα στον δικό μου κύκλο πολλά! Δεν φεύγουν λοιπόν τόσο από βιοποριστική ανάγκη, αλλά από ψυχολογική, συναισθηματική. Γιατί τα προβλήματα είναι πολλά και η ανασφάλεια κυριεύει τα πάντα... Θα έχει μετρό αύριο; Αν αρρωστήσω θα υπάρχει διαθέσιμο δωμάτιο - γιατρός - φάρμακα - γάζες; Πόσα πρέπει να αποταμιεύω ώστε αν δεν υπάρχουν όλα τα παραπάνω να μπορώ να νοσηλευτώ σε ιδιωτικό νοσοκομείο; Θα ανοίξουν τα σχολεία αυτό τον Σεπτέμβρη; Θα έχει το σχολείο δάσκαλο αγγλικών; Πόσες ώρες και πόσα χρήματα χρειάζονται για να μάθει το παιδι μου μια γλώσσα - ένα άθλημα - ένα χόμπι; Να κατέβω στο κέντρο ή πάλι δεν θα μπορώ να μετακινηθώ με το καρότσι του μικρού; Θα μπορέσω να συνεννοηθώ στην εφορία; Θα έχει τα κέφια της σήμερα η διευθύντριά μου ή πάλι θα τα ακούσουμε; Θα μπορέσω να πάρω την άδειά μου ή πάλι θα μου την ακυρώσουν τελευταία στιγμή;

Νομίζω καταλάβατε. Δεν είναι (μόνο) το βιοποριστικό θέμα. Είναι και το θέμα των αξιών. Του επιπέδου διαβίωσης. Είναι η καθημερινότητα που αντιμετωπίζουμε και που έχουμε φτιάξει εμείς οι Έλληνες. Ανεξαρτήτως κρίσης - ΔΝΤ - μνημονίων. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, οι αγενείς υπάλληλοι στην εφορία (τυχαίο το παράδειγμα), οι ανύπαρκτοι υπάλληλοι στην πολεοδομία (καθόλου τυχαίο το παράδειγμα), το χαμηλού (έως ανύπαρκτο μερικές φορές) επιπέδου εργασιακό περιβάλλον, η αναξιοκρατία (ας μην αρχίσω καλύτερα...), η έλλειψη παιδείας και σιγά-σιγά και εκπαίδευσης, η ανασφάλεια του τι θα μου ζητηθεί πάλι να πληρώσω, η ανάγκη να πληρώνεις διπλά για αυτά που υποτίθεται είναι δωρεάν (παιδεία - υγεία - υποδομές), οι καλημέρες που δεν λέγονται, οι βρισιές που λέγονται, οι βρώμικοι δρόμοι... Ουφ. Ναι, η Ελλάδα δεν είναι (μόνο) αυτά. Εννοείται. Και υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις που παλεύουν. Νομίζω όμως ότι κάποιοι από αυτούς κουράστηκαν να παλεύουν. Και έτσι κίνησαν για νέες θάλασσες που ίσως τους προσφέρουν λιγότερες, καθημερινές μάχες. Ίσως τους προσφέρουν πιο ξέγνοιαστες ημέρες.

Όταν με ρωτούν πώς είναι η ζωή στην Ελβετία, αυτό που απαντώ πρώτο απ' όλα (ειδικά στους Έλληνες γιατί ξέρω ότι θα με καταλάβουν απόλυτα) είναι ότι είναι ξέγνοιαστη. Η καθημερινότητα δεν έχει αυτή την ανασφάλεια - τα άγχη - τους προβληματισμούς. Τα βασικά θέματά σου είναι λυμένα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεν χρειάζεται να ανησυχείς για την υγεία, την παιδεία, τα μέσα μεταφοράς, τις υποδομές, την καθαριότητα, την εργασία. Μπορεί να το πληρώνεις ακριβά (μεγάλη συζήτηση το τι σημαίνει "ακριβά" τελικά) αλλά βγάζεις μια για πάντα όλες αυτές τις έγνοιες από το μυαλό σου. Και έτσι μπορείς να επικεντρωθείς στα πιο προσωπικά σου θέματα και σε τόσα άλλα δημιουργικά!

Είναι στενάχωρο να νιώθεις ότι δεν σε χωρά ο τόπος σου.... Και είναι εξίσου στενάχωρο να νιώθεις ότι ζεις μια ζωή πολύ χαμηλότερη των προσδοκιών σου. Όπως και να έχει, κάθε απόφαση έρχεται με ένα πακέτο συν και πλην. Και η ζυγαριά είναι μία πολύ υποκειμενική υπόθεση.

ανδριάνα

ΥΓ. Στίχοι: Θάνος Μικρούτσικος, έτσι Georgy;