Το σπίτι μου #11

Όπως και οι περισσότεροι φίλοι, έτσι και εγώ, δυσκολεύτηκα πολύ να διαλέξω μία γωνιά. Γιατί το αγαπώ το σπίτι μου, πολύ! Και ας μένω μόλις 2 χρόνια, και ας μην είναι το σπίτι που θα με φιλοξενήσει για το υπόλοιπο της ζωής μου. Είναι ονειρικό και κάθε τι έχει προστεθεί με αγάπη (και έχει χρησιμοποιηθεί έτσι). Θα μπορούσα να διαλέξω το αγαπημένο μου φωτιστικό που περιμέναμε μήνες για να έρθει από την Ιταλία και είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης! Αυτό, θα με συντροφεύσει στο υπόλοιπο της ζωής μου σίγουρα! Θα μπορούσα να διαλέξω το μπαλκόνι μας που το περιτριγυρίζουν ψηλά δέντρα, τόσο ψηλά που μας κρύβουν τον ήλιο κάποιες φορές, και στο οποίο έχουμε περάσει ατελείωτες ξέγνοιαστες μέρες και νύχτες.

Θα επιλέξω όμως το μέρος που συνδυάζει πολλές αγάπες μαζί: την αγάπη μου για τη φωτογραφία, για τη διακόσμηση, την αγάπη μας, τους αγαπημένους μας… Αυτό τον τοίχο τον ονειρευόμουν από παιδί όταν είχα πρωτοδεί στο σπίτι φίλων στη Νέα Υόρκη τον τοίχο της εσωτερικής σκάλας γεμάτο από φωτογραφίες! Από το πρώτο μας σπίτι το κάναμε πραγματικότητα! Πριν ακόμα αποκτήσουμε τραπεζαρία ή έπιπλα για το σαλόνι, τα πρώτα κάδρα είχαν ήδη ανέβει… Και εννοείται ότι μας ακολούθησε και στο δεύτερό μας σπίτι. Και οι ‘πρωταγωνιστές’ αλλάζουν, ανανεώνονται, κρατώντας πάντα κάποιες σημαδιακές φωτογραφίες (όπως της πολυαγαπημένης μου γιαγιάς ή του φάρου μας στη Μύκονο)… Και μακάρι να είχα έναν τοίχο 1χλμ μακρύ για να μην δυσκολεύομαι τόοοοοσο κάθε φορά που πρέπει να προσθέσω και αντίστοιχα να αφαιρέσω μία φωτογραφία. Για να χώραγαν όλοι μας οι φίλοι, τα ταξίδια, τα γλέντια, τα μωρά, οι συγκινήσεις, οι αποκαλύψεις, η αγάπη… Μμμ, ή μήπως δεν θα χώραγαν ούτε τότε;

ανδριάνα {lifelikes}


ΥΓ. Ευχαριστώ Τέλη, Γιώργο, Ted, β., Σωτήρη & Αγάθη, Γ. Τ., Λένα, athens in athens, M. Ψ., ΕΜΙ... που μας ανοίξατε το σπίτι και την καρδιά σας :-)