Φίλες

Σκεφτόμουν πόσο υποκειμενικός είναι ο χρόνος και η αγάπη. Μπορεί έναν άνθρωπο να τον συναναστρέφεσαι κάθε μέρα για 3 χρόνια και να μην σε δένει τίποτα, και κάποιον άλλο να τον συναναστραφείς μόλις 6 μήνες και να μείνετε φίλοι για μια ζωή. Τα έχω ζήσει και τα δύο (ευτυχώς και δυστυχώς). Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει η παρέα των συναδέλφων με τις οποίες συνυπήρξαμε maximum 6 μήνες (γιατί σταδιακά κάποιες παραιτηθήκαμε). Σε ένα πολύ δύσκολο, αφιλόξενο εργασιακό περιβάλλον, κατορθώσαμε 6 κοπέλες να γίνουμε φίλες. Πραγματικές φίλες. Έξι κοπέλες από τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας (από τη Θεσσαλονίκη και τα Ιωάννινα, μέχρι το Μεσολόγγι και την Αθήνα), με διαφορετικό αντικείμενο, διαφορετικά βιώματα, ακόμη και διαφορετικές ηλικίες. Δεν είναι μαγικό; Ό,τι δεν μπορώ να εξηγήσω με την λογική, το κατατάσσω στην κατηγορία ‘μαγικό’! Και τις προάλλες συναντηθήκαμε ξανά στον γάμο της μίας εκ των έξι και ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα. Είχαμε όλες τη λάμψη της αγάπης και παιδικό ενθουσιασμό. Δεν προλαβαίναμε τις συζητήσεις και τις αγκαλιές. Ήταν πολύ όμορφα.

Νιώθω τόσο τυχερή για τις συναδέλφους που μου έτυχαν. Μακάρι να μπορούσα να ξαναδουλέψω με κάθε μία από αυτές. Ποιος ξέρει... Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Με πιάνει ένα παράπονο καθώς –όπως μπορεί να έχετε ήδη υποψιαστεί- αυτή τη στιγμή ζω την 1^η κατηγορία. Παίρνω δύναμη όμως από το παρελθόν.

ανδριάνα