Ο δικός μου μαραθώνιος... #2

Αυτός ο μαραθώνιος ήταν διαφορετικός. Όχι γιατί συμμετείχα (no no) αλλά επειδή τον έζησα δίπλα σε έναν μαραθωνοδρόμο (πόσο μεγαλόπρεπη λέξη είναι ε;)!

Ο αγαπημένος σύντροφος αποφάσισε να το τολμήσει και από την Άνοιξη, οι συζητήσεις της παρέας πολύ συχνά αφορούσαν αυτό το εγχείρημα καθώς 2 ακόμη αγαπημένοι φίλοι θα το τολμούσαν ξανά (την συγκινητική εξιστόρηση του περσινού μαραθώνιου δρόμου του Γιώργου μπορείτε να την θυμηθείτε εδώ). Τι παπούτσια θα φορέσουν, τι καιρό θα κάνει, η ανηφόρα πριν τον Σταυρό, τα ζελεδάκια, οι διατάσεις, η διατροφή πριν, πώς θα γιορτάσουμε μετά τον τερματισμό… Αλλά κυρίως η προετοιμασία! Και αυτό για εμένα είναι το πιο συγκινητικό και σπουδαίο μέρος. Να «βγαίνεις» με ζέστη ή με βροχή, να βρίσκεις τις πιο ωραίες διαδρομές, να διαλέγεις τα τραγούδια, να μετράς τις αντοχές σου, να ζυγίζεις τα συν και τα πλην, να σκέφτεσαι την πρώτη φορά που θα τρέξεις τα 30χλμ και να σε πιάνει ένα μικρό ρίγος… Αλλά να συνεχίζεις! Και να ξαναβγαίνεις, και να ξαναπροσπαθείς…. Με μόνο στόχο να καταφέρεις να τρέξεις 42 χλμ.

Οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων αναμετριούνται, λένε, όχι τόσο με τη φυσική τους κατάσταση αλλά με τη νοητική! Γιατί μάλλον περισσότερο παλεύεις με τις εσωτερικές σου αντοχές, την πίστη, την προσήλωση, τη συγκέντρωση, παρά με το κρύο ή τη ζέστη και τον πόνο στα γόνατα. Γιατί ο μαραθώνιος δεν είναι άθλημα αλλά άθλος. 

Δύο στιγμές θα μου μείνουν χαραγμένες: Η στιγμή που τον βλέπουμε από μακριά να μας πλησιάζει (επιτέλους), οι κραυγές μας που έβγαιναν από τα σωθικά και τα δάκρυα που διακρύναμε όσο πλησίαζε, και η στιγμή που τρέχω δίπλα του τα τελευταία μέτρα, μου λέει "πονάω πολύ" και μου κόβονται τα πόδια γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα....

Τους θαυμάζω όλους όσους τερμάτισαν και όλους όσους προσπάθησαν.

"Ο δικός μου μαραθώνιος" αυτή τη φορά από τον Σ.:

Έχουν περάσει σχεδόν τρεις μέρες από την ώρα που τερμάτισα στον μαραθώνιο… Ένα ένα από τα 42 και κάτι χιλιόμετρα συνεχίζουν να περνάνε από μπροστά μου ακόμα κ τώρα… Πρωτόγνωρα συναισθήματα…

Όσα έζησα αυτές τις έξι ώρες θα μείνουν για πάντα μέσα μου. Εικόνες, ήχοι, συναισθήματα, πόνος, δύναμη, κούραση, συγκίνηση, επιβράβευση, ιδρώτας, λίγο ακόμα πόνος, αντοχή, χαμόγελα, κατάρρευση, κλάμα… Ένα σύνολο εικόνων και συναισθημάτων που καθιστούν την συγκεκριμένη μέρα μοναδική. Ίσως εξίσου μοναδική είτε είσαι από την θέση του δρομέα είτε από αυτή του θεατή. Δεν μπορώ να φανταστώ πολλά άλλα αθλήματα όπου ο θεατής να συνδέεται τόσο πολύ με τον αθλητή και να του μεταφέρει τόση ενέργεια. Πραγματικά αισθάνομαι ευγνώμων για όλον αυτόν τον κόσμο που κατά μήκος όλης της διαδρομής μας εμψύχωνε & μας βοηθούσε να συγκεντρωθούμε στο στόχο… στον τερματισμό… γιατί για εμένα αυτός είναι ο στόχος, είτε τρέξω άλλους δέκα μαραθωνίους στην ζωή μου είτε κανέναν άλλο…

Μετά το 30 χλμ όταν όλες οι δυνάμεις είχαν απλά εξαντληθεί, υπήρξαν στιγμές απόγνωσης που έψαχνα από κάπου να κρατηθώ. Η εικόνα των δικών μου ανθρώπων λίγο πριν την γραμμή του τερματισμού με βούρκωνε τόσο που μέσα από αυτό έβγαινα πιο δυνατός για να τερματίσω. Κάθε φορά που μιλούσα μαζί τους έπαιρνα δύναμη για να συνεχίσω. Τις φωνές έξω από το Προεδρικό Μέγαρο και την είσοδο στο Παναθηναϊκό στάδιο δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Σας ευχαριστώ…

…η πιο όμορφη μέρα αυτής της πόλης…

Σβ.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη για τον πρώτο ενικό που χρησιμοποίησα σε όλο το κείμενο...