Τριεθνές

Πόσο καιρό είχε να μας συμβεί; Ίσως να μην μας είχε συμβεί ποτέ στην ενήλική μας ζωή. Να αφιερώσουμε δηλαδή χρόνο τα 3 αδέλφια σε εμάς, χωρίς αντιπερισπασμούς, βιασίνες, πρέπει, υποχρεώσεις και προγράμματα. Έπρεπε να έρθει η όμορφη Αριάννα στον κόσμο για να το πάρουμε απόφαση, να αφήσουμε δουλειές και οικογένειες, και να συσπειρωθούμε. Έστω για 1 εβδομάδα –και κάτι. Ξυπνάγαμε και κοιμόμασταν όλοι μαζί. Ταϊζαμε και αλλάζαμε την Αριάννα όλοι μαζί. Κάναμε ψώνια, τρώγαμε, οδηγούσαμε, θυμόμασταν ιστορίες, συγκρίναμε καταστάσεις (3 αδέλφια = 3 χώρες = 3 ζωές), κάναμε σχέδια, γελάγαμε, ξεφυσούσαμε και χαμογελούσαμε. 

Και από την 1^η ημέρα ήξερα ότι αυτή η εβδομάδα θα περάσει ΤΟΣΟ γρήγορα. Και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από την Αριάννα και τους γονείς της. Ήθελα να τους χορτάσω όσο γίνεται για να αντέξω μέχρι την επόμενη φορά που θα τους συναντήσω. Πότε θα είναι αυτή; Άγνωστο. Και είναι σκληρό. Να αγαπάς κάποιον και να μην μπορείς να τον ανταμώσεις. Ειδικά όταν πρόκειται για ένα μωρό που μέρα με την μέρα (πόσο μάλλον μήνα με τον μήνα) είναι και διαφορετικός άνθρωπος. Για αυτό ήταν τόσο πολύτιμες αυτές οι ημέρες και τόσο διαφορετικές. Μέχρι την επόμενη φορά, εγώ κρατάω την μυρωδιά της μικρής και το προσωπάκι της όπως κοιμόταν αγκαλιά. Long distance love σε όλο της το μεγαλείο.

ανδριάνα  

ΥΓ. Αυτό το κειμενάκι το είχα γράψει επιστρέφοντας από το Miami τον Ιούνιο και κάπου είχε χαθεί μέσα στους φακέλους. Ήθελα όμως να δημοσιευθεί έστω και λίγο καθυστερημένα.