Expecting

Λίγα πράγματα αγαπώ πιο πολύ από τις ιστορίες. Τις προσωπικές, αληθινές ιστορίες. Χωρίς σάλτσες, πολυλογίες, υπεκφυγές και 'ατζέντα'. Αυτές που βγαίνουν αυθόρμητα γιατί το μόνο που έχουν να διηγηθούν είναι η υποκειμενική τους αλήθεια. Όσο ευχάριστη ή δυσάρεστη και αν είναι. Χωρίς λογοκρισία και φίλτρα.

Η ιστορία λοιπόν που θα σας διηγηθώ είναι λιγο-ειπωμένη και πέρα για πέρα αληθινή, γιατί είναι δική μου. Πλην του συνοδοιπόρου, είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που το συγκεκριμένο θέμα έχει συζητηθεί πέραν λιγοστών, πολύ κοντινών μου ανθρώπων. Ξέρω ότι είναι πολλοί αυτοί που θα ήθελαν να με ρωτήσουν αλλά η αγάπη τους είναι τόση που δεν το τόλμησαν ποτέ. Και πραγματικά συγκινούμαι όταν σκέφτομαι ότι τόσα χρόνια, δεν έχει υπάρξει ούτε ένας φίλος, ούτε μία φίλη που να με έχει φέρει σε 'δύσκολη' θέση, που να με έχει ρωτήσει ή που να έχει υπονοήσει κάτι. Σας το έχω ξαναπεί, είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Γιατί έχω κατορθώσει οι άνθρωποι που με περιβάλλουν να είναι ένας και ένας. Και είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα αναρωτιόντουσαν τι γίνεται ή τι δεν γίνεται, αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Είμαι σίγουρη ότι είχαν την έγνοια μου. Όλα όμως αυτά τα χρόνια σεβάστηκαν τη σχέση μας, την αγάπη μας, την ιδιωτικότητα και την ευαισθησία του θέματος.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα αγαπημένο ζευγάρι -εμείς. Μετά από μια πολύχρονη σχέση και συγκατοίκηση (συνολικά περίπου 7 ετών) αποφασίσαμε να παντρευτούμε σε έναν μαγικό τόπο, με όλους τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Σε μια βραδιά που θα μείνει χαραγμένη για πάντα στις καρδιές μας γιατί ξεχείλιζε από αγάπη. Ήδη από τις πρώτες κιόλας ημέρες του έγγαμου βίου, είχαμε συν-αποφασίσει ότι είχε έρθει η στιγμή να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα και να προσφέρουμε αυτή την αγάπη μας σε ένα τρίτο μέλος, σε ένα μωρό. Ήμασταν τυχεροί γιατί είχαμε καταφέρει να τα κάνουμε όλα όπως θέλαμε... Πρώτα να γνωριστούμε, μετά να συγκατοικήσουμε και να φτιάξουμε το σπίτι μας με την άνεσή μας, μετά να οργανώσουμε τον γάμο μας γεμάτοι ενέργεια, δημιουργικότητα και αγάπη, και να τα απολαύσουμε όλα αυτά χωρίς πρέπει και άγχη. Είναι ωραίο να μπορείς να κάνεις κάθε πράγμα στην ώρα του. Τώρα λοιπόν, νιώθαμε ότι είχε φτάσει και η ώρα του παιδιού. Η ανιψιά μου ήταν μόλις 6 μηνών και ονειρευόμουν ότι θα μεγάλωναν μαζί.

