Το σύνδρομο του supergirl

Δεν ξέρω πού οφείλεται αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έτσι ήμουν. Πάντα ήθελα να τα καταφέρνω. Και να τα καταφέρνω μόνη μου. Όχι, δεν είμαι "μοναχικός" καβαλάρης, κάθε άλλο. Και ευτυχώς έχω τους αγαπημένους μου συναδέλφους να ετυμηγορήσουν αν χρειαστεί για την ομαδικότητά μου. Είμαι ένας ομαδικός παίκτης, ειδικά στη δουλειά. Ότι αφορά όμως τα προσωπικά μου, έχω αυτό το σύνδρομο του supergirl! Το σύνδρομο του "μπορώ να τα καταφέρω" ή ακόμα πιο σωστά "πρέπει να τα καταφέρω", "θέλω να τα καταφέρω". Και δεν με ικανοποιεί να τα καταφέρω σε έναν τομέα, θέλω να τα καταφέρω σε ότι βάλω το μυαλό μου. Δεν ξέρω πώς λειτουργεί ακριβώς... Δεν είναι ότι βάζω έναν στόχο συγκεκριμένο. Κάθε άλλο. Έχω όμως στο μυαλό μου μία εικόνα του κοριτσιού - κοπέλας - γυναίκας που ονειρεύομαι να είμαι. Και κάπως υποσυνείδητα, οι πράξεις μου, οι επιλογές μου με οδηγούν προς αυτή την κατεύθυνση. 

Πάντα θαύμαζα τις ανεξάρτητες γυναίκες, τις δυναμικές. Αυτές που κατορθώνουν με έναν μαγικό τρόπο και τα συνδυάζουν όλα. Που εργάζονται αλλά έχουν και χόμπι. Αθλούνται αλλά προλαβαίνουν να μαγειρέψουν κιόλας. Μελετούν αλλά προλαβαίνουν να πιουν και ένα κρασί με τις φίλες τους. Που παρακολουθούν το New York Fashion Week αλλά μπορούν να σταθούν άνετα και σε μια αντρική παρέα που παρακολουθεί Champions League. Τώρα που το σκέφτομαι, με μία τέτοια γυναίκα μεγάλωσα ή πιο σωστά με δύο: με την μαμά και την γιαγιά μου. Δύο γυναίκες με πολύ διαφορετικές ζωές, οι οποίες όμως κατόρθωσαν να σταθούν στα πόδια τους, να δημιουργήσουν τη ζωή που ήθελαν, πολλές φορές ερήμην των κοινωνικών στερεοτύπων της εκάστοτε εποχής. Μια γιαγιά που κρατούσε εκείνη τα οικονομικά της οικογενείας, και ας ήταν ο σύζυγος με μεταπτυχιακά στας Γαλλίας, και μια μαμά που ακόμα συνδέει μόνη της τα πλυντήρια και τα φωτιστικά. Και είναι όμορφο να αισθάνεσαι δυνατός, ικανός. Ότι έχεις τα εφόδια όχι μόνο να ανταπεξέλθεις αλλά και να δημιουργήσεις την ζωή, την καθημερινότητα που ονειρεύεσαι. 

Τι γίνεται όμως όταν κάποιες από αυτές τις "υπερφυσικές" σου δυνάμεις σε εγκαταλείπουν; Είτε προσωρινά είτε μόνιμα. Είναι δύσκολο. Πρώτα απ' όλα ψυχολικά γιατί βρίσκεσαι ξαφνικά σε μία θέση "αδυναμίας" όπου ακόμα και για να βάλεις πλυντήριο χρειάζεσαι βοήθεια. Ναι, η εγκυμοσύνη είναι μία τέτοια περίοδος, όσο και αν προσπάθησα να το αρνηθώ ή να το παραβλέψω. Και τώρα που πλέον έφτασε ο κόμπος στο χτένι, και δεν μπορώ να προσποιούμαι άλλο ότι τα καταφέρνω όλα εξίσου καλά, ήρθε η κούραση, και η γρίπη, και η αφυδάτωση. Και έμαθα the hard way ότι πρέπει να σέβεσαι τους περιορισμούς σου -όποιοι και αν είναι και όσο και να κρατήσουν- και ότι αυτό, δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση την αξία σου. Είναι ένα δύσκολο μάθημα για ένα supergirl. Θα πρέπει όμως να το περάσω γιατί κάτι μου λέει ότι και η μετά-εγκυμοσύνης περίοδος, μάλλον θα ταρακουνήσει ακόμη περισσότερη την "ανεξαρτησία" μου. Βήμα #1 λοιπόν: αποδοχή. Βήμα #2: προσαρμογή. Βήμα #3: βοήθεια. Για να δούμε πώς θα τα πάμε.

ανδριάνα