Οι φίλοι μου

Σας έχω ξαναγράψει για την ομορφιά, τη συγκίνηση, την έκπληξη, την αγάπη που αισθάνομαι όποτε λαμβάνω μηνύματα φίλων σχετικά με αυτό εδώ το blog. Μου είχε στείλει στο παρελθόν η φίλη Κ. και είχα γεμίσει δάκρυα. Γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένα τόσο δα μικρό blog, τα αυθόρμητά μου κείμενα και οι φωτογραφίες της καθημερινότητάς μου μπορούν να δώσουν τόση δύναμη και αισιοδοξία. Ειδικά σε ανθρώπους που θαυμάζω για τη δική τους δύναμη. Που, να σας πω την αλήθεια, θα σκεφτόμουν ότι δεν χρειάζονται καν τη δική μου έμπνευση και τόνωση. Και ναι, συνειδητοποιώ ότι τελικά όλοι την χρειαζόμαστε. Γιατί όλοι ξυπνάμε κάθε πρωί για να ανταποκριθούμε στο άγνωστο όσο καλύτερα μπορούμε. Και κάπου μέσα στην ημέρα βοηθάει αυτό το τόσο δα κείμενο που σου προσφέρει την αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος, ότι υπάρχει ομορφιά εκεί έξω, ότι όλα θα πάνε καλά, ότι υπάρχει φως όσο μακρύς και αν είναι ο δρόμος.

Μία παρόμοια στιγμή έζησα και πριν λίγες ημέρες. Μακάρι να μπορούσα να μεταφέρω στις λέξεις αυτό το αίσθημα που με πλημμυρίζει. Αυτή την πληρότητα. Αυτή την συγκίνηση. Αυτή την αίσθηση του 'σκοπού'. Τα λόγια της φίλης Ε. τα σκεφτόμουν όλο το βράδυ. Γιατί ήταν τόσο αληθινά. Τόσο δυνατά. Γιατί μέσα σε ένα email κατάφερε να μου περάσει το συναίσθημα μηνών. Ολόκληρη τη ζωή της. Όχι την επιφάνεια, όχι τα ευχάριστα -μόνο. Αλλά την ουσία. Και την θαυμάζω τόσο πολύ για την καθαρότητα με την οποία βλέπει τα γεγονότα. Την καθαρότητα που της επιτρέπει να είναι τόσο άμεση, τόσο εύστοχη και με τόσο χιούμορ ακόμα και μέσω του γραπτού της λόγου. Ακόμη και για καταστάσεις που μόνο για το χιούμορ τους δεν χαρακτηρίζονται.

Μακάρι να μπορούσα να σας δώσω το κείμενό της να το διαβάσετε. Θα καταλαβαίνατε αμέσως γιατί σας μιλάω. Γιατί είναι πλούτος να έχεις τέτοιους φίλους. Και η αξία δεν βρίσκεται στα κομπλιμέντα, αλλά στην αλήθεια. Για αυτό σ' ευχαριστώ Ε. μου. Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε σένα. Και είμαι σίγουρη ότι διαβάζοντάς την θα χαμογελάς ανάμεσα σε στοίβες χαρτιών.

"Ζω με τη δύναμη της ομορφιάς της ζωής".

Αγάπη.

ανδριάνα