Περνούσαν όμως οι μήνες και τίποτα. Λογικό είναι, σκεφτόμασταν. Θέλει το χρόνο του. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν το είχαμε ψάξει, δεν γνωρίζαμε τις λεπτομέρειες. Έπρεπε να μορφωθούμε επί του θέματος. Αφού οι μήνες έγιναν αρκετοί, καταλήξαμε ότι θα έπρεπε να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω και να συμβουλευτούμε έναν γιατρό. Τα επόμενα 2-3 χρόνια ο ένας γιατρός έγινε τελικά 4, ο καθένας με τη δική του ατζέντα, με τη δική του παραπληροφόρηση, με τη δική του άγνοια. Πόση ευθύνη έχουν αυτοί οι γιατροί! Και πόσο ελαφριά εξασκούν κάποιοι το επάγγελμά τους. Εξετάσεις επί εξετάσεων. Όλα καλά. Το άγχος είναι. Είστε νέοι ακόμα, μην ανησυχείτε. Αν βιάζεστε όμως, ας κανονίσουμε μία εξωσωματική. Την πρώτη φορά που άκουσα αυτή τη λέξη σάστισα! Θυμάμαι πολύ ζωντανά εκείνη τη στιγμή σαν να είναι τώρα. Ήμουν στη δουλειά και μόλις είχα λάβει τα αποτελέσματα των τελευταίων εξετάσεων και βγήκα στην αυλή για να καλέσω τον -τότε- γυναικολόγο μου. Αμφιβάλλω αν κατάλαβε ποια ακριβώς ήμουν από το τηλέφωνο. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να ξεστομίσει τη λέξη "εξωσωματική". ΣΟΚ. Παραλίγο να μου πέσει το τηλέφωνο από τα χέρια. Έτρεμα. Ήθελα να βάλω τα κλάματα. Εκείνη ήταν και η τελευταία φορά που του μίλησα. Ήταν οφθαλμοφανές ότι έπρεπε να βρω έναν άλλον γιατρό. Και το έκανα. Από συστάσεις και έρευνα. Και η 2η γιατρός ήταν πιο κατατοπιστική και μας έβαλε σε έναν δρόμο εξετάσεων που και αυτές βγήκαν μια χαρά. Άλλες ήταν πιο απλές, άλλες πιο επίπονες, άλλες έπρεπε να επαναληφθούν στο δικό τους εργαστήριο για να είμαστε σίγουροι για την εγκυρότητά τους (!), ενώ άλλες απλά δεν έγιναν ποτέ (κάτι που καταλάβαμε πολύ αργότερα). Με τα πολλά, καταλήξαμε σε έναν 3ο γιατρό, συστημένο, με δάφνες επαγγελματισμού και αποτελεσματικότητας. Οι δικές του επισκέψεις κρατούσαν γύρω στα 7 λεπτά (τόσο χρόνο μπορούσε προφανώς να μας διαθέσει) ενώ είχε παράλληλα 2-3 ραντεβού σε διπλανά δωμάτια και απλά πηγαινοερχόταν. Νέες εξετάσεις στο δικό του εργαστήριο γιατί κανείς δεν εγγυάται την ορθότητα των άλλων εργαστηρίων (!), τα ίδια πάνω-κάτω αποτελέσματα, οι ίδιες συστάσεις: νέοι είστε, περιμένετε, αλλά μια εξωσωματική θα σας λύσει τα χέρια. Απελπισία. Μου φαινόταν αδιανόητο ότι μας πρότειναν μία τεχνητή, χημική διαδικασία, επίπονη από πολλές πλευρές, χωρίς να μπορούν να το βασίσουν κάπου ιατρικά. Εννοείται ότι η εξωσωματική είναι λύση για πολλές περιπτώσεις με το 'χ' ή το 'ψ' θέμα. Στην δική μας περίπτωση όμως κανείς δεν είχε ένα επιχείρημα. Και όμως, φάνταζε και στους 3 διακεκριμένους γυναικολόγους ως η ιδανική λύση.

Κενό. Για μήνες δεν κάναμε τίποτα. Δεν το πολυ-συζητούσαμε, δεν συναντήσαμε άλλο γιατρό και σίγουρα δεν συναντήσαμε τους προαναφερθέντες. Έγιναν και τόσα αυτά τα 1,5 - 2 περασμένα χρόνια που υπήρχαν περίοδοι που το τελευταίο που μας απασχολούσε ήταν το θέμα γονιμότητας. Αλλαγές πολλές. Επαναπροσδιορίσεις. Τραυματικά γεγονότα. Απώλειες. Ανασυγκρότηση. Έτσι, φτάσαμε στο φθινόπωρο του 2014 όπου πλέον η μετακόμισή μας στην Ελβετία είχε μπει για τα καλά στα σκαριά. Άλλη μία αλλαγή. Σε ένα από τα κλασικά ραντεβού με τον αγαπημένο μας ολιστικό γιατρό, ο οποίος ήξερε εξ' αρχής όλη την ιστορία, προέκυψε στη συζήτηση το όνομα ενός ακόμη γυναικολόγου. Ήταν φίλος του και γείτονας. Ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία και "παλιάς σχολής" όπως μας είπε, άρα τα έψαχνε πολύ τα θέματα, μελετούσε κάθε περίπτωση ξεχωριστά και ήταν πολύ ενδελεχής. Τι είχαμε να χάσουμε; Μία τέταρτη γνώμη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Και έτσι κλείστηκε το ραντεβού. Και πήραμε τις εξετάσεις που πλέον γέμιζαν 2 φακέλους και πήγαμε να πούμε τον πόνο μας. Και στα πρώτα 5 λεπτά είχε αλλάξει όλη μας η κοσμοθεωρία. Ποια ανεξήγητη υπογονιμότητα; Δεν νοείται αυτός ο όρος. Ποιο πλήρη φάκελο εξετάσεων; Αυτές είναι όλες και όλες; Εν ολίγοις, συνειδητοποιήσαμε αμέσως ότι οι εξετάσεις μας ήταν ελλιπείς και ότι με αυτές ως βάση ήταν αδιανόητο να βγάλει κάποιος ασφαλές συμπέρασμα, πόσο μάλλον να προτείνει και θεραπεία ή την εξωσωματική ως λύση. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα -καθώς μεσολαβούσε λιγότερο από μήνας για την μετεγκατάστασή μας στην Ελβετία- και εν μέσω των Χριστουγεννιάτικων διακοπών βρέθηκα για 1η φορά "ασθενής" σε νοσοκομείο για λαπαροσκόπηση. Οι ιατρικές λεπτομέρειες μάλλον δεν σας αφορούν. Είναι απλά μέρος της ιστορίας. Και ίσως να μην με αφορούσαν και εμένα αν μετά από εκείνη την επέμβαση και την 6μηνη θεραπεία δεν ξημέρωνε η Παρασκευή 28 Αυγούστου (παραμονή των γενεθλίων μου) και εκείνο το τεστ δεν έβγαινε θετικό. Τόσο απλά.

