Γίνει και εσύ αγενής, μπορείς!

Δεν θα σας γράψω ούτε λέξη για τα δημοσιονομικά - πολιτικά - οικονομικά γεγονότα της Ελλάδας. Είμαι σίγουρη ότι έχετε μπουχτίσει όσο και εγώ. Μέσα όμως από αυτές τις τραγικές εξελίξεις, βγήκαν πολλά στην επιφάνεια. Στα δύσκολα λέει φαίνεται ο πραγματικός μας εαυτός. Από ένα σημείο και μετά λοιπόν έστρεψα την προσοχή μου όχι τόσο στο περιεχόμενο των λέξεων - των συζητήσεων - των αντιπαραθέσεων - των προτάσεων αλλά στον τρόπο. Ανεξαρτήτως αν συμφωνούσα ή διαφωνούσα με αυτά που άκουγα, προσπαθούσα να καταλάβω γιατί και πότε γίναμε οι Έλληνες τόσο αγενείς. Τόσο απαίδευτοι. Τόσο εξυπνάκηδες. Τόσο ξερόλες. Τόσο είρωνες. Τόσο σκληροί. Τόσο -τελικά- αμόρφωτοι.

Από πότε είναι φυσιολογικό να είσαι τόσο αγενής;;; Και μην σας πω ότι για μερικούς συμπολίτες μας, δεν είναι απλός φυσιολογικό, είναι και επιθυμητό. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς επικροτούν -και δημόσια μάλιστα- τον τάδε ή τον δείνα πολιτικό, ο οποίος μόλις έχει δώσει ρεσιτάλ απρέπειας, ως 'μαχητικό', 'δυναμικό', 'ειλικρινή'. Και τι εννοούν με το μαχητικός; Εννοούν ότι διακόπτει ασύστολα, δεν βάζει ποτέ τελεία στην πρότασή του, δεν ακούει καν την ερώτηση, υψώνει τον τόνο της φωνής του σαν να είναι λοχίας σε στράτευμα και δίνει διαταγές για επικύψεις, γελάει με τον συνομιλητή του και στο τέλος φεύγει ικανοποιημένος που 'του την είπε', 'του την έφερε', που τον 'αποστόμωσε'. Γιατί αυτός ήταν προφανώς ο στόχος εξαρχής. Σε καμία περίπτωση ο διάλογος, η ανταλλαγή απόψεων, η ενημέρωση. Και δεν υπάρχουν βρώμικες λέξεις, υπάρχουν βρώμικα μυαλά. Τι να το κάνω λοιπόν αν χρησιμοποιούν εκλεπτυσμένες, σοφιστικέ φράσεις, επιλεγμένες επίτηδες ώστε να μην βγάζουν νόημα, αλλά την ίδια στιγμή όλο τους το πρόσωπο, όλο τους το σώμα, πετάει φλόγες! Φλόγες αγένειας, απρέπειας. Τι είμαστε, αγοράκια 7 χρονών στο γήπεδο μπάσκετ της γειτονιάς; Ακόμα και αυτά έχουν κανόνες που γίνονται σεβαστοί.

Και θα μου πείτε, πάντα υπάρχουν αγενείς. Που φωνάζουν, που σου κλέβουν τη σειρά, που μπαίνουν μπροστά σου στο φανάρι, που μουτζώνουν, που βρίζουν. Θα διαφωνήσω. Μπορεί να υπήρχαν πάντα, αλλά ήταν η μειοψηφία και ήταν δακτυλοδεικτούμενοι. Αν πάτε λίγο πίσω, πηδήξετε μία γενιά (αυτή των γονιών μας) και θυμηθείτε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας θα καταλάβετε τι εννοώ. Άνθρωποι αμόρφωτοι τις περισσότερες φορές με υψηλό όμως επίπεδο παιδείας. Με το 'σεις' και με το 'σας' σε όλους ανεξαιρέτως. Με υπομονή. Με σεβασμό. Με ησυχία. Με αυτοκυριαρχία. 

Και το χειρότερο δεν είναι ότι ξεχάσαμε την αξία της ευγένειας ακόμα και στα πιο απλά και καθημερινά (να μην θυμηθώ την 'αγαπημένη' μου διευθύντρια η οποία δεν έλεγε καλημέρα ούτε το 10% των ημερών), είναι ότι ξαφνικά είναι trendy να είσαι αγενής. Είναι ο νέος ελληνικός τρόπος να δείχνεις την αξία σου, την δυναμική σου. Ε τι, να περιμένεις τη σειρά σου να μιλήσεις; Τι είσαι, φλούφλης; Για όλα αυτά ποιος μας φταίει; Οι Ευρωπαίοι; Το ΔΝΤ; Οι Τούρκοι; Οι Γερμανοί; Κανείς άλλος εκτός από τον εαυτό μας. Ξεχάστε τα σχολεία, τους καθηγητές, το σύστημα, την κρίση. Δεν χρειάζεται να έχεις μεταπτυχιακό, εξοχικό στη Βουλιαγμένη, ζάντες αλουμινίου, τσάντα LV και να μιλάς 4 γλώσσες. Το μόνο που χρειάζεται είναι αυτοσεβασμός. Για αυτό θεωρώ ότι τα ταξίδια είναι ότι πολυτιμότερο μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας. Γιατί εκεί συνειδητοποιείς ότι η παιδεία, η χαρά, η πρόοδος δεν συσχετίζονται ούτε με την μόρφωση, ούτε με την οικονομική ευμάρεια. Εκεί συνειδητοποιείς επίσης ότι για κάποιους, ο σεβασμός είναι τρόπος ζωής. Είναι αυτονόητος.

Γίνε και εσύ αγενής, μπορείς. Και το πιθανότερο είναι ότι θα επικροτηθείς κιόλας.

ανδριάνα

ΥΓ. Εσκεμμένα δεν σας έγραψα για την Ελβετική ευγένεια. Θα ήταν πολύ σκληρή η σύγκριση.... δυστυχώς.