Απουσία
Μου λείπουν. Πολύ. Όχι, δεν μου λείπουν κάθε μέρα. Αυτό που λέμε -ίσως- από συνήθεια. Μου λείπουν όμως τόσο συχνά. Και συνήθως εκεί που δεν το περιμένω. Όταν μπαίνω να κάνω μπάνιο και θυμάμαι την γιαγιά μου που πάντα με ειδοποιούσε ότι έμπαινε να λουστεί για να την έχω έγνοια, μη της συμβεί κάτι. Και όταν έβγαινε, σώα και αβλαβής, με ειδοποιούσε ξανά, για να μην την έχω έγνοια. Όταν ντύνομαι και στολίζομαι για να βγω και θυμάμαι πόσα βράδια κατέβαινα στο δωμάτιό της, ξαπλωμένη εκείνη, για να με δει. Και κάθε φορά μου έλεγε "άναψε το φως και πήγαινε πιο πίσω να σε δω καλά". Και πήγαινα. Και πάντα της άρεσα. Όταν φτιάχνω παραγγελιά ελληνικό καφέ και θυμάμαι ότι μόνο σε εκείνην έφτιαχνα και όταν έλειπα έλεγε "λείπει και η ανδριανούλα να μας φτιάξει από έναν καφέ". Και έλεγε ότι ήταν ο καλύτερος ενώ στην πραγματικότητα δεν είχα φτιάξει ποτέ για κανέναν άλλον.
Από την άλλη, μου λείπει εκείνος. Όταν ο συνοδοιπόρος μαστορεύει στο σπίτι και ξέρω ότι όλα τα έχει μάθει από εκείνον. Και ξέρω ότι το σκέφτεται από μέσα του και δεν μου λέει κάτι για να μην με στεναχωρήσει. Όταν βλέπω όλη αυτή την ομορφιά γύρω μου και σκέφτομαι πόσο θα του άρεσε να περπατάγαμε παρέα. Όταν βγαίνουν τα καινούργια κινητά και θυμάμαι τον ενθουσιασμό του! Και πώς ερχόταν τα βράδια σπίτι και μου ζητούσε ψιθυριστά να του εξηγήσω τα καινούργια apps που είχε κατεβάσει "γιατί οι άλλοι δεν με βοηθούν". Όταν κοιτάω τα μάτια του συνοδοιπόρου και βλέπω την ίδια γλύκα και τρυφερότητα.
Και έχω τόσα να τους πω.......
ανδριάνα
Photo: folklings
...καθημερινη απουσια. Γαμωτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήβ
Και εκει που νομιζεις οτι με τον χρόνο θα σου λειπουν όλο και λιγοτερο... όχι, το αντιθετο :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς έτσι είναι η ζωή....και αυτά τα περί...ο χρόνος όλα τα γιατρεύει...εγώ τα ακούω βερεσέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί να γιατρέψει....αρρώστεια είναι η απουσία που θα την γιατρέψει? όχι..η απουσία είναι εκεί και διεκδικεί σθεναρά τόν χώρο της μέσα στο μυαλό σου , στην ψυχή σου, στην καρδιά σου, στον χώρο σου.....
Φτάνει ένα πιατάκι, ένα κατσαβίδι, ένα μαξιλάρι, ένα φόρεμα ξεχασμένο σε κάποια ντουλάπα...για να σου φέρει άπειρες μνήμες του ανθρώπου....και δεν πονάει λιγότερο...απλά έχεις συνηθίσει την ύπαρξη του πόνου σαν μέρος του εαυτούσου...
Ας είναι καλά οι "ληστές" που μέσα στον χαμό, μου ξύπνησαν μνήμες, στιγμές, γιορτές, εκδρομές, γενέθλια, ταξείδια, βαφτίσια, γάμους.....και σε όλα έβλεπα την αγαπημένη μορφή της....
Τυχερή που έφτασε σε μεγάλη ηλικία και χάρηκε τα εγγόνια της...το δισέγγονο της έμεινε μόνο μαράζι...
Αλλά ο άλλος απών...με τα όμορφα γαλάζια μάτια ίδια με του συνοδοιπόρου σου.....αυτός μας την έκανε νωρίς....πολύ νωρίς.
Και δεν υπάρχει φορά που να μην είμαι με την Λένα ή με εσάς και να μην θυμάμαι τα γέλια που κάναμε...με τους ίδιους ήχους σε τρία κινητά....με τα aps που κατεβάζανε στον μπαμπά και το κινητό τραγουδούσε μόνο του μέσα στην νύχτα και όταν του το έλεγα γέλαγε με αυτό το πηγαίο γέλιο....
Και πάλι οι "ληστές" μου ξύπνησαν μνήμες και στιγμές και χάχανα και συζητήσεις και αγάπη....
Αφορμή οι φωτογραφίες που ήσαν πεταμένες στο πάτωμα ....και νάσου η γλυκειά μορφή της μαμάς μου...εν πλήρει εξαρτήσει....ταγιέρ με πούλιες, σκουλαρίκια, κοσμήματα, μαλί....όλα....και δίπλα της (τυχαίο?/) ο γλυκός μου Δημήτρης ντυμένος άραβας στην τελευταία αποκριά μας.....
Πώς λοιπόν να κοιμηθείς τα βράδυα?? από την μια το σόκ και ο θυμός...κιαι από την άλλη οι όμορφες στιγμές με τους "απόντες"....τί να πω....
Οι απόντες είναι απόντες όταν τους ξεχνάμε.....τότε χάνονται πραγματικά....όταν μιλάμε γι αυτούς με αγάπη σαν να είναι εδώ δίπλα μας....τότε ζουν για πάντα μέσα στην καρδιά μας, στην ψυχή μας, στο είναι μας......