Πόσα ημερολόγια, πόσες αναμονές, πόσες προσμονές, πόσα τεστ, πόσα κλάματα στα κρυφά στο μπάνιο, πόσες αγκαλιές παρηγοριάς, πόσες ελπίδες, πόσες σκέψεις, πόσα σενάρια, πόσες σιωπές. Όσοι δεν το έχουν περάσει, δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο ψυχοφθόρο είναι. Πόσο μπορεί να μονοπωλήσει ολόκληρό σου τον μήνα, τον χρόνο. Ολόκληρή σου την σχέση. Να την φθείρει. Να την κουράσει. Να κουράσει εσένα και κατά συνέπεια και τους γύρω σου. Έτσι, αρκετά νωρίς σε αυτή την μακρά μας πορεία, κάναμε μια συμφωνία με τον συνοδοιπόρο: ότι πάνω απ΄όλα είμαστε εμείς. Η οικογένεια είμαστε εμείς οι 2. Και αυτό πρέπει να διαφυλάξουμε και να προστατεύσουμε. Και αν μπορέσουμε να κάνουμε παιδιά, έχει καλώς. Αν όχι, πάλι θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο να είμαστε καλά, να περνάμε όμορφα, να είμαστε αγαπημένοι και δημιουργικοί. Και ξέρετε αυτή είναι μία πολύ δύσκολη διαπίστωση και δέσμευση. Και μόνο που το ξεστομίζεις, παγώνει η καρδιά σου. Είναι όμως ένα απαραίτητο βήμα προς την πραγματικότητα. Και έτσι κάναμε ταξίδια, κάναμε πάρτι, τρέχαμε σε συναυλίες και εκθέσεις, κάναμε road trips, τρέχαμε σε αγώνες και σε σεμινάρια yoga... Κάναμε όλα αυτά που μας γέμιζαν ως ένα αγαπημένο, άτεκνο ζευγάρι. Και τα απολαύσαμε όλα. Και είμαστε τώρα έτοιμοι και χορτασμένοι για να απολαύσουμε και το επόμενο κεφάλαιο.

Είμαι έγκυος λοιπόν. 14 εβδομάδων. Και περίμενα πώς και πώς να περάσουν αυτοί οι πρώτοι 3 μήνες για να πάνε όλα καλά και να μπορώ να το μοιραστώ μαζί σας. Και είμαι αισιόδοξη ότι όλα θα πάνε καλά και από εδώ και πέρα. Και έχω την πίστη ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Και έχω εμπιστοσύνη σε εμάς και στο σύμπαν. Δεν έχω παράπονο. Βγήκα πιο σοφή από όλη αυτή την διαδικασία. Έψαξα περισσότερο μέσα μου. Τις ανάγκες μου. Αγάπησα ακόμη πιο πολύ τον συνοδοιπόρο, τον σπουδαιότερο άνθρωπο της ζωής μου. Τι να κάνεις αν ο μικρός ή η μικρή τελικά προτιμά να γεννηθεί στον Ελβετικό αέρα; Ποιος μπορεί άλλωστε να βάλει σε καλούπια την ζωή;

Και μη φοβάστε. Το Lifelikes δεν θα γίνει ένα -από τα πολλά- μαμαδοblogs. Απλά θα προστεθεί μία μικρή δόση πούδρας και νανουρίσματος.

Θα σας κρατώ ενήμερους!
ανδριάνα

ΥΓ. Και αυτά τα μικροσκοπικά χεράκια της φωτογραφίας, είναι της 2ης ανιψιάς που προέκυψε στο μεσοδιάστημα. Της Αριάννας. Τώρα είναι αυτή 6 μηνών.

ΥΓ2. Και να είστε διακριτικοί με τα άτεκνα ζευγάρια γύρω σας. Ποτέ δεν ξέρετε τι περνούν. Για αυτό μη ρωτάτε, και προς Θεού μην πιέζετε. Απλά δείξτε τους την αγάπη σας.