Και τώρα... οι δυο μας

Είναι πολύ περίεργη αίσθηση. Να είσαι μόνος σε μια ολόκληρη πόλη. Μη σας πω σε μια ολόκληρη χώρα. Στη δική μας περίπτωση όχι εντελώς μόνος αλλά οι δυο μας. Δύο άνθρωποι ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους. Όταν είσαι διακοπές είναι μία ανακουφιστική αίσθηση. Δεν σε ξέρει κανείς. Το πιθανότερο είναι ότι δεν σε καταλαβαίνει και κανείς. Άρα νιώθεις αυτή την ελευθερία να κινείσαι ανώνυμα. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Όταν όμως ο καιρός περνά, και παύεις να είσαι σε mood διακοπών, τότε αλλάζει μαζί και η αίσθηση. Κρατάει κάποια από τα χαρακτηριστικά της αλλά στην ουσία της είναι πολύ διαφορετική.

Είναι η αίσθηση ότι ό,τι και αν συμβεί, πρέπει οι δυο σας να βρείτε τη λύση. Κανένας φίλος, καμία μαμά, καμία αδελφή δεν θα σε βοηθήσει στην τράπεζα, στο μαγείρεμα, στις κατευθύνσεις, στην αδιαθεσία. Αναμετριέσαι εσύ με εσένα. Πόσο ανεξάρτητος όντως είσαι; Πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις χωρίς να φοβηθείς; Πόσο αποφασισμένος είσαι. Πόσα εμπόδια θα προσπεράσεις για να φτάσεις στον προορισμό σου. Και αυτός μπορεί να είναι απλά η αγορά ενός κινητού, η οδήγηση στην διπλανή πόλη αλλά και η επόμενη συνέντευξή σου για δουλειά. Πόσο περήφανος όμως νιώθεις όταν καταφέρνεις κάτι που φοβόσουν! Πραγματική ένεση αυτοπεποίθησης!

Παράλληλα είναι και η αίσθηση ότι ξανά-συστήνεσαι στον κόσμο, ίσως και στον ίδιο σου τον εαυτό. Η αίσθηση ότι μπορείς να δημιουργήσεις από το μηδέν. Από το νέο σου σπίτι μέχρι τη νέα σου καθημερινότητα, τον τρόπο που ντύνεσαι, τα πράγματα που σου τραβούν την προσοχή, τι τρως και πού βγαίνεις. Όλα είναι καινούργια και το σημαντικότερο: δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Κανείς δεν θα σε συγκρίνει με τον προηγούμενό σου εαυτό (γιατί πολύ απλά δεν τον έχει γνωρίσει). Κανείς δεν θα αναρωτηθεί πώς και σου ήρθε να ξεκινήσεις χορό ή γιατί φοράς σακάκι. It is what it is. Χωρίς περιορισμούς, πρέπει και στερεότυπα. 

Είναι η αίσθηση μιας συνεχούς περιπέτειας όπου κάθε στροφή κρύβει και από μία έκπληξη. Είναι ένα ταξίδι ωρίμανσης και πλούτου. Γιατί πώς αλλιώς μπορείς να εξελιχθείς αν δεν αντιμετωπίσεις τους μικρούς ή μεγάλους σου φόβους; Αν δεν ρίξεις τα μούτρα σου και μιλήσεις σπαστά γαλλικά με στόχο απλά να βρεις πού είναι το αλεύρι. Και ας σε κοιτάει η κυρία σαν εξωγήινο. Τον στόχο σου τον πέτυχες. Πάμε για τον επόμενο.... 

ανδριάνα