Πέρσι...

Μερικές φορές νιώθω σαν να έχω καταπιεί ένα ειδικό ξυπνητήρι, ένα ημερολόγιο…. Ενώ με τους αριθμούς και τις ημερομηνίες δεν τα πάω πολύ καλά, είναι φορές που έχω ένα περίεργο συναίσθημα, σαν να ξυπνάω το πρωί και κάτι να με περιμένει. Μετά από λίγη σκέψη, συνειδητοποιώ πάντα τη σημειολογία. Έτσι λοιπόν τις προάλλες, εντελώς αυθόρμητα έκανα την καθιερωμένη μου πρωινή επίσκεψη στο lifelikes και τσουπ από κάτω να’ σου η ανάρτηση “whatever will be… will be”. Κάνω κλικ και ξαναδιαβάζω το τότε και ξαναζώ για λίγο την πραγματικότητά μου 1 χρόνο (σχεδόν) πριν. 

Πω πω ... Πέρασε 1 χρόνος! Πόσο άβολη, αμήχανη, συγκινητική, ιδιαίτερη ήταν εκείνη η Τρίτη.... Να μην ξέρω τι να κάνω, σε ποιον να μιλήσω, τι να πω, πού να βάλω τα πράγματά μου, πού να πάω. Πήρα 2 τηλέφωνα και έστειλα 3 μηνύματα, όλα μονοσήμαντα: απολύθηκα. Και τις ερχόμενες ημέρες το επανέλαβα δεκάδες φορές σε φίλους, συναδέλφους (πρώην), συνεργάτες (πρώην)... Ακόμα θυμάμαι το σοκ, τις φωνές στα τηλέφωνα, τα γιατί... και βεβαίως εμένα να τους καθησυχάζω: είναι όλα οκ, μην ανησυχείτε, κάποια πράγματα απλά πρέπει να γίνουν, όλα έχουν το λόγο τους. Με κάποιους έχω να μιλήσω από τότε...

Πέρασε 1 χρόνος. Οι φωτογραφίες όμως είναι ακόμα σε εκείνον τον τοίχο και ας έχει αλλάξει η ομάδα κατά 50%. Είμαι εκεί, και δεν είμαι… Νιώθω τόσο κοντά στο έμψυχο υλικό, στις φίλες και πρώην συναδέλφους, και παράλληλα τόσο μακριά από το άψυχο (εντός και εκτός εισαγωγικών). Τι έζησα μέσα σε μόλις 1 χρόνο……….. είναι φοβερό. Είναι τύχη νομίζω να βλέπεις πίσω και να διακρίνεις γεμάτες ημέρες, αλλαγές, εξελίξεις, μαθήματα και βεβαίως χαρές, και βεβαίως ανασφάλεια! Δεν θα τον άλλαζα τον χρόνο αυτό… τους μήνες της ανεργίας μου (αυτούς με τίποτα!), τη νέα μου δουλειά (μμμ... σίγουρα όχι την αποδοχή της πρότασης), τις αποφάσεις που πήρα και δεν πήρα, τις δυσκολίες, τη συμπαράσταση, τις ματαιώσεις και τις αναμονές. Ούτως ή άλλως όλα είναι περαστικά και με ανακουφίζει να τα βλέπω έτσι.

Πού θα με βρει ο επόμενος χρόνος δεν ξέρω αλλά είμαι ανοιχτή σε προτάσεις…. :-)
Καλά να 'μαστε.

Σας (και μου) αφιερώνω λοιπόν το τραγουδάκι αυτό που μας είχε προσφέρει μία φίλη στα σχόλια εκείνης της ανάρτησης…

ανδριάνα

Υ.Γ. Πόσο συγκινητικά είναι πάντα τα σχόλιά σας, αλλά ιδιαίτερα εκείνα…………