Λα φαμίλια

Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεστε την οικογένειά σας; Όχι αυτήν που πιθανώς έχετε δημιουργήσει εσείς, αλλά αυτήν από την οποία προέρχεστε. Γονείς και αδέλφια. Και στην Ελλάδα, θεωρώ, η οικογένεια είναι "ιερή" αλλά και προβληματική. Υποστηρικτική αλλά και "περιοριστική". Δοτική αλλά και "απαιτητική". Και καμία οικογένεια δεν είναι σαν την άλλη. Αυτό έλειπε! Και κανείς δεν σου εγγυάται ότι αυτοί οι δεσμοί αίματος είναι πραγματικοί, ουσιαστικοί δεσμοί αγάπης. Τα παραδείγματα πολλά. Ίσως, τελικά, οι οικογένειες που αγαπιούνται, οι γονείς που στηρίζουν τα παιδιά τους ακόμα και στις κόντρα επιλογές, τα αδέλφια που επιλέγουν να είναι και φίλοι, να είναι η εξαίρεση. 

Η δική μου φαμίλια δεν ήταν ποτέ σαν αυτές που βλέπεις στις Αμερικανικές σειρές και ταινίες. Δεν κλείνουμε το τηλέφωνο με "Σ' αγαπώ", δεν περπατάμε χέρι - χέρι, δεν βρίσκουμε ότι τα υπόλοιπα μέλη είναι ιδανικά - φανταστικά - τα καλύτερα/ομορφότερα/εξυπνότερα, δεν αποκαλούμε την μαμά - μανούλα / μαμάκι / μαμανουλίνα ούτε τον μπαμπά αντίστοιχα. Είμαστε ειλικρινείς. Καταναλώνουμε ώωωωρες μιλώντας στα τηλέφωνα, τις περισσότερες φορές για τα θέματα των υπολοίπων μελών λειτουργώντας σαν "κυανόκρανοι" διαμεσολαβητές. Γιατί πάντα υπάρχουν θέματα! Διαφωνούμε. Σε πολλά. Είμαστε 2 γονείς και 3 αδέλφια με διαφορετικό τρόπο ζωής, διαφορετικό τόπο κατοικίας, διαφορετικές δουλειές, διαφορετικούς συντρόφους, διαφορετικές προτεραιότητες. Ακόμη και διαφορετικό ντύσιμο! Τσακωνόμαστε. Πολλές φορές μεγαλοφώνως. Αγαπιόμαστε όμως. Και ξέρετε κάτι; Ποτέ, μα ποτέ, δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ό,τι και αν μου συμβεί θα είναι όλοι εκεί! Χωρίς καν να τους το ζητήσω! For better or worse. Και αυτό μας βγαίνει αυθόρμητα. Γιατί έτσι έχουμε μάθει. Είμαστε ομάδα. Μία πολυποίκιλη ομάδα ανθρώπων που έχει μάθει να συνυπάρχει, να συν-δημιουργεί και να συμπορεύεται. Να μοιράζεται τις ίδιες αξίες, παρόλες τις επιφανειακές διαφορές. Και δεν είναι πάντα εύκολο. Ειδικά όταν κάθε ένα από τα 3 παιδιά περνά τη δική του εφηβεία, τα δικά του προβλήματα, τις δικές του δύσκολες επιλογές. 

Και αυτή τη στιγμή που σας γράφω, η μία αδελφή με την οικογένειά της βρίσκεται στη Βούλα, όπως και η μαμά, ο μπαμπάς -προσωρινά- κάπου μεταξύ Galapagos και Μαϊάμι, ο αδελφός με την οικογένειά του στο Μαϊάμι και εμείς στην Ελβετία. Ο καθένας χτίζοντας τη ζωή του, παίρνοντας πολλές φορές δύσκολες αποφάσεις, αποφάσεις ζωής, που έρχονται με ένα πακέτο συν και πλην. Και στα πλην είναι σίγουρα η απουσία. Οι μήνες που δεν έχετε συναντηθεί. Οι μήνες που μετράς μέχρι να συναντηθείτε. Οι μήνες που μεγαλώνουν τα ξαδέλφια χωρίς να έχουν ακόμα γνωριστεί. Οι μόλις λίγες ημέρες που θα ιδωθείτε. 

Νιώθω όμως πραγματικά τυχερή που παρόλες τις αποστάσεις, είμαστε τόσο δεμένοι! Κατ' επιλογήν δεμένοι! Γιατί η απόσταση θα ήταν η τέλεια δικαιολογία για να απομακρυνθείς, να ξεχάσεις, να απορρίψεις, να αποστασιοποιηθείς. Εμείς όμως επιλέγουμε να εξαντλούμε όλες τις δυνατότητες που έχουμε (από face time calls -μέχρι και ο μπαμπάς έμαθε να χρησιμοποιεί iPhone, viber και group messaging, μέχρι πτήσεις αστραπή για ένα βράδυ και ταχυδρομικές αποστολές). Και είμαστε έτσι κοντά. Εύχομαι και τα παιδάκια μας να καταφέρουν να είναι το ίδιο "κοντά" κατ' επιλογήν! Ως οι καλύτεροι φίλοι και ας μεγαλώνουν -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- σε διαφορετικές χώρες.

Προς το παρόν, μετά την 4ήμερη επίσκεψη της αδελφής και την μονοήμερη επίσκεψη του αδελφού (τα καλά της εγκυμοσύνης! όλοι έρχονται σε εσένα!) ανυπομονώ για τον Ιούλιο που θα ανταμώσουμε όλοι μαζί, κάτω από τον ελληνικό ήλιο, για πολλές ώρες συζητήσεων, εντάσεων (εννοείται), φαγητών και αγάπης.

Μέχρι τότε..... ευχαριστώ τον Θεό για την τεχνολογία! Και σας αγαπώ!

ανδριάνα