9

Έφτασε και το μαγικό "9" (όπως συζητάγαμε και εδώ). Τριακοστή - έκτη εβδομάδα κύησης και επίσημα ο μπόμπιρας έχει φτάσει τα 3 κιλά, έχει πάρει θέση στην εκκίνηση και αναμένει το σινιάλο για να ξεκινήσει την κάθοδο. Ποιος να δίνει άραγε αυτό το σινιάλο; Ποιος επιλέγει αυτή την τόσο καρμική - σημαντική - συμπαντική ημερομηνία γέννησης; Όπως μας έλεγε και ο αγαπημένος μας ολιστικός γιατρός, έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε τη ζωή μας όταν τις 2 σημαντικότερες στιγμές της, αυτή της γέννησης και αυτή του θανάτου, δεν τις ελέγχουμε. Πρέπει να σας το έχω ξαναγράψει αλλά νιώθω ότι είναι πάντα τόσο επίκαιρο. Πόσο μεγάλο μάθημα είναι αυτό του αφήματος! Και όταν είσαι έγκυος το μαθαίνεις για τα καλά, ή τουλάχιστον θα έπρεπε. Πώς θα μεγαλώσει το μωρό; Πώς θα αλλάξει το σώμα; Τι εγκυμοσύνη θα έχω; Πώς θα γεννήσω; Πότε; Θα πάνε όλα καλά; Μηδέν απαντήσεις. Μηδέν. Απλά αφήνεσαι, εμπιστεύεσαι, βρίσκεις τον θετικότερο εαυτό σου, προσπαθείς να αποκτήσεις τις υγιεινότερες συνήθειες και πορεύεσαι προς το άγνωστο. 

Είναι συνταρακτική αυτή η αναμονή. Αυτά τα λίγα μέτρα πριν το νήμα. Γιατί είναι σαν να νιώθεις πλέον την παρουσία του. Όλα είναι έτοιμα και τον περιμένουν. Και εσύ, που τον έχεις φιλοξενήσει για 9 ολόκληρους μήνες, με τόση αγάπη, υπομονή και επιμονή, θα πρέπει να τον αποχωριστείς ώστε να γνωρίσει τον κόσμο. Ώστε να κάνει το 1ο (από τα πολλά που θα ακολουθήσουν) βήμα ανεξαρτητοποίησής του. Ο "δικός σου" μπόμπιρας που είναι τόσο καιρό μέρος του "είναι" σου, του σώματός σου, του κάθε δευτερολέπτου της ημέρας σου, θα γίνει τώρα ένα ανθρωπάκι έξω από εσένα. Θα γνωρίσει τον κόσμο. Θα ζει δίπλα σου αντί για μέσα σου. Δεν ξέρω πώς το βίωσαν οι άλλες μαμάδες, αλλά εγώ τις τελευταίες αυτές ημέρες έχω ένα περίεργο συναίσθημα ανυπομονησίας αλλά και αποχωρισμού. Από τη μία θέλω να τον γνωρίσω, να πάνε όλα καλά, να τον δω, να τον αγκαλιάσουμε με τον συνοδοιπόρο και να κλάψουμε παρέα από ευτυχία, και από την άλλη νιώθω σαν ένα τόσο σημαντικό, ξεχωριστό κομμάτι του εαυτού μου να φεύγει.

Μα γίνεται να αγαπάς κάποιον που δεν τον έχεις δει ποτέ; Γίνεται! Και εγώ νιώθω ότι ήδη τον αγαπώ. Ότι τον γνωρίζω. Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω. Όλοι μου μιλάνε για δυσκολίες, για ξενύχτια, για άγχη, για κούραση, για ορμόνες, για κατάθλιψη και είμαι βέβαιη ότι είναι πραγματικότητα όλα αυτά. Αλλά εγώ συνεχώς σκέφτομαι αγκαλιές, χαλαρωτικά μπανάκια, ηλιόλουστες βόλτες, χαμόγελα και συγκινήσεις. Πείτε με αφελή. Μάλλον είμαι. Πείτε με αισιόδοξη. Σίγουρα είμαι. Αλλά να σας πω κάτι; Όταν επιλέγεις (και προσέξτε το ρήμα) να γίνεις γονιός, δεν μπορείς να παραπονιέσαι επειδή πρέπει να ταΐσεις το παιδί σου. Είναι σαν να παραπονιέται ο καπετάνιος επειδή βρίσκεται στη θάλασσα. Κάθε επιλογή έρχεται με ένα πακέτο.

Μετράμε αντίστροφα λοιπόν..... Στείλτε ευχές - αγάπη - θετική ενέργεια και ότι άλλο έχετε ευχαρίστηση για μία φυσική γέννα και ένα υγιές μωρό.
ανδριάνα

Photo: disorganized