Όμορφος σαν Έλληνας

Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν απρόσμενα συγκινητική. Από το πουθενά. Από μια 'γρήγορη' βόλτα στο βροχερό Neuchatel, βράδυ Τετάρτης, για το τοπικό, μουσικό φεστιβάλ. Και μέσα στους ήχους της jazz, της άρπας και των Αφρικανικών τυμπάνων, ακουγόταν από μακριά και ένας ήχος πίπιζας. Έτσι μας φάνηκε τουλάχιστον στην αρχή. Και ενώ πλησιάζαμε αναμένοντας να αντικρίσουμε Σκωτσέζους, βρεθήκαμε μπροστά σε μαυροφορεμένους Ποντίους. Και αυτό που ακουγόταν ήταν το Ποντιακό αγγείο, μαζί με την λύρα και το τύμπανο. Μία μικροκαμωμένη κυρία ντυμένη με την παραδοσιακή φορεσιά έκανε την καθιερωμένη γύρα με το καπέλο για να συλλέξει χρήματα. Ευκαιρία σκέφτηκα να της μιλήσω: "Γεια σας, είστε Ελληνίδα;" στα Ελληνικά εγώ, "Όχι, δεν είμαι. Τα αγόρια όμως έχουν έρθει από την Ελλάδα" στα Ελληνικά και αυτή. Μα πώς γίνεται; Αφού μιλάτε ελληνικά; Δεν της το είπα. Αποφασίσαμε να περιμένουμε να τελειώσει η παράσταση για να μιλήσουμε στους Έλληνες. Και όπως και εγένετο. Και το "Καλησπέρα! Συγχαρητήρια!" κατέληξε σε μπίρες δίπλα από το σιντριβάνι, και ιστορίες, και συστάσεις, και γέλια, και συγκινήσεις μέχρι τα μεσάνυχτα. Στην παρέα των Ελλήνων, με τα υγρά μάτια, τις πονεμένες φωνές και τις ζεστές αγκαλιές (του Γρηγόρη, του Νίκου, του Δημήτρη και της Αρχοντούλας) ήταν και οι υπόλοιποι Έλληνες (δεν θα τους βάλω καν σε εισαγωγικά γιατί ίσως να είναι πιο Έλληνες από εμάς τους πολιτογραφημένους). Η κυρία που σας έλεγα νωρίτερα, η Gabriella, και ο Gastone. 

Πώς να σας περιγράψω τη συγκίνηση, τον θαυμασμό, την ταπεινότητα που ένιωσα συναναστρεφόμενη αυτούς τους ανθρώπους; Δύο Ελβετούς που μιλούν άπταιστα ελληνικά, χορεύουν ελληνικούς χορούς και πρεσβεύουν τις αξίες την Ελλάδας καλύτερα από τον καθένα. Ο Gastone στην ερώτηση αν είναι Έλληνας (που του κάνουν πολλοί) απαντά "Όχι ακόμα" και χαμογελάει πλατιά! Το σώμα του είναι Ελβετικό αλλά η καρδιά του Ελληνική. Μετά θα σου πει ότι αγαπά την Κρήτη, ότι είναι ο τόπος του. Για αυτό και ο αγαπημένος του χορός είναι το πεντοζάλι. Για αυτό και λέει πονηρά "Πρώτα η Κρήτη, μετά η Ελλάδα". Ξεκίνησε να μαθαίνει ελληνικά μόνος του, χωρίς κανένα άλλο ερέθισμα πέραν της αγάπης του για αυτό τον τόπο. Και κάθε ημέρα, οδηγώντας για τη δουλειά, άκουγε τις κασέτες με τα μαθήματα. Ναι, κασέτες. Γιατί ήταν πριν 30 χρόνια! Έκτοτε την επισκέπτεται κάθε χρόνο. Ήξερε μέχρι και την Γαστούνη και μας έλεγε αστειευόμενος ότι από εκεί βγαίνει και το όνομά του.

Και από την άλλη, η Gabriella, που μιλά 6-7 γλώσσες -συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών βεβαίως. Που διδάσκει πιάνο στο Ωδείο της Ζυρίχης. Που είναι μουσικός με την πραγματική έννοια της λέξης. Που αναζητά την μουσική στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου και έτσι βρέθηκε και στην Ελλάδα. Και η αγάπη της για την Ελληνική μουσική την ώθησε να μάθει και την γλώσσα. "Δεν γινόταν αλλιώς" μου λέει. Και έτσι, μιλά πλέον τόσο καλά ελληνικά ώστε να μπορεί να κάνει χιούμορ και να σε πειράξει. Τα τελευταία χρόνια έχει συσπειρώσει μία ομάδα Ελβετών και τους διδάσκει ελληνικούς χορούς. Ποντιακούς, Κρητικούς, Νησιώτικους. Τα πάντα!  Και εκείνη, καθόλη τη διάρκεια του φεστιβάλ (5 ημέρες) ήταν εκεί με την στολή της και έσυρε τον χορό, και μάζευε τα χρήματα, και εξηγούσε στους Ελβετούς τι εστί Πόντος και Ελλάδα. Και από δίπλα και οι μαθητές της. Και ο Gastone ένας από αυτούς είναι.

Και τέλος οι Έλληνες. Οι Πόντιοι. Ο Γρηγόρης που μέσα σε ένα βράδυ μας εξιστόρησε ολόκληρη τη ζωή του, μας χάρισε τα CD του, μας κέρασε μπίρες και δεν έπαψε να μας λέει πόση χαρά του δώσαμε. Ο Νίκος που μου έφερνε το μπουφάν του για να μην κρυώνω, που έπαιζε με την Ποντιακή λύρα τραγούδια του Μεσαίωνα με τον Γάλλο μουσικό που έγιναν φίλοι, και ας μην μπορούσαν να ανταλλάξουν ούτε κουβέντα λόγω των γλωσσών, και που μας περιέγραφε τον ήχο της Άρπας του διπλανού συγκροτήματος ως βγαλμένο από τον Παράδεισο. Ο Δημήτρης που έκανε την 1η του εμφάνιση στο εξωτερικό και ντρεπόταν αλλά βάραγε δυνατά το τύμπανο την τελευταία ημέρα που είχε χαλαρώσει και μας έκλεινε το μάτι. Και η Αρχοντούλα που έσερνε περήφανα τον χορό και τραγουδούσε, ακόμα και με κολάρο, και έκανε όνειρα για τα παιδιά της. 

Είναι όμορφο να είσαι Έλληνας αν είσαι τέτοιος Έλληνας. Γεννημένος ή μη στην Ελλάδα, αλλά με αυτή την αγάπη, αυτές τις αξίες, αυτή την υπερηφάνεια αλλά και ταπεινότητα. 

ανδριάνα