Open up!

Διάβαζα τις προάλλες σε ένα ελληνικό site ένα άρθρο για την Ιαπωνία. Το βασικό θέμα ήταν τα μικρά παιδιά και πώς κυκλοφορούν μόνα τους από πολύ μικρή ηλικία (γύρω στα 6-7). Εξηγούσε η συγγραφέας ότι αυτό οφείλεται αφενός στα χαμηλά ποσοστά εγκληματικότητας αλλά και στην Ιαπωνική νοοτροπία ότι όλοι ανήκουμε στην ίδια κοινότητα άρα αν τύχει κάτι στο παιδί, γνωρίζει ότι μπορεί να απευθυνθεί σε κάποιον ενήλικα ο οποίος και θα το βοηθήσει. Στην Ιαπωνία δεν έχω πάει και δεν γνωρίζω αν όντως είναι έτσι η κατάσταση. Γνωρίζω όμως ότι στην Ελβετία είναι όντως έτσι. Και στην αρχή, όταν έβλεπα πιτσιρικάκια του δημοτικού να μπαινοβγαίνουν στο λεωφορείο με τις τσάντες τους, τις κιθάρες τους, τα πατίνια τους και τα ποδοσφαιρικά τους, ενστικτωδώς έψαχνα τριγύρω για να βρω τον γονιό ή τον συνοδό. Με τον καιρό, και με συζητήσεις που έχω κάνει, συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η "φυσιολογική" κατάσταση στη συγκεκριμένη χώρα. Κάτι που θαυμάζω και ζηλεύω προερχόμενη από μία ελληνική πόλη. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω τα αυτονόητα για τη σημερινή, ελληνική πραγματικότητα....

Περισσότερη εντύπωση από το ίδιο το άρθρο όμως, μου έκαναν τα σχόλια. Δεν τα διάβασα όλα (γιατί ήταν δεκάδες) αλλά αμέσως διαχώρισα 2 υποκατηγορίες: αυτά Ελλήνων του εξωτερικού που ανέφεραν δικά τους αντίστοιχα πειστήρια (στην Αυστραλία για παράδειγμα) και αυτά άλλων Ελλήνων που εξω φρενών κατηγορούσαν την συγγραφέα ότι ψεύδεται, ότι δεν γίνεται να ισχύουν αυτά που γράφει, ακόμα και ότι θα έπρεπε να ντρέπεται που παροτρύνει (!) τους γονείς να αφήνουν τόσο μικρά παιδιά ασυνόδευτα, έρμαια των εγκληματιών και των απαγωγέων! ΣΟΚ! Μα είναι δυνατόν; Να έχουμε καταπιεί τόσο αμάσιτη την ελληνική μας πραγματικότητα που δεν μπορούμε ούτε να διακρίνουμε κάποια λαμπρά παραδείγματα του εξωτερικού; Δεν είμαστε ικανοί ούτε καν να θαυμάσουμε το όμορφα διαφορετικό, πόσο μάλλον να το υιοθετήσουμε; Είναι τόσο "πραγματική" η δική μας πραγματικότητα που καπελώνει ό,τι διαφορετικό, όποια πιθανή αλλαγή και άρα όποια πιθανή εξέλιξη; 

Στεναχωρήθηκα. Γιατί νιώθω ότι όσο περνάνε τα χρόνια (λόγω κρίσης; ως αποτέλεσμα της κρίσης ή ίσως ως αίτιο;) η ελληνική κοινωνία κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό της, στον μικρόκοσμό της. Σαν να θεωρεί δεδομένα ακόμη και τα κακώς κείμενα και να πορεύεται τυφλή. Για μένα, είναι λυπηρό να μην μπορούν τα σημερινά 6χρονα να πηγαίνουν στο γήπεδο της γειτονιάς με τα ποδήλατα, να παίζουν ελεύθερα όλη μέρα μπάσκετ - κρυφτό - κυνηγητό και να επιστρέφουν με τη δύση του ηλίου σπίτι τους -όπως ευτύχησα να κάνω εγώ, μεγαλώνοντας σε μια ελληνική πόλη στη δεκαετία του '80. Και όχι, δεν θέλω να θεωρήσω τη βία, την εγκληματικότητα, την καχυποψία δεδομένη.

Τι κάθομαι και σκέφτομαι γιορτινές ημέρες ε; Τα σκέφτομαι γιατί θέλω η νέα χρονιά να μας βοηθήσει να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας, να μάθουμε από τα λάθη μας, να υιοθετήσουμε λαμπρά παραδείγματα και να μπορέσουμε ατομικά και συλλογικά να προοδεύσουμε. Αμήν!

Καλή μας χρονιά!

ανδριάνα