All by myself

Μια φίλη πριν λίγο καιρό με είχε ρωτήσει πώς γεμίζω την ημέρα μου δεδομένου ότι δεν εργάζομαι. Νομίζω ότι στην ουσία ήθελε να με ρωτήσει πώς διαχειρίζομαι την μοναξιά. Γιατί όταν δεν εργάζεσαι (και δεν έχεις και παιδιά) τότε οι ημέρες σου είναι γεμάτες από ... εσένα.  Μπορεί δηλαδή για 6, 8, 10 ώρες να μην ακούσεις καμία άλλη φωνή εκτός από τη δική σου. Πόσο μάλλον όταν ζεις σε μια ξένη χώρα. Δεν ξέρω πώς σας ακούγεται αυτό... Σε κάποιους ίσως να φαντάζει τρομακτικό | βαρετό | μοναχικό και σε άλλους ήσυχο | ξεκούραστο | ενδιαφέρον. Νομίζω ότι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της 1ης τρομακτικής κατάστασης και της 2ης γαλήνιας είναι τι άνθρωπος είσαι. Και με αυτό δεν εννοώ αν είσαι κοινωνικός ή όχι, μοναχικός ή όχι, αλλά κατά κύριο λόγο αν είσαι άνθρωπος με ενδιαφέροντα, δραστήριος. Εκεί βρίσκεται για εμένα όλη η ουσία. Και δυστυχώς, παρατηρώντας γύρω μου όλα αυτά τα χρόνια φίλους - συναδέλφους - συγγενείς - συνεργάτες, συνειδητοποιώ ότι σπανίζουν τα ενδιαφέροντα και τα χόμπι στους Έλληνες. Ειδικά στις γυναίκες. Οι άντρες θα βρουν λίγο χρόνο για να δουν ή να παίξουν μπάλα με τους φίλους ή θα ξυπνήσουν νωρίς το πρωί για να τρέξουν ή να ψαρέψουν. Οι γυναίκες;; Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόσφατή μας συζήτηση με τον συνοδοιπόρο για το τένις. Εκείνος προσπαθούσε να βρει χρόνο να παίξει τένις με τον φίλο του στην Ελλάδα και εγώ που θα έχω όσο χρόνο θέλω, δεν έχω κανέναν συμπαίκτη. Είναι εύκολη απάντηση ότι οι γυναίκες έχουν αυξημένες υποχρεώσεις λόγω των διαφορετικών ρόλων, της μητρότητας κτλ. Αλλά τι γίνεται όταν δεν έχουν οικογένεια; Δεν νομίζω ότι αλλάζει πολύ η κατάσταση.

Πίσω στο θέμα μας όμως.... Είμαι ευγνώμων που έχω αυτή την επιλογή και περνάω αυτούς τους πρώτους Ελβετικούς μήνες στο σπίτι. Και ειλικρινά, δεν θα επέλεγα τίποτα διαφορετικό. Πέραν των πολλών υποχρεώσεων, γραφειοκρατικών και λοιπών σπιτικών εργασιών, για 1η φορά νιώθω ότι έχω το χρόνο και κυρίως την ηρεμία να ασχοληθώ με όσα αγαπώ. Άρα, το συμπέρασμα είναι ότι δεν ασχολούμαι με εμένα (μη σας πω ότι ασχολούμαι ακόμη λιγότερο και από τότε που εργαζόμουν 10 ώρες) αλλά μέσω εμένα με όσα αγαπώ. Γεμίζω δηλαδή την ημέρα μου με διάβασμα, γράψιμο, μαγείρεμα, yoga, περπάτημα, social media (για δουλειά και ευχαρίστηση), μουσική και βεβαίως τις δουλειές του σπιτιού και του ζευγαριού. Υπάρχουν μέρες που κοιτάω το ρολόι, έχει πάει η ώρα 17.00 και τρέχω να μαγειρέψω γιατί ξεχάστηκα. 

Περνάει όμορφα μία ημέρα όταν είναι γεμάτη με όσα αγαπάμε. Θα ήταν όντως τρομακτική αν την σπαταλούσα μπροστά σε μια τηλεόραση, γκρινιάζοντας και κοιτώντας το ρολόι μέχρι να πάει 18.00. Νομίζω έτσι θα γινόταν αυτόματα τρομακτική και η ημέρα του συνοδοιπόρου. Ίσως χρειάζεται μια ενδοσκόπηση για να εντοπίσουμε αυτά που μας γεμίζουν και μας εξελίσσουν αλλά σίγουρα υπάρχουν και αξίζουν τον χρόνο μας. Αλλιώς, θα νιώθουμε θεωρώ πάντα μόνοι. 

ανδριάνα