Τα Ξύλινα Σπαθιά και τα ενήλικα μαθήματα

Πρέπει να ήμουν εκεί στα τέλη Γυμνασίου. Στο αποκορύφωμα δηλαδή της εφηβείας. Και ξέρετε πώς είναι... Θέλεις να είσαι cool, να είσαι μέσα στα πράγματα αλλά και λίγο απ' έξω από αυτά, να ακολουθείς τις τάσεις, ακόμη και να προπορεύεσαι αν γίνεται. Τότε λοιπόν ακούγαμε ροκ. Και Τρύπες, και Guns 'n' Roses, και Metallica μέχρι και Iron Maiden. Έχετε περάσει και εσείς άραγε την ροκ φάση σας; Anyway. Και που λέτε, άρχισε τότε να ακούγεται ένα νέο όνομα: Τα Ξύλινα Σπαθιά. Έλα μου όμως που εγώ δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται. Δεν είχα ακούσει τίποτα. Και όλα αυτά σε μια εποχή που δεν υπήρχε ίντερνετ! Το πιστεύετε; Για να ακούσεις δηλαδή ένα τραγούδι, δεν έγραφες απλά xylina spathia στο youtube, πάταγες enter και τελείωνες. Έπρεπε να πας στο δισκοπωλείο, να δεις αν έχει το CD που θες, να το παραγγείλεις αν δεν το είχε, να το πάρεις σπίτι και να το ακούσεις. Τι άλματα έχουν γίνει μέσα σε τόσο λίγα χρόνια! Σαν να μιλάει η γιαγιά μου νιώθω... Ξεφεύγουμε όμως... Στο θέμα μας. Να διαβάζω στα περιοδικά για τα Ξύλινα Σπαθιά, να ακούω συζητήσεις από τους φίλους και εγώ τίποτα. Στην απέξω. Τι να κάνω, ρίχνω τα μούτρα μου, πηγαίνω στο τοπικό δισκάδικο και αγοράζω όλα τους τα CDs. Δεν ήταν πολλά, νομίζω 2, αλλά πήρα το ρίσκο, τα αγόρασα και ευτυχώς με αντάμειψαν. Απλό δεν ακούγεται; Θέλεις να ακούσεις τα Ξύλινα Σπαθιά, πήγαινε και αγόρασε τα CD τους. 

Πόσο εύκολα χρησιμοποιούμε όμως αντίστοιχες δικαιολογίες. Ωραίο το τένις αλλά δεν ξέρω. Χορεύεις salsa ε; Και εγώ θα ήθελα, αλλά δεν ξέρω. Τι ωραίες οι τάρτες σου. Εγώ δεν ξέρω να φτιάχνω. Πλέκεις ε; Εγώ δεν ξέρω. ΠΗΓΑΙΝΕ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ. Η δικαιολογία "δεν ξέρω" δεν υφίσταται. Γιατί κανείς δεν γεννήθηκε να ξέρει. Έτσι δεν μας έλεγαν οι γονείς μας όταν ήμασταν μικροί; Δεν υπάρχει δεν μπορώ - υπάρχει δεν θέλω. Στην ενήλικη λοιπόν ζωής μας, δεν υπάρχει δεν ξέρω υπάρχει δεν θέλω να μάθω. Γιατί αν θέλω, όλα μπορώ να τα μάθω. Και τένις, και χορό, και μαγείρεμα, και πλέξιμο, και Γαλλικά, και Σουηδικά, και yoga, και ζωγραφική.. τα πάντα! Μπορώ να κατορθώσω ό,τι βάλω στο μυαλό μου. Αρκεί να το θέλω. Γιατί τότε θα του αφοσιωθώ. Θα κάνω την προσπάθεια και θα του δώσω τον χρόνο που χρειάζεται. Δεν θα φτιάξω μία τάρτα η οποία θα αποτύχει και θα τελειώσει εκεί η καριέρα μου. Ξανά, και ξανά. Και μπορεί να μην γίνω ο καλύτερος τενίστας - μάγειρας - χορευτής αλλά θα μάθω κάτι που ποθώ και με ευχαριστεί.

Τέρμα λοιπόν οι δικαιολογίες. Ή τουλάχιστον έχετε υπόψη σας ότι όταν τις λέτε, δεν πείθετε ούτε τους ίδιους σας τους εαυτούς. Χωρίς βαρύγδουπες υποσχέσεις και στόχους. Μόνο για την προσωπική σας ευχαρίστηση. Αφιερώστε χρόνο σε κάτι που αγαπάτε. Όχι η τηλεόραση δεν μετράει. Ούτε ο ύπνος.  Και σας το λέω εγώ που έχω τα θέματά μου με την τελειομανία και που θα προτιμούσα 1.000 φορές να κάνω γιόγκα ξανά και ξανά (που νιώθω μία σιγουριά ότι μπορώ να ανταπεξέλθω κάπως) από το να εμφανιστώ με την ρακέτα μου στο γήπεδο του τένις και να μην πετύχω ούτε μπαλάκι! Τι λένε όμως όλα αυτά τα motivational quotes που έχει γεμίσει ο τόπος; Η εξέλιξη και η ομορφιά βρίσκονται μόλις βγεις από τον προστατευτικό σου κύκλο. Μόλις αφήσεις λιγάκι αυτά που σε κάνουν να αισθάνεσαι οικεία και άνετα. Η μαγεία (και η δυσκολία) είναι έξω από αυτά.

Πάμε λοιπόν για το 1ο μας ενήλικο μάθημα τένις. 

ανδριάνα