Μολύβι και χαρτί

Όλοι έχουμε μία διέξοδο. Ή τουλάχιστον πιστεύω ότι θα ήταν χρήσιμο να έχουμε. Για εκείνες τις στιγμές που το μυαλό ξεχυλίζει από πληροφορίες, λίστες, υποχρεώσεις, έγνοιες, διλήμματα, ενθουσιασμό, ανυπομονησία. Τις στιγμές που θες να γαληνεύσεις, να κατανοήσεις, να αποδεχτείς, να εξωτερικεύσεις, να μοιραστείς. Για εμένα, εδώ και αρκετά χρόνια, μία από τις διεξόδους μου είναι το γράψιμο. Εξού και το lifelikes. Από αυτή την ανάγκη γεννήθηκε. Την ανάγκη όλα όσα νιώθω - ζω - σκέφτομαι και ούτως ή άλλως γράφω, να μπορώ να τα μοιραστώ με περισσότερο κόσμο ώστε να τα πάμε μαζί ένα βήμα παρακάτω.

Ευτύχησα να επιλέξω το επάγγελμά μου, εντελώς ενστικτωδώς, μη γνωρίζοντας ούτε έναν άνθρωπο που να το ασκεί αλλά με γνώμονα δύο βασικά χαρακτηριστικά του: τη συναναστροφή με ανθρώπους - την αλληλεπίδραση και το γράψιμο. Και έτσι, έχω περάσει μία επαγγελματική σχεδόν 10ετία και μια προσωπική σχεδόν 20ετία γραψίματος. Χωρίς καμία ουσιαστική 'σπουδή' πάνω στο γράψιμο, χωρίς καμία έρευνα, αλλά με εφόδιο την εσωτερική μου φωνή, την εσωτερική μου ανάγκη.

Και είναι τόσο όμορφο να γράφεις ιστορίες..... Ως επί το πλείστον τις δικές σου αλλά και των ανθρώπων σου. Και δεν είναι ρεπορτάζ. Δεν κάνεις αντικειμενική καταγραφή των γεγονότων. Ούτως ή άλλως τι σημαίνει αντικειμενικότητα; Και ποιος μπορεί να την υιοθετήσει; Είναι η δική σου, 100% μεροληπτική - υποκειμενική - προσωπική θεώρηση της ζωής. Και αυτή είναι η ομορφιά και ο πλούτος. Αυτό με ελκύει και σε όλους τους "συναδέλφους" γραφιάδες - bloggers που παρακολουθώ. Ο ξεχωριστός, μοναδικός τρόπος που ο κάθε ένας λαμβάνει τα ερεθίσματα και τα μετατρέπει σε εμπειρίες, σε γνώση, σε ... ζωή. Η υποκειμενικότητά μας ίσως είναι εν τέλει και ο πλούτος μας.

Αυτά σκεφτόμουν, ένα ηλιόλουστο, ήσυχο, ελβετικό μεσημέρι, ενώ καθόμουν στη γνωστή μου θέση στον καναπέ, με το laptop στο κίτρινο μαξιλάρι, αγναντεύοντας τη λίμνη, ακούγοντας pepper και γράφοντας.... για τα προσωπικά και τα επαγγελματικά. Και με γέμισε ένα αίσθημα πληρότητας, ευγνωμοσύνης, γαλήνης. Γιατί ένα μικρό κομμάτι ευτυχίας κρυβόταν σε αυτές τις τόσο καθημερινές - μπανάλ ίσως για κάποιους στιγμές.

Αλήθεια, ποια είναι η δική σας διέξοδος;

ανδριάνα