Σχέδια

Ποτέ δεν κάνω μακροχρόνια σχέδια. Ποτέ. Δεν είναι του χαρακτήρα μου; Δεν ξέρω. Η ερώτηση -που πάντα ακούω στις εκάστοτε επαγγελματικές συνεντεύξεις- Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε 5 χρόνια; μου ακούγεται τόσο αφελής. Σαν να έχω εγώ 100% τον έλεγχο της ζωής μου, των φυσικών φαινομένων, των ανθρώπων που με περιτριγυρίζουν, της οικονομικής κατάστασης της χώρας (ή ακόμα και του πλανήτη).... Ναι, ξέρω ότι θέλω να είμαι υγιής, ήρεμη, με τους ανθρώπους μου, την οικογένειά μου, σε μια δημιουργική δουλειά, με ελεύθερο χρόνο, με αγάπη... Αλλά ποιος δεν τα θέλει όλα αυτά; Ή ποιος τα θέλει για τα επόμενα 5 χρόνια και μετά αλλάζει; Ξέρω, εννοούν επαγγελματικά που θα ήθελα να βρίσκομαι σε 5 χρόνια. Λες και αυτό είναι πιο εύκολο να προγραμματίσεις - προβλέψεις. Λες και αυτό είναι ανεξάρτητο από την υπόλοιπη ροή των γεγονότων.... Της οικογένειάς σου, της χώρας, του περιβάλλοντος, των εξελίξεων. Όταν κάνουμε λέει σχέδια ο Θεός γελάει. Έτσι νιώθω. Είναι όμορφο να ονειρεύεσαι, να προγραμματίζεις, να σχεδιάζεις αλλά -για εμένα- όχι τόσο μακροπρόθεσμα. Είναι τόσο ριψοκίνδυνο. Και οι πιθανότητες ακριβής πρόβλεψης και προγραμματισμού θεωρώ ότι είναι πολύ μικρές. Εκτός αν είσαι από αυτούς τους ανθρώπους (δες Frank Underwood στο House of Cards) που μελετούν την κάθε τους κίνηση, ακόμα και το καλημέρα που θα πουν, έχοντας πάντα έναν απώτερο -σκοτεινό- σκοπό. Ε τότε, πάω πάσο. Αλλά μάλλον δεν θα σε έκανα και πολύ παρέα. Αν όλα είναι μέρος ενός σχεδίου, αν τα έχεις όλα προγραμματισμένα στο μυαλό σου, με τους σαφείς σου, μακροπρόθεσμους στόχους, τότε τι ρόλο παίζει η εξέλιξη; Η αλλαγή; Η επικαιρότητα; Η ωρίμανση; Η έκπληξη; Η αλληλεπίδραση;

Όλα αυτά τα σκεφτόμουν και χαμογελούσα διαβάζοντας αυτή την παλιά μου ανάρτηση από τον Ιούνιο του 2013: We have moved! Και αν την (ξανά)διαβάσετε θα δείτε ότι αναφέρομαι στην μετακόμισή μας στη Βούλα, στο δικό μας σπίτι, σαν μάλλον την τελευταία. Και έτσι αισθανόμουν τότε. Μη σας πω ότι ήμουν απολύτως βέβαιη ότι για τα επόμενα 20-30 χρόνια θα ζούσα σε αυτό το σπίτι. Και λέω 20-30 γιατί μάλλον άφηνα και ένα περιθώριο να μετακομίσουμε μεγαλώνοντας, σε ένα νησί για όταν γεράσουμε για παράδειγμα. Ποιος θα μου το 'λεγε λοιπόν, ότι ούτε 2 χρόνια μετά, θα μετακομίζαμε ξανά και όχι απλά σε ένα νέο σπίτι, αλλά σε μία νέα χώρα. Μια τέτοια εξέλιξη δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μου και όμως συνέβη. Τόσο απλά, τόσο φυσιολογικά, τόσο ομαλά, τόσο αναπάντεχα. Τι θα γίνονταν τότε όλα αυτά τα μακροπρόθεσμα, μεγαλεπήβολα σχέδια για την δουλειά, για το σπίτι, για την οικογένεια, για εμένα; Θα ακυρώνονταν μονομιάς. Ή μήπως θα ακυρωνόταν η μετακόμιση στην Ελβετία γιατί δεν είχε μπει στο long term planning της οικογενείας; 

Είναι νομίζω λεπτή η γραμμή μεταξύ του βάζω σε μια τάξη την σκέψη μου, τις προτεραιότητές μου, τον τρόπο με τον οποίο θέλω να ζω, και του δημιουργώ μία γραμμή πάνω στην οποία πρέπει να περπατήσω για τα επόμενα χρόνια βρέξει - χιονίσει. 

ανδριάνα