Πρώτος μήνας

Σήμερα κλείνουμε ένα μήνα στην Ελβετία. Ένα μήνα ΜΟΝΟ. Τριάντα μία ημέρες. Είναι τόσο υποκειμενική η έννοια του χρόνου, δε συμφωνείτε; Μπορεί μήνες ολόκληροι να περνάνε σα νεράκι, χωρίς κάτι αξιοσημείωτο, και μπορεί 1 μόνο ημέρα να εμπερικλείει εξελίξεις ετών. Να σε σημαδεύει ανεπιστρεπτί. Ο συγκεκριμένος μήνας λοιπόν ήταν για εμένα ένας από αυτούς που σίγουρα θα θυμάμαι. Ένας μήνας γεμάτος. Γεμάτος περιπέτειες, νέα ερεθίσματα, δυσκολίες, αναπάντεχες ευκολίες, ξεκουβαλήματα, αλλαγές, προσαρμογές, απορίες, εικόνες. 

Και θέλω πολύ να τον θυμάμαι αυτό τον μήνα.... Είναι πολύ εύκολο καθώς περνάει ο καιρός και μπαίνουν τα πράγματα σιγά-σιγά στη θέση τους, και δημιουργείται ξανά μια αίσθηση καθημερινότητας, να ξεχάσεις. Να ξεχάσεις πώς αισθάνθηκες την 1η φορά που έπρεπε να απευθυνθείς σε μία γλώσσα που δεν είχες μιλήσει για μια δεκαετία. Και πόσο γρήγορα χτυπούσε η καρδιά σου. Να ξεχάσεις την 1η φορά που πήγες στο σούπερ-μάρκετ χωρίς την απαραίτητη τσάντα και αναγκάστηκες να μεταφέρεις αγκαλιά όλα τα ψώνια μέχρι το σπίτι. Και πόσο αμήχανα αισθάνθηκες. Να ξεχάσεις όταν προσπαθούσες μάταια να συνεννοηθείς και αναγκαζόσουν να φύγεις με άδεια χέρια -και πόσο συχνά συμβαίνει ακόμα. Και πόσο τσαντιζόσουν που δεν είχες κανέναν να σε βοηθήσει. Να ξεχάσεις την 1η φορά που χιόνισε ΤΟΣΟ που ησύχασε ολόκληρη η πόλη. Και πόσο πρωτόγνωρο ήταν το θέαμα που έβλεπες. Να ξεχάσεις τις ατελείωτες ώρες που έψαξες στο διαδίκτυο για να βρεις απαντήσεις σε όλες τις γραφειοκρατικές σου εκκρεμότητες. Και πόσο υπερήφανη αισθανόσουν μετά. Να ξεχάσεις τα πρώτα skype τηλεφωνήματα. Και πόσο χαμογελούσε όλο σου το σώμα. Να ξεχάσεις τις έγνοιες για τον συνοδοιπόρο και πώς θα κυλούσαν οι εργασιακές του ώρες. Και πόση αγωνία είχες να γυρίσει. Να ξεχάσεις τις ώρες μοναξιάς και πόσο προσπαθούσες συνειδητά να τις γεμίσεις δημιουργικά. Και πόσο πιο ήρεμη αισθανόσουν μετά.

Θέλω να τα θυμάμαι όλα. Για να μπορώ να επιστρέφω κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε ακόμη μία αλλαγή, σε ακόμη ένα ξεκουβάλημα, σε ακόμη μία περιπέτεια, σε ακόμη ένα κόμπιασμα. Για να μπορώ να θυμίζω στον εαυτό μου όλες τις δυσκολίες που έχει κάθε νέα αρχή τις οποίες όμως κατορθώνει και ξεπερνά, σιγά αλλά αποφασιστικά. Ξεπερνά σε τέτοιο βαθμό που κινδυνεύει σε λίγους μήνες να ξεχάσει. Σαν να μην τα έζησε όλα αυτά. Θέλω να τα θυμάμαι για να μπορώ να είμαι τρυφερή με εμένα, σημειώνοντας και τις μικρές νίκες δίπλα στις μικρές ήττες. Θέλω να τα θυμάμαι για να τολμώ τις νέες αρχές. Προς το παρόν, έχουμε ακόμα αρκετό δρόμο αλλά πορευόμαστε νομίζω προς τη σωστή κατεύθυνση.

ανδριάνα