Αλλαγή

Αλλάζω. Έχω αλλάξει και συνεχίζω να αλλάζω. Το παρατήρησα και τις προάλλες που ήμουν μόνη για 2-3 ημέρες (ο συνοδοιπόρος σε άλλη χώρα) και οι οποίες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Δεν πιστεύω ότι ήμουν πάντα τόσο εξοικειωμένη με την μοναχικότητα. Το να περνάω δηλαδή δημιουργικά και όμορφα μόνη μου. Το να νιώθω πλήρης με τις δικές μου ασχολίες. Μέσα σε αυτές τις 3 ημέρες, εκτός από αγνώστους σε διάφορες υπηρεσίες, δεν συνάντησα κανέναν. Και οι ημέρες ήταν τόσο γεμάτες που την Τρίτη yoga κατάφερα να κάνω στις 9 το βράδυ. Τελειώνοντας αυτό το μάθημα yoga, συνέβη και αυτή η συνειδητοποίηση. Σίγουρα το συναίσθημα και η ηρεμία δεν θα ήταν ίδια αν αυτό συνέβαινε κατ' εξακολούθηση ή παρατεταμένα, ήταν όμως και αυτές οι ημέρες ένα τεστ.

Αλλάζω ηθελημένα αλλά και μη. Συνειδητά και μη. Βγήκαν πλέον άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου. Μη ηθελημένη αλλαγή όπως καταλαβαίνετε. Παχαίνω πιο εύκολα και σε πολύ διαφορετικά σημεία. Μη ηθελημένη x2. Αισθάνομαι καλύτερα με εμένα για αυτό περνάω περισσότερο χρόνο μόνη μου. Ηθελημένη αλλαγή. Θέλετε ο χρόνος; Μπορεί. Θέλετε οι εμπειρίες; Σίγουρα. Οι επιλογές; Μάλλον. Η ενδοσκόπηση; Ίσως. Κάπως αυτό το μείγμα που είναι ο εαυτός σμιλεύεται, λειαίνει τις γωνίες του, εναρμονίζεται και ησυχάζει. Σαν να μην έχει πια κάτι να αποδείξει. Σαν να μην χρειάζεται να δείξει στον έξω κόσμο πόσο cool | έξυπνος | όμορφος | trendy | μέσα στα πράγματα είναι. Ή τουλάχιστον, όχι στον βαθμό που χρειαζόταν. Προσφέροντάς του έτσι την ελευθερία να επιλέξει αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη, που τον γεμίζει, χωρίς πρέπει. Υπάρχει νομίζω και ένα γνωμικό που κάπως λέει ότι η μεγαλύτερη μοναξιά δεν είναι αυτή που ζεις μόνος σου αλλά αυτή υπό την παρουσία άλλων (ή μπορεί και να μην υπάρχει και να το έχω εγώ βγάλει εγώ). Λέτε αυτό να είναι η ωριμότητα; Δεν ξέρω. Πιστεύω όμως ότι στη δεκαετία των 30, που έχεις αφήσει πίσω σου τις εφηβικές ανασφάλειες, τις μάταιες προσπάθειες να ανήκεις κάπου, να σε αγαπήσουν - να σε αποδεχτούν - να ταιριάξεις, και Θεού θέλοντος έχεις κατασταλάξει κάπως στο ποιος θέλεις να είσαι, με ποιους και πώς, η ζωή είναι πολύ πιο γαλήνια. Αχ αυτή η εφηβεία. Πώς μας υποδέχεται και πώς μας παραδίδει. Πόσα σκαμπανεβάσματα, πόσες ανασφάλειες, πόσα ψέματα, πόσα δήθεν, πόση προσπάθεια για να βρούμε τον πραγματικό μας εαυτό. Η ψυχούλα μας το ξέρει από τι έχουμε περάσει για να φτάσουμε ως εδώ. Και η εφηβική αυτή ανασφάλεια και ανάγκη να ανήκεις, να είσαι αποδεκτός, κάπου εδώ τριγύρω καιροφυλακτεί οπότε να έχουμε το νου μας.

ανδριάνα