ευχαριστώ

Από τα πρώτα πράγματα που μας μάθαιναν οι γονείς μας όταν ήμασταν μικρά ήταν το 'ευχαριστώ' και το 'παρακαλώ'. Και μας έγινε συνήθεια, σαν το 'καλημέρα' όταν μπαίνεις σε ένα χώρο.... Παρατηρώ όμως ότι πλέον ενός τυπικού 'ευχαριστώ' (που δυστυχώς ούτε αυτό δεν έχουμε μάθει ακόμα όλοι), πολλές φορές προσπερνάμε τα διάφορα, μικρά και όμορφα που μας συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας, και ειδικά αυτούς που κρύβονται πίσω από αυτά. Τι εννοώ....

Πόσο εύκολα θα κάνουμε παρατήρηση σε έναν σερβιτόρο, για παράδειγμα, αν είναι αγενής; Πόσο συχνά όμως θα του πούμε 'ευχαριστώ, ήσουν πολύ εξυπηρετικός' όταν πραγματικά είναι; Ναι, σε έναν ιδανικό κόσμο θα έπρεπε να είναι δεδομένη η καλή εξυπηρέτηση, τη δουλειά του κάνει afterall, αλλά δεν είναι. Και ο κόσμος δεν έχει συνηθίσει ούτε να δίνει ούτε να παίρνει κομπλιμέντα και ευχαριστώ. 

Ήμασταν σε έναν γάμο εκτός Αθηνών τις προάλλες λοιπόν και η συντονίστρια (έτσι μας φάνηκε ότι ήταν) έτρεχε όλη την ώρα πάνω-κάτω με ένα χαμόγελο και ένα bluetooth στο αυτί, φρόντιζε να μην μας λείψει τίποτα, σέρβιρε και η ίδια όταν χρειαζόταν, τακτοποιούσε τον κόσμο αλλά είχε το νου της στα πάντα. Στο τέλος λοιπόν της βραδιάς, φεύγοντας, την χαιρετήσαμε και την ευχαριστήσαμε για την εξυπηρέτηση και τη φροντίδα. Εκείνη, με ένα χαμόγελο μας έσφιξε το χέρι και μας απάντησε 'ευχαριστώ πάρα πολύ, ελπίζω να μη με κοροϊδεύετε... αλλά σας ευχαριστώ ούτως ή άλλως'... Πόσους γάμους; Πόσες δεξιώσεις των 500 ατόμων έχει κάνει αυτή η κυρία; Πόσες χιλιάδες άτομα έχει εξυπηρετήσει ώστε να μην τους λείψει τίποτα; Πόσα χαμόγελα και σαλάτες έχει μοιράσει; Και της έκανε εντύπωση που κάποιος πραγματικά την ευχαριστούσε.

Της εξηγήσαμε βεβαίως ότι δεν την κοροϊδεύουμε και νομίζω ότι συγκινήθηκε.... Συγκινήθηκα και εγώ σκεφτόμενη την αντίδρασή της στο δρόμο της επιστροφής.... Έκρυβε νομίζω μία ταπεινότητα.

Ας μοιράζουμε τα 'ευχαριστώ' και τα 'μπράβο' σε αυτούς που τα αξίζουν.....