Επαγγελματικός προσανατολισμός

Flashbacks. Κοιτάτε ποτέ πίσω στο παρελθόν σας; Αναρωτιέστε πώς θα ήταν η ζωή σας αν είχατε πάρει την Χ ή την Ψ απόφαση; Και δεν εννοώ αν είχατε γεννηθεί στην Κένυα ή αν ο πατέρας σας ήταν εφοπλιστής. Εννοώ το δικό σας μερίδιο ευθυνών, επιλογών και αποφάσεων. Αυτά που σε κάθε στάδιο της ζωής σας αποφασίσατε για εσάς. Τι επάγγελμα θα κάνετε για παράδειγμα, σε ποια χώρα θα ζήσετε, πού θα εργαστείτε, ποιον θα παντρευτείτε, αν θα κάνετε παιδιά.... Σημαντικές αποφάσεις που μας καθορίζουν για χρόνια ή και για μια ζωή. Τον τελευταίο καιρό κοιτάω και εγώ προς τα πίσω με αφορμή την αγάπη μου για τον αθλητισμό και σκέφτομαι πώς θα είχε εξελιχθεί η ζωή μου αν γνώριζα τότε, εκεί γύρω στην εφηβεία, όσα γνωρίζω τώρα. Αν γνώριζα τότε όλα αυτά για την ζωή αλλά και για τον ίδιο μου τον εαυτό.

Μεγαλώνοντας ο αθλητισμός ήταν πάντα μέρος της καθημερινότητάς μου. Πολύ μικρή (εκεί γύρω στα 6) ξεκίνησα το τένις, μετά εκεί γύρω στα εφηβικά μου χρόνια μπήκε στη ζωή μου ο στίβος, λίγο το γυμναστήριο και σε όλη την ενήλική μου ζωή η γιόγκα. Δεν έχει υπάρξει 1 μήνας της ζωής μου που να μην έχω αθληθεί. Γιατί δεν είμαι 'εγώ' αν δεν κάνω κάτι. Αν δεν νιώσω το σώμα μου, αν δεν ιδρώσω, αν δεν προσπαθήσω, αν δεν εξελιχθώ. Πάντα όμως ο αθλητισμός ήταν ένα χόμπι. Γιατί, δεν ξέρω για εσάς αλλά στη δική μου εποχή εκεί γύρω στα 90s, μεγαλώνοντας, τα επαγγέλματα δεν αφορούσαν τα χόμπι σου. Εμένα τουλάχιστον δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό, ακόμα και αφού είχα τελειώσει τις σπουδές και είχα μπει στον εργασιακό στίβο (!), ότι η γιόγκα, για παράδειγμα, που αγάπησα και αγαπώ τόσο θα μπορούσε να είναι το επίσημό μου επάγγελμα, ή ότι τότε που πιάναμε τους χρόνους για την γυμναστική ακαδημία ότι όντως θα μπορούσα να δώσω εξετάσεις και να γίνω γυμνάστρια. Γιατί πολύ απλά ήμουν μια καλή μαθήτρια που έψαχνε το επαγγελματικό της μέλλον εντός του πανεπιστημίου. Και σε καμία περίπτωση δεν μετανιώνω για τις σπουδές και το επάγγελμά μου! Είμαι άλλωστε από τους τυχερούς που επέλεξαν το αντικείμενο των σπουδών τους against all odds που θα έλεγαν και οι συμφοιτητές μου. Γιατί διάλεξα να σπουδάσω Αγγλική φιλολογία και Επικοινωνία όταν δεν ήξερα ούτε έναν άνθρωπο που να ασχολείται με αυτό που θα γινόταν το επίσημό μου επάγγελμα, την Επικοινωνία και τις Δημόσιες Σχέσεις δηλαδή, και όταν ολόκληρη η οικογένειά μου ασχολιόταν με την ναυτιλία. Και απήλαυσα πολύ τα φοιτητικά μου χρόνια. Ήταν το αντικείμενο που μου ταίριαζε για αυτό και δεν δυσκολεύτηκα, δεν σιχτίρισα, δεν γκρίνιαξα. Γιατί μου άρεσε. Το είχα επιλέξει. 

Ήταν όμως αυτός ο τρόπος σκέψης της δικής μου γενιάς που ίσως μας οδήγησε, εν μέρει, στην σημερινή, ελληνική κατάσταση. Άλλο οι σπουδές, άλλο το χόμπι. Άλλο το επάγγελμα άλλο οι 'εξωσχολικές' δραστηριότητες. Και έτσι γεμίσαμε δικηγόρους και υπεύθυνους marketing και μηχανολόγους. Ενώ στην πραγματικότητα επάγγελμα είναι, ή θα έπρεπε να είναι, ό,τι σε κάνει χαρούμενο, σε γεμίζει και -ιδανικά- μπορεί να σε βιοπορίσει. Τι και αν είναι η δικηγορία, η ηλεκτρολογία, η γιόγκα, η ζωγραφική ή ο χορός. Αν λοιπόν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, εκεί στα 18, ίσως οι σπουδές μου να ήταν διαφορετικές. Ίσως να είχα αντιμετωπίσει πιο σοβαρά την γιόγκα και να είχα λάβει την πιστοποίηση δασκάλων τότε (και όχι στα 30+). Ίσως να είχα δώσει εξετάσεις και στην γυμναστική ακαδημία. Ίσως να έκανα ακριβώς τις ίδιες σπουδές απλά συμπληρώνοντάς τες με κάτι πιο γήινο και σωματικό. Σίγουρα όμως θα συνέχιζα το τένις μου ώστε όταν με το καλό έφτανα στο τώρα, να μην χρειαζόταν να ξεκινήσω από την αρχή.

Μάθημα; Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Όχι. Εμπνεύστε τους νέους να ακολουθήσουν αυτό που αγαπούν. Ότι και αν είναι. Εντός ή εκτός των καθιερωμένων, εντός ή εκτός των αναμενόμενων. Γιατί τελικά ότι αγαπάμε μπορεί να γίνει το επάγγελμά μας. Ή τουλάχιστον, σε έναν ιδανικό κόσμο νομίζω ότι έτσι θα έπρεπε να είναι.

ανδριάνα

Photo: she knows