Another year.....

That time of the year again. Με ένα κλείσιμο του ματιού, καλούμαστε να αποχαιρετήσουμε μία ολόκληρη χρονιά. Το 2015 ήταν μια πολύ διαφορετική χρονιά για μένα. Τα συζητούσαμε τις προάλλες με τον συνοδοιπόρο και μου ανέφερε κάποια στιγμή ότι ήταν μια πολύ εποικοδομητική αλλά δύσκολη χρονιά. Και να σας πω την αλήθεια, εύκολη δεν ήταν αλλά δεν θα την έλεγα δύσκολη. Γιατί όταν έχεις περάσει πραγματικά δύσκολες χρονιές, με πόνο που σου τρυπάει τα κόκκαλα και σε αλλάζει ανεπιστρεπτί, τότε όλα μπαίνουν σε πολύ διαφορετική κλίμακα. 

Πολλά, πάρα πολλά άλλαξαν μέσα σε αυτή την χρονιά. Προσωπικά, οικογενειακά, κοινωνικά, παγκόσμια.... Οι πρώτες κιόλας ημέρες του 2015 μας βρήκαν οδικώς για Πάτρα - Ανκόνα - Ελβετία. Σας τα γράφω και έχω την αίσθηση ότι έχουν περάσει 2-3 χρόνια από τότε. Πω πω! Πόσα νέα ερεθίσματα, νέες εμπειρίες, νέες περιπέτειες. Πόση σύγχιση, ανασφάλεια, αυπνία, έγνοια, αγωνία αλλά και ομορφιά, συντροφικότητα, σεβασμός, εξέλιξη, ηρεμία. Τίποτα δεν θα άλλαζα. Και νιώθω ήδη ότι η Ελβετία (με όλο το πακέτο που μου προσφέρει) με έχει ήδη αλλάξει. Και είμαι σίγουρη, ότι έχει ακόμα πολλά να μου διδάξει. Έτσι, έφτασε η άνοιξη χωρίς να το καταλάβουμε με όλα τα τρεχάματα, τη γραφειοκρατία, τις άγνωστες λέξεις, τις ετοιμασίες του σπιτιού, και τις προσπάθειες συννενόησης. Και το πρόγραμμα γέμισε με τένις, την συγκλονιστική Ελβετική φύση, πικ-νικ, τους πρώτους μας μουσαφιραίους, διάβασμα στη λίμνη, τρεξίματα (κυριολεκτικά), ποδηλατάδες και σπιτικά μαγειρέματα. Και μαζί με την άνοιξη, ήρθε στη ζωή και η χαμογελαστή Αριάννα! Βιαζόταν για να προλάβει τα λουλούδια μάλλον και τα mangos! Και κάναμε αυτό το μοναδικό (από πολλές απόψεις) ταξίδι στο Μαϊάμι και είδαμε τον μικρό μας αδελφό μπαμπά για πρώτη φορά! Πω πω -ξανά! Και ήρθε το καλοκαίρι με ατελείωτους περιπάτους με τον συνοδοιπόρο στη λίμνη, στα βουνά, στις Ελβετικές πόλεις, στις ελληνικές θάλασσες. Πώς να περιγράψεις με λόγια την αγάπη που κρύβεται στο σιωπηλό περπάτημα 2 ανθρώπων; Ήταν πολύ διαφορετικό αυτό το καλοκαίρι. Γιατί δεν ήταν ελληνικό, δεν είχε την μοναδική άφιξη με πλοίο στις Καμάρες, δεν είχε τις πολύωρες συζητήσεις στον κήπο με τους φίλους, τα BBQs και τα cocktails. Δεν είχε τις παιδικές αγκαλιές των τόσων μικρών μας φίλων και τα οικογενειακά τραπέζια. Είχε όμως τα μοναδικά χρώματα του δειλινού στο Neuchatel, την πρωινή yoga δίπλα στη λίμνη, τις ολοήμερες εκδρομές στην πισίνα και το άραγμα στο γκαζόν, το ηλιόλουστό μας σπίτι που αγναντεύει τις Άλπεις, τους Ελβετικούς εορτασμούς και τις ελληνικές μαζώξεις. Είχε και την 1η επίσκεψη των γονιών μας στο νέο μας σπιτικό και την αγωνία μας να τους δείξουμε όλες τις ομορφιές ώστε να μαγευτούν και αυτοί. Και είχε και το ομορφότερο γενέθλιο δώρο όλων των εποχών: εκείνο το τεστ που βγήκε θετικό εκείνο το πρωινό της Παρασκευής. Και έκτοτε, ο κόσμος μας άλλαξε! Όλο το φθινόπωρο γύριζε γύρω από αυτό (και από αυτόν!). Και περάσανε τα πρώτα ραντεβού στον γιατρό, και ξεπεράσαμε το σκόπελο των 3 μηνών, και φούσκωσε η κοιλιά απότομα, και αποκαλύφθηκε το φύλο του, και πλέον έχει φτάσει το μισό κιλό! Πω πω -ξανά! Και ο χειμώνας ήταν κρύος αλλά γλυκός. Με αγκαλιές, μωρουδιακές συζητήσεις, νέες to-do λίστες για τη νέα χρονιά, νέες αλλαγές, νέες αγάπες.

Εύκολο δεν ήταν το 2015, αλλά ήταν σίγουρα όμορφο. Και εν μέσω όλων αυτών των αντιξοοτήτων, του παραλογισμού, της δυστυχίας, αξίζει να παλεύουμε για την προσωπική μας γαλήνη και να περιφρουρούμε ότι πολυτιμότερο έχει η ζωή μας: τον εαυτό μας, τους ανθρώπους μας και την αγάπη.

Καλή χρονιά αγαπημένοι μου!

Εύχομαι να έχουμε πάντα τη δύναμη να δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα και να είμαστε ο καλύτερός μας εαυτός μέσα σε αυτή.

Αγάπη αγάπη αγάπη.

ανδριάνα