Halfway there!

Πάει! Περάσαμε τα μισά της εγκυμοσύνης (τις 20 εβδομάδες δηλαδή γιατί με τους μήνες άκρη δεν βγάζεις) και οδεύουμε ολοταχώς προς τον 7ο μήνα κύησης. Σήμερα ξεκινά η 25η εβδομάδα. Είμαι έγκυος λοιπόν εδώ και 25 ολόκληρες εβδομάδες! Απίστευτο δεν είναι; Γιατί περνάει γρήγορα ο καιρός, αλλά σε κάτι τόσο σημαντικό θα περίμενα να μείνει λίγο παραπάνω. Να σταθεί. Να σου δώσει το χρόνο να καταλάβεις. Να προλάβεις να το απολαύσεις. Να το χορτάσεις. Και σας τα γράφω αυτά γιατί έχω την τύχη να διανύω μία εξαιρετική εγκυμοσύνη που περίμενα με λαχτάρα και που μου έχει επιτρέψει να είμαι ο εαυτός μου (μη το θεωρείτε δεδομένο! από πολλές απόψεις!), να ακολουθώ το πρόγραμμά μου χωρίς προβλήματα, να τρώω -σχετικά- ελεύθερα, να ξενυχτάω όταν έχω κέφι, να φεύγω για μονοήμερες ή και ολιγοήμερες εκδρομές, να είμαι ελεύθερη και δημιουργική. Και ενώ οι ημέρες κυλούν σχεδόν σαν-να-μην-συμβαίνει-τίποτα, στην πραγματικότητα συμβαίνει! Και αυτό είναι το πιο μαγικό από όλα. Και αυτό, αυτή την αίσθηση, αυτή την μοναδική κατάσταση προσπαθώ να συνειδητοποιώ κάθε ημέρα, κάθε στιγμή. Γιατί το γυναικείο σώμα, η Μητέρα Φύση, το σύμπαν, ο Θεός -όπως θέλετε πείτε το- δημιουργεί από το μηδέν έναν άνθρωπο κάθε δευτερόλεπτο που περνάει. Χωρίς τη συνειδητή, δική μας συνεισφορά. Σχεδόν ερήμην μας. 

Πείτε με ρομαντική, πείτε με χαζομαμά,  αλλά αυτοί οι 5-6 μήνες είναι από τους πιο όμορφους της ζωής μου. Γιατί είναι εντελώς διαφορετικοί. Όμορφα διαφορετικοί. Ξεχωριστοί. Μοναδικοί. Γιατί θα οδηγήσουν σε κάτι μαγικό, στη γέννηση του πρώτου μας παιδιού, του πρώτου μας γιού. Το γράφω, το διαβάζω, το σκέφτομαι, το συζητάω αλλά ακόμα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Και νομίζω ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή, είναι πολύ δύσκολο ο νους να συλλάβει αυτό που συμβαίνει, πόσο μάλλον αυτό που ΘΑ συμβεί. Και όλο αυτό το διάστημα είναι διαφορετικό το βλέμμα μας, το άγγιγμά μας, οι αγκαλιές μας. Γιατί  πάντα από πίσω κρύβεται αυτή η προσμονή, η ευγνωμοσύνη, η αγάπη.

Ακολουθούν οι μάλλον πιο δύσκολοι μήνες από πολλές πλευρές... Θα είναι οι χειμωνιάτικοι, κρύοι μήνες και θα είναι και αυτοί που θα βαρύνουν το σώμα πολύ περισσότερο από τους προηγούμενους. Δεν τους φοβάμαι όμως. Θέλω να τους ζήσω με ότι έχουν να μου προσφέρουν. Και ας κοιμάμαι ήδη, εδώ και αρκετούς μήνες, διακεκομμένα, και ας επισκέπτομαι την τουαλέτα κάθε 10 λεπτά (στην κυριολεξία!), και ας μην μου κάνουν πλέον τα περισσότερά μου ρούχα, και ας λαχανιάζω κάθε φορά που ανεβαίνω τους 3 μας ορόφους. It's all worth it! Η μόνη μου έγνοια είναι να κυλήσουν όλα καλά και να οδηγηθούμε χωρίς προβλήματα στα τέλη Απριλίου.

Θα σας κρατώ ενήμερους -όπως σας υποσχέθηκα.

ανδριάνα

Photo: caroline tran