9,5

38η εβδομάδα! Ουφ! Και ο μικρός είναι ακόμα στο ασφαλές του καταφύγιο και κάνει πάρτυ. Κυριολεκτικά. Όλοι σου λένε να έχεις το νου σου στον 9ο μήνα να νιώθεις το μωρό γιατί λόγω έλλειψης χώρου είναι πλέον δύσκολο να κινηθεί. Η δική μας περίπτωση; Καμία σχέση! Όσο κινείται αυτό τον μήνα, δεν έχει κινηθεί όλους τους προηγούμενους μαζί! Φοβερή κινητικότητα και δύναμη. Με διάρκεια! Και να πεις ότι είναι μικρός και χωράει; Έχει ξεπεράσει εδώ και εβδομάδες τα 3 κιλά. 

Κατα τ'άλλα, τα ραντεβού με τις μαίες - τους βελονισμούς - τους γιατρούς συνεχίζονται κανονικά και το βασικό συμπέρασμα είναι ένα: προετοιμαζόμαστε και αναμένουμε. Προετοιμαζόμαστε άρα περπατάμε, ανεβοκατεβαίνουμε τις σκάλες (έχουμε και άλλη επιλογή;), ξεκουραζόμαστε, κάνουμε τις ασκήσεις μας, τρώμε υγιεινά, πίνουμε τα αφεψήματά μας, έχουμε έτοιμη τη βαλίτσα, ενημερωνόμαστε και ηρεμούμε. Θυμάστε το παιχνίδι που παίζαμε μικροί Ποιος - Πού - Πότε - Γιατί; Ε, εμείς τώρα παίζουμε το Πότε - Πώς. Πότε θα έρθει η μεγάλη ημέρα (και πέφτουν τα στοιχήματα.... την Κυριακή των Βαΐων, 2 μέρες μετά την 40η, μέχρι το επόμενο σκ θα έχεις γεννήσει) και το Πώς θα είναι η γέννα (οπωσδήποτε να κάνεις επισκληρίδειο, να γεννήσεις στο νερό, να μην γεννήσεις στο νερό....). Και εγώ κουνάω το κεφάλι μου. Γιατί απλά δεν έχω ιδέα! Ούτε πότε θα γεννήσω ούτε πώς. Ξέρω πότε θα ήθελα να γεννήσω και πώς, αλλά αυτό όπως καταλαβαίνετε ασκεί μικρή επιρροή στη ροή των γεγονότων. Για αυτό το άφημα είναι για ακόμη μία φορά η ιδανικότερη επιλογή. Άφημα και εμπιστοσύνη. Όπως μου έγραψε πολύ εύστοχα και η φίλη Γ. "να έχεις εμπιστοσύνη στο σώμα σου". Και έχω. Για αυτό δεν φοβάμαι. Περισσότερο σκέφτομαι το μετά παρά τον τοκετό. Είναι πολύ ιδιαίτερη και περίεργη πάντως η αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί το μοιραίο! Εκεί που τρως αμέριμνα, που κοιμάσαι, που περπατάς, που μαγειρεύεις... Έχει πλάκα γιατί όταν βγαίνει ο συνοδοιπόρος για τα τρεξίματά του που διαρκούν καμιά ώρα, έχει την αγωνία του πώς θα με βρει επιστρέφοντας.  

Εν αναμονή λοιπόν.... για λίγο ακόμα.

ανδριάνα

ΥΓ. Αυτή τη φορά, αυτή η κοιλιά που βλέπετε παραπάνω είναι όντως η δική μου! Από τη "φωτογράφιση" που κάναμε με τον συνοδοιπόρο.