Αγάπα με

Είναι εύκολο να επικεντρώνεσαι στα αρνητικά. Ειδικά των άλλων. Μα είναι γκρινιάρης - τσιγκούνης - αγενής - βαρετός - αυθάδης - ισχυρογνώμον - ξερόλας - ψεύτης. Τι γίνεται όμως όταν είμαστε εμείς όλα ή κάτι από τα παραπάνω; Με τα χρόνια, έμαθα να αποδέχομαι τα ελαττώματά μου. Όχι να τα αγαπώ -κάθε άλλο. Αλλά να τα αποδέχομαι. Γιατί ξέρω ότι μπορώ να τα αλλάξω, να τα λυγίσω, να τα προσαρμόσω, να τα ημερεύσω. Δεν μπορώ να τα αποφύγω ή να τα διαγράψω, αλλά δεν είμαι και έρμαιο αυτών. Γιατί πιστεύω ότι όλοι έχουμε κάποιες τάσεις που είναι πολύ δύσκολο να τους ξεφύγουμε. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι η αλλαγή είναι εφικτή σε όλα τα επίπεδα. Δεν πιστεύω, για παράδειγμα, ότι κάποια στιγμή θα επικρατεί ένα χάος στο σπίτι μου και στο πρόγραμμά μου και εγώ θα είμαι cool και άνετη. Γιατί έχω αυτή την τάση της τελειομανίας, της οργάνωσης, του ελέγχου. Μπορώ όμως να την μετριάσω αυτή την τάση συνειδητά, με προσπάθεια, ώστε να την φτάσω στο επίπεδο που θεωρώ ότι δεν μπαίνει εμπόδιο σε αυτά που θέλω να κάνω, στη ζωή που θέλω να ζήσω, στους ανθρώπους που θέλω γύρω μου. Και έτσι, να επιτρέψω ένα μικρό για κάποιους μεγάλο ίσως για εμένα ποσοστό χάους να μπει και στη δική μου ζωή χωρίς να σημάνουν οι καμπάνες.

Με αυτό τον τρόπο, παραδεχόμενη την ύπαρξη των ελαττωμάτων μου, και αποδεχόμενή την, μπορώ να είμαι πιο ήρεμη. Ξέρω ποια είναι τα 2-3 βασικά στοιχεία του χαρακτήρα μου που δεν μου αρέσουν και προσπαθώ με μικρές προσαρμογές να τα αλλάξω, να τα αντικαταστήσω, να στρογγυλέψω τις γωνίες τους. Εκεί δηλαδή που ο εσωτερικός μου κριτής επεμβαίνει για να μου πει ότι δεν είμαι αρκετή ή εκεί που θέλω να υποδείξω σε κάποιον ακόμα και το πού θα παρκάρει, προσπαθώ να φιλτράρω τις σκέψεις μου, και να επιλέξω τι με ωφελεί και τι όχι. Και εννοείται ότι δεν τα καταφέρνω πάντα. Και αρκετές φορές μετανιώνω κάτι που έχω πει αμέσως το επόμενο δευτερόλεπτο. Αλλά το συνειδητοποιώ, το σημειώνω στο ημερολόγιο του μυαλού μου και ίσως την επόμενη φορά να το προλάβω.

Το μεγαλύτερο όμως θεωρώ παράπλευρο πλεονέκτημα αυτής της διαδικασίας είναι ότι μπορώ πλέον πιο καθαρά να δω και τα ελαττώματα των δικών μου ανθρώπων, να τα παραδεχτώ ως μία πραγματικότητα (πολύ σημαντικό στάδιο! ναι υπάρχουν, ναι είναι έτσι), και να τους αγαπήσω πέραν αυτών. Γιατί μπορώ πλέον να ξεχωρίσω τον άνθρωπο από τα ελαττώματά του. Μπορώ να ξεχωρίσω τα στοιχεία που αγαπώ σε κάποιον, από αυτά που με φέρνουν σε δύσκολη θέση. Και όταν αυτά που αγαπώ υπερτερούν, τότε είναι ένας δικός μου, αγαπημένος, άνθρωπος. Και όταν τα ελαττώματά του παίρνουν τον έλεγχο, τότε μπορώ να κάνω ένα βήμα πίσω, να σιωπήσω και αν χρειαστεί να μιλήσω γιατί ξέρω ότι δεν είναι ο άνθρωπός μου αυτός παρά μόνο ένα μικρό κομμάτι του εαυτού του. Μου λένε αρκετές φορές ότι βρίσκω δικαιολογίες για τις αρνητικές πράξεις των δικών μου ανθρώπων. Και η αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκω δικαιολογίες. Απλά γνωρίζω και αγαπώ τον πραγματικό τους εαυτό, με όλα τα χαρίσματα, και μπορώ στις δύσκολες στιγμές να θυμάμαι για τι τους αγαπώ.

Αυτό δεν είναι η αγάπη άλλωστε; Να αγαπάς τον άλλο για αυτό που είναι και όχι για αυτό που παριστάνει ότι είναι ή αυτό που εσύ ευελπιστείς ότι είναι. Πάντα αγαπάμε τους ανθρώπους μας όταν είναι στα καλύτερά τους. Αγάπη όμως είναι να είσαι εκεί και στα χειρότερά τους, βοηθώντας τους να τα ξεπεράσουν αν θέλουν και να εξελιχθούν. Είναι δύσκολο αλλά ποιος είπε ότι η αγάπη είναι εύκολη;

ανδριάνα

ΥΓ. Μια Σουηδική παροιμία λέει: Αγάπα με όταν το αξίζω λιγότερο γιατί τότε είναι που πραγματικά το χρειάζομαι.