Οι φίλοι μου

Μου λείπουν οι φίλοι μου. Οι πολύ κοντινοί αλλά και ο ευρύτερος κύκλος αγαπημένων μου ανθρώπων. Και επειδή έχω επιλέξει να ζω στο εξωτερικό, επειδή έχω επιλέξει να μην γκρινιάζω, επειδή έχω επιλέξει να μην το αναφέρω με δακρύβρεχες αναρτήσεις και σχόλια στα social media και στα τηλεφωνήματα κάθε λίγο και λιγάκι, δεν σημαίνει ότι δεν με πονά. Και όλο αυτό ήρθε ξανά στην επιφάνεια τις προάλλες που έλαβα μωρουδιακή φωτογραφία από την αγαπημένη μου Κ. Γέννησε και θυμόμουν τότε που την είχα επισκεφθεί στο μαιευτήριο για το πρώτο της παιδάκι. Και βεβαίως όλες αυτές τις "τελευταίες" εβδομάδες που σκέφτομαι πώς θα γέμιζε το ελληνικό μαιευτήριο και σπίτι με φίλους, αγκαλιές, λουλούδια, χαμόγελα και σοκολατάκια για την έλευση του μικρού μας.

Κάνω μεγάλη προσπάθεια, συνειδητή, να είμαι εκεί ενώ ξέρω ότι δεν μπορώ να είμαι. Να είμαι εκεί στα καλύτερα και στα χειρότερα, στα σημαντικά γεγονότα (στις γέννες - τα γενέθλια - τις μετακομίσεις - τις νέες δουλειές - τα νέα projects - τις στεναχώριες - τους τσακωμούς) αλλά -ίσως σπουδαιότερο και σίγουρα δυσκολότερο- και στα πιο ασήμαντα. Στα καθημερινά. Στο τραγούδι που ξέρω ότι θα αρέσει στην Ζ., στη νέα σειρά που βγαίνει και ίσως παρακολουθήσουμε "παράλληλα" με τον Γ., στη νέα έκθεση που θα ήθελα να πάμε με την Κ. ή τον Τ., στη συνταγή που ξέρω ότι θα μαγειρέψει εξαιρετικά η Μ., στο άρθρο που ξέρω ότι θα εκτιμήσει ο Β., στο βιβλίο που θα απολαύσει η Γ. Και στα τόσα που ζω εδώ, στην "παράλληλη" Ελβετική πραγματικότητα, και θα ήταν ακόμη πιο όμορφα αν μπορούσα να τα μοιραστώ με τους συγκεκριμένους. Και πολλές φορές αστειευόμαστε στα τηλέφωνα και τα emails, "δεν έρχεστε το βραδάκι από εδώ για κανά τσίπουρο;" ή "κανόνισε γιατί αν δεν μου το στείλεις θα έρθω από εκεί". Δεν μπορείς λέει να τα έχεις όλα στη ζωή -αν και εγώ πιστεύω ότι μπορείς. Δεν πειράζει.

Εύχομαι οι παράλληλες ζωές μας να διασταυρώνονται συνεχώς και να διατηρούμε αυτή τη "δίψα" να ζούμε μαζί αν και χώρια.

ανδριάνα