Choose joy

Ξέρετε αυτή τη φράση που λέμε όταν γελάμε πολύ ή περνάμε καλά: "σε καλό να μας βγει"; Έχετε σκεφτεί ποτέ τι κρύβεται από πίσω και πως στην ουσία αντιπροσωπεύει μία ολόκληρη στάση ζωής; Μία στάση ζωής που αρκετές φορές εντοπίζω και στον εαυτό μου και πολύ θα ήθελα να διώξω μια για πάντα. Αυτή τη στάση που σε κάνει να αισθάνεσαι τύψεις αν όντως περνάς καλά. Που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είναι και πολύ φυσιολογικό, ή δεν θα έπρεπε να σου συμβαίνει ή αφού σου συμβαίνει, κάτι άλλο - κακό κρύβεται στη γωνία. Δεν είναι σοκαριστικό; Ο σκοπός της ζωής μας να είναι η χαρά και εμείς να αισθανόμαστε άσχημα όταν μας συμβαίνει αυτό που πάντα λαχταρούσαμε.  

Πριν πολλά χρόνια (μπορεί πλέον να είναι και 15), όταν είχα πρωτο-ξεκινήσει yoga με την αγαπημένη μου δασκάλα, υπήρχαν φορές που μία μόνο ερώτηση γινόταν η αφορμή για να συζητάμε καμιά δεκαριά νέοι επί ώρες! Και οι συζητήσεις ήταν πολλές φορές έντονες γιατί είχαμε πεποιθήσεις για το τι είναι σωστό ή λάθος, τι θέλουμε, τι πρέπει και πώς τελικά πορευόμαστε στη ζωή. Μία από αυτές τις συζητήσεις είχε επικεντρωθεί και στο δικό μου θέμα της χαράς, ή πιο σωστά των τύψεων. Πόσο τυχερή νιώθω που υπήρξα σε αυτές τις συζητήσεις, που άκουσα, που εξέτασα, που αναρωτήθηκα, που είδα τη ζωή αλλιώς και που αποφάσισα μόνη μου τελικά για εμένα. Σε αυτή λοιπόν τη συζήτηση είχαμε έρθει στο συμπέρασμα ότι με πιάνει ένα περίεργο συναίσθημα όταν όλα μου πηγαίνουν καλά. Σαν να μην πρέπει. Σαν να είμαι ένοχη για κάτι. Σαν να ξεχωρίζω από τους άλλους. Σαν να μην τους σέβομαι επειδή εγώ είμαι καλά. Και ποια είμαι εγώ που είμαι καλά και χαρούμενη; Θα έπρεπε να πονώ, να στεναχωριέμαι, να δυσκολεύομαι, να μοχθώ. Και πώς μπορώ να νιώθω χαρούμενη όταν ο Χ είναι άρρωστος, ο Ψ δεν έχει δουλειά.... Πω πω! Τι συνειδητοποίηση ήταν αυτή! Και βεβαίως, όλα αυτά τα ένιωθα ζώντας παράλληλα κανονικά και το δικό μου μερίδιο ταλαιπωρίας, πόνου, δυσκολίας. Απλά ξέχναγα εύκολα τι έχω περάσει για να φτάσω σε αυτό το σημείο χαράς, και σε τι 'δοκιμασίες' έβαζα τον εαυτό μου καθημερινά ώστε να καταφέρει να βρει την ουσία και τη χαρά στα μικρά.

Και όλα αυτά τα θυμήθηκα ξανά ένα ωραίο, ηλιόλουστο και ήσυχο μεσημέρι Παρασκευής, ενώ καθόμουν στον κίτρινό μου καναπέ και διάβαζα τα μηνύματα των φίλων από την Χίο. Τα μηνύματα που έλεγαν "σας θέλω όλους εδώ". Και μου ήρθαν στο μυαλό οι πρόσφατές μας συζητήσεις για τις διακοπές, και πώς θα καταφέρουμε να κάνουμε όλα αυτά που ονειρευόμαστε σε μόλις 2 εβδομάδες. Και πώς ο συνοδοιπόρος με παρότρυνε να πάω μόνη μου αν δεν μπορέσει να έρθει και εκείνος στη Χίο να συναντήσω τα παιδιά. Και πώς εγώ αισθάνθηκα τύψεις που μπορώ πραγματικά να πάω (και από θέμα χρόνου, και από θέμα χρημάτων, και από θέμα ανθρώπων, και από θέμα διάθεσης) ενώ κάποιοι άλλοι θα δουλεύουν (πιθανώς και ο αγαπημένος μου συνοδοιπόρος), άλλοι δεν θα δουλεύουν αλλά για αυτό δεν θα έχουν και τα χρήματα να κάνουν αυτό το ταξίδι, άλλοι θα έχουν τα μωρά και δεν θα είναι εύκολη η μετακίνηση, άλλοι θα ζουν πολέμους και άλλοι λοιμούς. Αντιλαμβάνεστε την παράνοια; Να μπορώ να πάω, να περάσω υπέροχα, χωρίς να ενοχλήσω κανέναν, και εγώ να σκέφτομαι από τους κοντινούς μου που δεν θα είναι μαζί μου μέχρι τα παιδάκια στην Αφρική και τη Συρία. Προσπαθώ όμως. Και αυτή η ανάρτηση είναι στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας. Να εντοπίσω, να αναγνωρίσω, να αποδεχτώ τα συναισθήματά μου ώστε να μπορέσω να τα αντιμετωπίσω και να τα αλλάξω. Γιατί ποιος μου εγγυάται ότι σε 6 μήνες, σε 1 χρόνο εγώ θα υπάρχω και θα μπορώ και πάλι να κάνω αυτό το ταξίδι; Ότι θα έχω την υγεία μου (εγώ και οι άνθρωποί μου), θα συντελούν οι συνθήκες, θα έχω τον ελεύθερο χρόνο, τους φίλους μου, τη δυνατότητα να περάσω ακόμη λίγες ημέρες ξέγνοιαστων διακοπών; Κανείς. Για αυτό φίλοι μου, θα προσπαθήσω να πάω. Αν ξεπεράσω τον σαμποτέρ που λέγεται ανδριάνα, μπορεί αυτό το καλοκαίρι να με βρει στην όμορφη Χίο. Ή στην όμορφη Μύκονο. Ή και στα 2!

ανδριάνα

ΥΓ. Η 1η αφίσα που τοποθέτησα πάνω από το καινούργιο μου γραφείο γράφει ακριβώς αυτό: Choose Joy. Αν θέλετε, μπορείτε να την εκτυπώσετε και εσείς για να σας υπενθυμίζει τον στόχο σας. Από το Lost Bumblebee. 

ΥΓ2. Διαβάζοντας την ανάρτηση πριν τη δημοσιεύσω με έπιασαν δάκρυα. Γιατί θυμήθηκα τις 2 τελευταίες χρονιές που ήταν από τις δυσκολότερες της ζωής μου, και γιατί αισθάνθηκα υπερήφανη για τη δύναμη που βρήκα μέσα μου ώστε αυτή τη στιγμή να μπορώ να σας γράφω για την χαρά.